Μία από τις μεγαλύτερες ειρωνείες του να μεγαλώνεις ως gay είναι όταν οι άλλοι ασχολούνται με τη σεξουαλικότητα σου και τη χρησιμοποιούν εναντίον σου.
Όταν ξεκίνησα το γυμνάσιο ήμουν ένα θυληπρεπές χαριτωμένο αγόρι με αγάπη για τις Spice Girls και με εκείνη την εξίσου χαριτωμένη ψηλή φωνή, που αποκάλυπτε τη σεξουαλικότητά μου σε όποιον την άκουγε σε ακτίνα 50 μέτρων. Ή ετσι νόμιζα.
Στα 15 μου είχα τοσο κουραστεί από τις βρισιές, τις κοροϊδίες και τις ανάρμοστες ερωτήσεις που αποφάσισα να κάνω coming out.
H ταχύτητα με την οποία διαδόθηκαν τα νέα ήταν απίστευτη. Πρακτικά όμως κέρδισα τον σεβασμό των παιδιών της τάξης μου, όταν όμως όλοι οι υπόλοιποι συνέχιζαν τον εκφοβισμό, με μεγαλύτερο ενθουσιασμό θα έλεγα.
Θυμάμαι να μου πετάνε πέτρες. Τους καθηγητές μου να κάνουν περίεργα σχόλια. Τα πρώτα χρόνια να έρχονται και να με ρωτούν αν είναι αλήθεια. Οι εκφοβιστές όμως που έχουν χαρακτεί στη μνήμη μου ήταν δύο παιδία της γειτονιάς μου, που με έκαναν να αισθάνομαι σπουπίδι όλη μέρα και νύχτα. Δύο ομοφοβικά κορίτσια, τα οποία – θα τρελαθώ – αποδείχθηκε ότι είναι λεσβίες.
Η πραγματική αλήθεια είναι, ότι τότε δεν με ένοιαζε τότε και πολυ. Χάρη σε μια αργή dial -up σύνδεση στο ίντερντετ, ερχόμουν σε επαφή με άλλους gay έφηβους. Οπότε κάπως μου αποσπούσαν την προσοχή.
Στην πραγματικότητα, κοιτάω πίσω αυτές τις ημέρες με αγάπη. Γνωρίζω πόσο τυχερός ήμουν. Ναι, ήμουν θύμα εκφοβισμού, αλλά όχι τόσο άσχημα όσο κάποιοι άλλοι. Και ενώ εγώ έκανα coming out και ξεκίνησα να εξερευνώ τη σεξουαλικότητα νωρίς, αρκετοί φίλοι μου σήμερα μου λένε πως εξακολουθούν να βρίσκονται στη ντουλάπα. Είμαι ευχαριστημένος με το πως εξελίχθηκαν τα πράγματα, αλλά υπάρχει κάτι σ’ αυτά τα κορίτσια που συνεχίζει να μ’ ενοχλεί.
Τίποτα δεν διεγείρει περισσότερο τα συναισθήματα από μια έρευνα στο Facebook. Έπεσα πάνω σε μία απ’ αυτές πρόσφατα και οι ενοχλητικές φωτογραφίες τους με τις συντρόφους τους με θύμωσαν πολύ.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν τα like – από άλλα φαντάσματα στο παρελθόν μου – straight ατόμων, μικρών τρομακτικών ομοφοβικών, που φαίνεται πως άλλαξαν.
Δεν είμαι περήφανος για τον τρόπο που νιώθω. Ειδικά μετά από τόσο καιρό. Νιώθω μάλλον ντροπή γι΄αυτό και ξέρω ότι πρέπει να σταθώ ανώτερος και να το ξεπεράσω.
Ξέρω ότι πρέπει να νιώσω συμπάθεια ακόμα και χαρά – μιας και έτσι υπάρχουν λιγότεροι ομοφοβικοί στον κόσμο. Αλλά δεν νιώθω αυτά τα πράγματα. Νιώθω οργή. Οργή που ζούμε ακόμη σ΄έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι αυτοκτονούν εξ αιτίας του ομοφοβικού εκφοβισμού.
Αυτό συμβαίνει, γιατί δεν είμαι ένα τέλειο ανθρώπινο ον, ή ένας τέλειος gay άνδρας. Έχω ψεγάδια, όπως υποθέτω κι αυτοί.
Αν όμως διαβάζετε αυτό και ταυτίζεστε με κάποια από αυτά που λέω, υποθέτω ότι το μήνυμά μου είναι το εξής: είναι εντάξει, αν δεν μπορείτε να συγχωρήσετε τους ομοφοβικούς εκφοβιστές από το παρελθόν σας. Δεν είστε υποχρεωμένοι να το κάνετε. Τι κι αν το έχουν ξεπεράσει ή τώρα προσδιορίζουν κι αυτοί τον εαυτό τους ως LGBTI;
Αυτό δεν σημαίνει ότι παίρνουν αυτόματα συγχωροχάρτι!
πηγή: gaystarnews.com
