Το τραγούδι “Take Me to Church” αποτέλεσε το ντεμπούτο του Ιρλανδού μουσικού Hozier, το 2013, και αμέσως κατέκτησε το LGBTQI+ κοινό καθώς αποτέλεσε την προσωπική κατακραυγή του ερμηνευτή και συνθέτη του κατά του bullying και την στάση της σκλυροπυρηνικής καθολικής εκκλησίας απέναντι στην ομοφυλοφιλία.
Το τραγούδι αυτό επέλεξε και ο Sergei Polunin για να χορέψει τον “τελευταίο” του χορό! Ο “καλύτερος χορευτής του κόσμου”, ο “επόμενος Nureyev”, o “άξιος διάδοχος του Nijinsky” σε ηλικία μόλις 26 χρονών (!) επιλέγει να κραυγάσει για την δική του “απόγνωση” από τον κόσμο του κλασσικού μπαλέτου, για τον εγκλωβισμό του στην δική του, δίχως νόημα, ζωής που του επιβλήθηκε και για να “εκθέσει” με τον δικό του τρόπο, έστω και έτσι, δίχως λόγια, την δική του διαφορετικότητα! Και ο τρόπος του είναι το λατρεμένο από κριτικούς τέχνης, μοναδικό σε ευλυγισία, σώμα του, τον ίδιο που λάτρεψαν οι κουτσομπολίστικες στήλες των μεγαλύτερων περιοδικών του κόσμου για την ασυδοσία, τα ναρκωτικά και τα απαγορευμένα, για το κλασσικό μπαλέτο, τατουάζ!
Η ταινία-ντοκιμαντέρ “Dancer” (Ο χορευτής), που είδαμε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου -Νύχτες Πρεμιέρας και θα κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες στις 24 Νοεμβρίου, είναι η ζωή και η πορεία του “κακού παιδιού του μπαλέτου”, χαρακτηρισμός που προτιμάμε για τον Sergei Polunin καθώς πάντα ο χαρακτηρισμός του “κακού” και η σχετικότητα που εμείς ξέρουμε ότι έχει, μας ασκεί αυτή την γοητεία που όλοι, κατά βάθος, έχουμε δοκιμάσει και στην οποία έχουμε, κάποτε, κλείσει το μάτι.φωφφ
Στην ταινία παρακολουθούμε αποσπάσματα από πραγματικά βίντεο των παιδικών και εφηβικών χρόνων του “γεννημένου” χορευτή. Μια μητέρα που λατρεύει το παιδί της και το ταλέντο του αλλά που όμως το πιέζει όσο πιο πολύ μπορεί για να πετύχει. Θεωρεί λάθος της δικής της μητέρας που δεν την πίεσε για να γίνει εκείνη η ίδια κάτι σπουδαίο στην ζωή. Το πιο κλασσικό και μεγάλο λάθος των γονέων!
Όλη η οικογένεια διασπάται για να εργαστεί σε διάφορες χώρες της Ευρώπης καθώς οι σπουδές του μικρού Sergei απαιτούν χρήματα. Ο μικρός αποδέκτης της οικογενειακής θυσίας δεν έχει άλλη επιλογή από το να “ματώσει” τα πόδια του με τα παπούτσια του μπαλέτου και να καταπνίξει την δική του επιθυμία για να ξαναγυρίσει στην ζεστή, έστω φτωχή, οικογενειακή γαλήνη. Το μπαλέτο και η επιτυχία του, θεωρεί, ότι είναι ο μονόδρομος για την συνένωση της οικογένειας. Μα όταν ο στόχος κοντεύει να επιτευχθεί, οι γονείς του χωρίζουν. Έτσι ο σπουδαίος πια χορευτής, που στα 13 του χρόνια γίνεται μέλος του British Royal Ballet School και στα 19 του ο πιο νέος Πρώτος Χορευτής του Royal Ballet, δεν βρίσκει νόημα σε αυτό που κάνει, ακόμα και αν έχει κατακτήσει όλο τον κόσμο!
Ακολουθούν τα πάρτι, η ασυδοσία, τα ναρκωτικά, τα τατουάζ και τα στιγμιότυπα που μαγνητίζουν τους φωτογραφικούς φακούς των παπαράτσι. Και ξαφνικά σκάει σαν βόμβα η, για πολλούς, πιο αυτοκαταστροφική του απόφαση, η παραίτησή του από το Royal Ballet!
https://youtu.be/7ur_uAwZOtw
«Ένιωθα πως σωματικά δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, ήμουν φυλακισμένος στο ίδιο μου το σώμα», λέει για εκείνη την περίοδο. «Σε γενικές γραμμές ήμουν απόλυτα ικανοποιημένος από το Royal, μου είχαν δώσει τα πάντα. Αλλά είχα εργαστεί τόσο σκληρά για να γίνω Πρώτος χορευτής και, όταν τα κατάφερα, τίποτα δεν άλλαξε. Αναρωτήθηκα “Γιατί το κάνω αυτό; Η οικογένειά μου είναι χωρισμένη και δεν έχω καν τους οικονομικούς πόρους για να την ενώσω ξανά”. Δεν είχα λεφτά να αγοράσω εισιτήρια, δεν μπορούσα να αγοράσω ένα σπίτι, ένα διαμέρισμα. Δεν έχεις ελευθερία, δεν είσαι ευτυχισμένος. Πεινάς συνέχεια. Ένιωσα προδομένος. Έτσι ξεκίνησα να ταξιδεύω και μέσα από τα ταξίδια είδα όλα αυτά που μου έλειπαν».
Καταλήγει στην Μόσχα για να ξαναφτιάξει από το μηδέν την καριέρα του, ξεκινώντας από ένα τηλεοπτικό ριάλιτι χορού και σύντομα στο Stanislavsky Music Theatre. Μα ούτε αυτό θα “χορτάσει” την πεινασμένη ψυχή ενός σπουδαίου καλλιτέχνη.
Η γνωριμία του με την παραγωγό Gabrielle Tana τον οδηγεί στον “τελευταίο” χορό του, με το κομμάτι “Take Me to Church”, σε χορογραφία του παιδικού του φίλου Jade Hale-Christofi.
Για την σχέση του με τον Christofi μένει να αναρωτηθείτε όπως το κάναμε και εμείς. Για το αν ο Sergei θα ξαναχορέψει μην αναρωτηθείτε. Σίγουρα το κάνει και θα το ξανακάνει, πια, ελπίζουμε, για τον εαυτό του και με τους δικούς του όρους. Για το αν βρει αυτός ο σπουδαίος καλλιτέχνης νόημα στην ζωή του… Επικοινωνιακά στην ταινία λειτουργεί, ευχόμαστε και στην πραγματική ζωή, καθώς, πια, είναι φανερό, η ευτυχία κρύβεται σε μικρές, προσωπικές στιγμές που δεν χωράνε ούτε καν ούτε σε ένα αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ.
Η ταινία που αναμένεται να προκαλέσει αίσθηση, είναι συγκινητική και καθηλωτική.
πηγή: lesbian.gr
