Αναρωτιέμαι γιατί τα δάχτυλά μου, που με ταχύτητα ακουμπούν το πληκτρολόγιο, πλάθουν αυτή το συγκεκριμένο κείμενο. Ανάγκη ενδοσκόπησης; Μία μικρή ναρκισσιστική όρεξη να δραματοποιήσω τα όσα βίωσα; Ή απλά επιθυμία να μοιραστώ, έστω και ανώνυμα, με άλλα άτομα αυτά που θεωρώ ως τα σημαντικότερα γεγονότα μέχρι στιγμής στη ζωή μου; Δεν ξέρω. Ας είναι. Συνεχίζω και θα φανεί.
Πριν από ακριβώς ένα χρόνο, στα 22 μου, ανακάλυψα για πρώτη φορά ότι είμαι ομοφυλόφιλος. Ακόμα και τώρα, υπάρχουν φορές που η παραπάνω πρόταση με ξενίζει, που ρωτάω τον εαυτό μου: «Μωρέ μπας και κάνεις λάθος;»
Αρκετά ομοφυλόφιλα παιδιά χαμογελούν περιγράφοντας τα σημάδια που από μικρή ηλικία τα έκαναν να καταλάβουν πως «κάτι τρέχει». Για αυτά η ομοφυλοφιλία ήταν κάτι που συνειδητά αναγνώρισαν στις αρχές ή έστω στα μέσα της εφηβείας τους.
Σε εμένα τα πράγματα δεν έγιναν έτσι. Στη δική μου περίπτωση, η εφηβεία ήρθε μόνο ηλικιακά. Για μία σειρά από ορμονικούς και ψυχολογικούς λόγους, ποτέ δεν ήρθε το σεξουαλικό… μπαμ που αναμενόταν. Αντιθέτως, το σεξ με έκανε να αισθάνομαι άβολα σε σημείο αηδίας.
Η σεξουαλική φύση, όμως, είναι άτιμο πράγμα. Από τα δεκατρία μου και μετά, το βλέμμα μου άρχισε να ελκύεται σχεδόν αποκλειστικά από τα αγόρια που αντίκριζα στην καθημερινότητά μου. Ουδέποτε τότε συνδύασα το ενδιαφέρον αυτό με κάτι το ερωτικό. Δεν τολμούσα ή απλά δεν ήμουν σε θέση. Το μόνο που ένιωθα ήταν ένα απέραντο κύμα άγχους ανακατεμένου με ντροπή και δέος.
Ως πιθανή αιτία των συναισθημάτων αυτών, που με έσφιγγαν σαν μέγγενη, επινόησα τη ζήλεια. Νόμιζα —όπως και πολλοί άλλοι ομοφυλόφιλοι— ότι απλά ζήλευα τα ερωτεύσιμα αρσενικά που με περιτριγύριζαν.
Τα χρόνια πέρασαν και μαζί με αυτά κι εγώ. Στο πανεπιστήμιο. Παράλληλα, το ορμονικό θέμα διευθετήθηκε και το σώμα μου άρχισε να ξυπνά σεξουαλικά.
Ένιωθα ότι έπρεπε να καλύψω το χαμένο έδαφος, να γίνω σαν ένα από τα αγόρια που (νόμιζα ότι) ζήλευα. Να φλερτάρω, να κάνω σεξ και σχέσεις. Έθαψα τον πραγματικό μου εαυτό βαθιά, στα έγκατα του ασυνειδήτου. Και άντε μετά να εξηγήσω γιατί έβλεπα αγχωτικά όνειρα με ιπτάμενα πέη να με κυνηγούν!
Το σχέδιό μου μπήκε σε εφαρμογή. Βγήκα ραντεβού, δοκίμασα το περίφημο σεξ ενώ με δυο-τρία κορίτσια πήγε να προχωρήσει και περαιτέρω το θέμα. Δεν ήθελα κάτι παραπάνω. Η συμμετοχή στο χρυσό μέσο όρο ήταν ο στόχος μου.
Το κορμί, όμως, επέμενε. Πριν από δύο περίπου χρόνια, το άγχος μου για το αντρικό φύλο κορυφώθηκε με τις ανάλογες ψυχοσωματικές επιπτώσεις πανικού και μελαγχολίας. Ο πραγματικός μου εαυτός προσπαθούσε να πεταχτεί προς τα έξω.
Αποφάσισα να τα παίξω όλα για όλα. Γράφηκα σε ένα dating app με την κρυφή ελπίδα ότι θα αδιαφορήσω για όσους νεαρούς άντρες αντικρίσω και ότι θα συνεχίσω την ετεροφυλοφιλική μου νιρβάνα. Ήταν πέρσι τέτοιες μέρες. Λίγες ώρες αργότερα, μόλις βρήκα πρόσβαση στο ίντερνετ, έλαβα ειδοποίηση στο κινητό ότι κάποιος Α. ζητούσε να μου μιλήσει. Το πλάνο μου είχε μόλις αποτύχει. Από την πρώτη στιγμή, ο Α. μου προκάλεσε το ενδιαφέρον όπως κανένας άλλος άνθρωπος μέχρι τότε.
Τα παρελκόμενα δεν χρειάζεται να τα περιγράψω αναλυτικά. Η ανταπόκριση και από τις δύο πλευρές φαινόταν πολλά υποσχόμενη. Για δύο εβδομάδες πετούσα στα σύννεφα. Ούτε φόβοι, ούτε πανικοί, ούτε τίποτα. Μόνο μηνύματα, έξοδοι και πεταλούδες στο στομάχι.
Τελικά, όμως, μία ωραία μέρα, ο Α. ξέκοψε με ένα ξερό μήνυμα.
Τα όσα κατόπιν ακολούθησαν αρέσκομαι να τα προσομοιάζω με ένα επικά απαίσιο hangover. Η ερωτική απόρριψη ήταν το λιγότερο. Άλλο με έκαιγε. Πλέον ήμουν βέβαιος ότι ερωτεύομαι άτομα του ίδιου φύλου. Ο πανικός επέστρεψε διπλάσιος από πριν.
Και κάπου εδώ μπαίνουν στο παιχνίδι οι γονείς μου. Δύο άνθρωποι που ελάχιστα θα χαίρονταν μαθαίνοντας ότι το μοναχοπαίδι τους, που απίστευτα υπερπροστατευτικά και ελεγχόμενα μεγάλωσαν, κατέληξε να ξεστρατίσει έτσι.
Το γονεϊκό ένστικτο, αν όχι η μονίμως κατεβασμένη μουτσούνα μου, τους έκανε να καταλάβουν πως κάτι τρέχει. Προσπαθούσα να θολώσω τα νερά. Δεν άντεχα να τους απογοητεύσω και να σπάσω τη βολική φούσκα προστασίας στην οποία με είχαν κλείσει. Δεν έπρεπε να μάθουν.
Έτσι ήταν τα πράγματα μέχρι που, μια μέρα του περασμένου Δεκέμβρη, η μάνα μου με στρίμωξε και με παρακάλεσε να της εξηγήσω τι τρέχει. Με κόμπο στο λαιμό το τόλμησα. Το είπα. Ακόμα θυμάμαι το κενό από το σοκ βλέμμα της να με κοιτάζει και να λέει άτονα: «Θα κάνω σαν να μην μου το είπες ποτέ».
Οι επόμενες μέρες ήταν δύσκολες. Οι αντιδράσεις των γονιών μου, και ιδίως της μάνας μου, υπήρξαν πολύ αρνητικές. Λόγω άγνοιας και στερεοτύπων θεώρησαν —τι πρωτότυπο— ότι έκαναν κάποιο λάθος και βγήκα «τέτοιος». Δεν ήμουν πια το παιδί που ήξεραν, δήλωσαν με πίκρα. Γεμάτοι αγωνία απευθύνθηκαν σε οικογενειακή γιατρό, μπας και βρεθεί τρόπος να ξαναγίνω «νορμάλ» μέσω ιατρικής θεραπείας. Ευτυχώς φάνηκε πιστή στην επιστήμη της και τους κατσάδιασε.
Τα Χριστούγεννα του 2015 τα περάσαμε και οι τρεις μουδιασμένοι παραμυθιάζοντας τους εαυτούς μας με μία επίφαση γιορτινής χαράς και ομαλότητας. Βλέποντας τον αντίκτυπο των αντιδράσεών τους πάνω μου —και αυτό είναι προς τιμήν τους— μαλάκωσαν μετά από κάποιο καιρό πολύ αισθητά τη στάση τους. Η ζημιά, βέβαια, είχε γίνει. Είχα χάσει την ανιδιοτελή αποδοχή των γονιών μου, που με τροφοδοτούσε, με επιβεβαίωνε και με προστάτευε τόσα χρόνια.
Το 2016 έβγαλε στην επιφάνεια πολλά ζητήματα. Πίστευα ότι με πανικόβαλε η ομοφυλοφιλία ως απλή ιδιότητα. Όμως, όχι. Με τρομάζει η λυτρωτική ελευθερία που πηγάζει από την έκφραση του ομόφυλου ερωτισμού. Ακόμα θυμάμαι τη στιγμή που φιλούσα τον Α. σε κεντρικό δρόμο αδιαφορώντας για πιθανές αντιδράσεις. Τη στιγμή που γράφονται ετούτες οι γραμμές μου φαίνεται αδύνατο να επαναληφθεί κάτι τέτοιο. Τρέμω στην ιδέα του να ξαναείμαι ελεύθερος. Περιττό να πω ότι το dating app το έχω διαγράψει και ότι σε gay bar δεν θαρρεύω ούτε να πατήσω ακόμα.
Μία άλλη προσωπική αποκάλυψη ήρθε πολύ πρόσφατα. Ανέλυα συνέχεια το πόσο δύσκολο είναι να έχει κανείς σχέση ως gay με επιχειρήματα γνωστά και αναμφισβήτητα: κατακραυγή, ανισότητα, κόμπλεξ εντός της κοινότητας κτλ. Στην περίπτωσή μου, όμως, κρύβονται βαθύτεροι φόβοι: η απόρριψη, ο πληγωμένος εγωισμός, η πιθανότητα να μην ανταποκριθώ στις προσδοκίες του άλλου. Καλούμαι, λοιπόν, κι εγώ να συμφιλιωθώ όχι απλά με την ομοφυλοφιλία αλλά με τις ματαιώσεις και τις άβολες στιγμές της ζωής. Όπως όλοι.
Η τρίτη και σημαντικότερη αποκάλυψη αφορά τις κοπέλες. Αυτές που για χρόνια έβλεπα μόνο φιλικά, που αργότερα διεκδικούσα ως «σωστός άντρας» και που τώρα αντικρίζω αμήχανα. Κατάλαβα ότι είχα ασυνείδητα συνδέσει την επιβεβαίωση του ανδρισμού μου —και κατ’ επέκταση τη διαιώνιση του προνομιούχου status μου ως straight άντρα— με την ερωτική τους αποδοχή. Και τώρα που είναι πολύ πιθανό να μην την έχω ποτέ για… λειτουργικούς λόγους, αισθάνομαι απειλή. Δεν είναι εύκολο να χάνεις ένα τόσο καλό status, κακά τα ψέματα, ειδικά όταν έχεις ήδη μπει στην ενήλικη ζωή.
Παρόλα αυτά, δεν μου επεφύλαξε μόνο δυσκολίες ο χρόνος που διανύουμε. Μου επεφύλαξε και αμέριστη στήριξη από όλους ανεξαιρέτως τους φίλους μου, χωρίς την οποία θεωρώ ότι δεν θα ήμουν σε θέση να προχωρήσω. Μου επεφύλαξε, επίσης, τη δυνατότητα να αποκόψω την προσωπική μου εξέλιξη από τα θέλω των γονιών μου και να ξεφορτωθώ εν μέρει τα εσωτερικά βαρίδια που με κρατούσαν στάσιμο. Σε αυτό σημαντικό ρόλο έπαιξε και παίζει η ψυχολογική υποστήριξη, την οποία ευτυχώς ζήτησα από ειδικό. Κυρίως, όμως, το 2016 μου προσέφερε μία πολύ πιο ξεκάθαρη και ειλικρινή εικόνα για το ποιος είμαι στα 23 μου χρόνια. Επιτέλους αρχίζω να καταλαβαίνω ποιος κρυβόταν τόσα χρόνια πίσω από τα το εξαναγκασμένο φλερτ, την ανηδονία και τον πανικό.
Ας σβήσω, λοιπόν, το πρώτο κεράκι της ζωής μου ως συνειδητά ομοφυλόφιλου με την ευχή κάποτε καταθέσεις σαν αυτή να είναι κενό γράμμα σε έναν κόσμο όπου όλοι θα μπορούν να αγαπούν και να αγαπιούνται ισότιμα.
Και του χρόνου με (ψυχική) υγεία!
Κώστας
Όταν οι αναγνώστες του Antivirus παίρνουν τον λόγο!
