Οι συστάσεις περιττές. Η Αλέξια Βασιλείου -ναι μιλάμε για την τραγουδίστρια που έχει στοιχειώσει κάθε πάρτι, έρωτα, καλοκαίρι των 80- 90s χρόνων μας- επιστρέφει για να αναλάβει τις ευθύνες της. Ήταν εκείνη άλλωστε που μας έσπρωξε να κάνουμε (επιτέλους) coming oυt στην ελληνική ποπ μουσική, να θέλουμε να πίνουμε αναψυκτικό σαν τρελοί, για να ξυπνήσει ο άλλος μας εαυτός και εν τέλει να αναρωτήθουμε κι εμείς γιατί τα κορίτσια ξενυχτάνε μόνα ή δυο δυο (κι όχι μόνο τα κορίτσια). Απολαύστε, για πρώτη φορά, την Αλέξια στo Antivirus.
Από ποπ περσόνα, σε ντίβα της τζαζ και τελικά σε μια μεγάλη κυρία του πενταγράμμου. Τι απ΄όλα αυτά είναι τελικά η Αλέξια;
Είμαι όλα αυτά και άλλα τόσα μαζί, διότι αυτό που αγαπώ είναι η Μουσική και η Μουσική είναι αυτή που καθορίζει τι θα ακολουθήσω, αφού η ίδια με καλεί και μου ορίζει την κάθε καινούργια μου επιλογή/διαδρομή. Αυτό που εννοώ είναι ότι μελετώ συνέχεια, ταξιδεύω πολύ συχνά, έχω φίλους από πολλά μέρη της γης, οι οποίοι προέρχονται από διαφορετικές και τόσο πλούσιες μουσικές κουλτούρες που με μαγεύουν, με συγκινούν, με συνεπαίρνουν και τότε έχω μόνο μία επιλογή: να τις ακολουθήσω. Αφοσιώνομαι σε ένα είδος, το βιώνω, το απολαμβάνω, το μοιράζομαι, δημιουργώ αναμνήσεις με υπέροχους φίλους μουσικούς αλλά και με ακροατήρια καινούργια και παλιά και έτσι ομορφαίνει και εμπλουτίζεται η ζωή μου. Μετά πάλι θα με καλέσει κάποιο άλλο είδος μουσικής και ούτω καθ’εξής.
Το σήμερα που σε βρίσκει;
Αγαπώ τον αυτοσχεδιασμό και τη μουσική που έχει σχέση με τον κινηματογράφο, την μουσική του 1920 και του ’30. Εξαρτάται από το ποια Μουσική θα με εμπνεύσει την κάθε καινούργια εποχή.
Υπάρχουν σταθμοί σ΄αυτή τη μεγάλη καριέρα που ξεχωρίζουν;
Θεωρώ όλα όσα τραγούδησα σημαντικά για την εξελικτική μου πορεία, διότι ο κάθε δίσκος με οδήγησε στις επόμενες μου επιλογές. Ξεχωρίζω παρόλαυτα τις συνεργασίες μου με τους εξής: με τον αγαπημένο μου τον ενορχηστρωτή και συνθέτη του δίσκου μου “Τα Κλασικά” Κώστα Καπνίση, τον οποίον γνώρισα χάρη στον παραγωγό του δίσκου μας Μάκη Δελαπόρτα. Με την υπερταλαντούχα Ρένα Βλαχοπούλου, τον Chick Corea ο οποίος είναι από τους σημαντικότερους διεθνούς φήμης πιανίστες/συνθέτες του 20ου – 21ου αιώνα, με τον μπασίστα John Patitucci, με τον Μίκη Θεοδωράκη με τον οποίον συνεργάστηκα επί δεκαετία και με την Λαϊκή ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης. Από εκεί δημιουργήθηκε ο διπλός μου δίσκος “Αλέξια-Μίκης Θεοδωράκης μαζί με το αυτοσχεδιαστικό μας ντουέτο με τον Μίκη “Μέσα στις Θαλασσινές σπηλιές.
Πέρα από τη μουσική, υποστηρίζεις αυτή τη “διαφορετικότητα” και στην κοινωνία;
Για μένα η διαφορετικότητα είναι συνώνυμο της Αποδοχής και της Αυθεντικότητας. Είμαστε έτσι κι’ αλλιώς όλοι μας διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο. Ας το δεχτούμε επιτέλους, με το να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον και την προσοχή μας στο πως θα παραμένουμε εμείς οι ίδιοι η αυθεντική μας φύση. Στο πως θα παραμείνουμε πραγματικά ευτυχισμένοι με το να εκπληρώνουμε όλες μας τις επιθυμίες, με τεράστιο σεβασμό προς αυτές και προς εμάς τους ίδιους, αντί να τις καταχωνιάζουμε προς αργότερην εκπλήρωση. Δεν θέλω κανένας να καθυστερεί την υλοποίηση των επιθυμιών τους για “αργότερα”. Για πιο αργότερα και για πόσο αργότερα αλήθεια; Όσοι από εμάς καθυστερούμε την απόλαυση της ΧΑΡΑΣ μας, γινόμαστε αρνητικοί και ούτε εμάς αποδεχόμαστε, ούτε κανέναν άλλο. Η υπέρτατη υποχρέωση μας είναι πρωτίστως προς εμάς: να είμαστε Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ χωρίς να χρειάζεται να απολογηθούμε σε κανένα γι’ αυτό. Η στάση ζωής μας να είναι: Πιστεύουμε και υποστηρίζουμε όλα όσα είμαστε, με το κεφάλι και με το ηθικό ψηλά, ακμαίο.
Δυστυχώς όμως τα LGBT άτομα αντιμετωπίζουν διακρίσεις, επειδή απλά είναι ο εαυτός τους;
Θέλω εδώ να στείλω την αγάπη μου μαζί με τον σεβασμό μου για τις δυσκολίες τις οποίες περνάτε καθημερινά. Όπως επίσης και την αποδοχή μου, την οποία θα μου έδινε ιδιαίτερη χαρά εάν δεν την χρειαζόσασταν. Εννοώ πως οι LGBT άνθρωποι πρέπει να νιώθουν ότι αυτό που “είναι” οι ίδιοι, έτσι όπως “είναι”, είναι αρκετό. Ότι δηλαδή είναι οι ίδιοι αρκετοί και δεν χρειάζονται την αποδοχή κανενός μας. Επιθυμώ για όλους μας να είμαστε όπως τα λουλούδια, τα οποία ανθίζουν έτσι, μόνα τους και χωρίς να τα αφορά αν θα αρέσουν σε κάποιον. Δεν ρωτούν κανέναν αν θα τα δεχθεί, απλά ανθίζουν, χαίρονται και έτσι χαιρόμαστε και εμείς.
Οπότε, μπορεί να δούμε την Αλέξια και στη σκηνή του Pride;
Γιατί όχι; Εάν κάποτε τύχει, θα είναι σίγουρο ότι θα συμβάλλω θετικά διά της παρουσίας μου.
Χρειάζεται ένας καλλιτέχνης να μιλά ανοιχτά για τη σεξουαλικότητα του;
Εάν το επιθυμεί, ναι. Γιατί αν μπορέσει να το κάνει αυτό, μπορεί να βοηθήσει έτσι κι’ άλλους διά του παραδείγματος του, οι οποίοι ίσως να φοβούνται να ζήσουν όπως επιθυμούν και υποφέρουν….και χάνουν χρόνια από τη Χαρά.
Είναι η Αλέξια gay icon;
Ξέρεις, δεν το έχω αντιληφθεί. Δεν το γνωρίζω. Το σίγουρο είναι πως είναι τιμητικό και ευτυχές για μένα να με αγαπούν και να με αποδέχονται χαρισματικοί άνθρωποι, με ευαίσθητες ψυχές, με καλλιέργεια πνευματική.
Υπάρχει τελικά μια gay ανάγνωση στα “Τα κορίτσια ξενυχτάνε..”;
Δεν το έχω σκεφθεί ποτέ κάτω από αυτό το πρίσμα (γέλια). Φαντάζομαι τα τραγούδια ότι είναι όπως τους πίνακες ζωγραφικής, όπου ο καθένας δίνει την δική του ερμηνεία, σε αυτή την περίπτωση στους στίχους, αυτήν που τον αφορά, όσο απλοί ή όσο σύνθετοι και αν είναι.
Στις 4 Οκτωβρίου θα έχουμε τη χαρά να σε θαυμάσουμε στο Ηρώδειο σε μια πολύ ιδιαίτερη συναυλία.
Πρόκειται για μια ρετροσπεκτίβα όλου μου του ρεπερτορίου, αναδρομή σε όλη μου την μέχρι σήμερα καριέρα. Από τα Ποπ χρόνια μου, από τη Eurovision, “Τα Κλασσικά” με τη Ρένα Βλαχοπούλου και τον δίσκο μου με τον Μίκη Θεοδωράκη. Από τους δύο Jazz δίσκους μου, ο ένας με την συμμετοχή του θρυλικού πιανίστα Chick Corea και του μπασίστα John Patitucci, από το χοροθέατρο Οκτάνα “Η κυρία με τις Καμέλιες” σε μουσική του φίλου μου Αριστείδη Μυταρά το οποίο είναι ένα τρίφωνο χορωδιακό που θα τραγουδήσω μαζί με την Μαρίνα Σάττη.
Η συναυλία θα συμπεριλαμβάνει και αρκετά από τα καινούργια μου τραγούδια από τον τριπλό δίσκό μου Re-bE σε στίχους δικούς μου και σε μουσική δική μου. Το Backyards που είναι ένας από τους 12 δίσκους μου με αυτοσχεδιασμούς μαζί με τον φίλο μου κιθαρίστα, συνθέτη, παραγωγό Βασίλη Στεργίου από την Θεσσαλονίκη μας. Θα με συνοδεύσουν επίσης πολλοί από τους παλιούς και έμπιστους μου συνεργάτες, οι καταπληκτικοί, οι σπάνιας ποιότητας και ταλέντου δεξιοτέχνες μουσικοί: ο πιανίστας μου Antoni Donchev από την Σόφια, Βουλγαρία (Κλασικά, Re-bE), ο Fergus Currie από την Σκωτία (Αλέξια – Μίκης Θεοδωράκης, ταινία Safe Sex, Re-bE) κλασικός μπασίστας/ακουστικό μπάσο, ο μπασίστας Γιώργος Παλαμιώτης/ηλεκτρικό μπάσο (Re-bE “το Κυπριακό”) ο οποίος και έχει μια ιδιαίτερη, συμπαντική, μυστηριακή σχέση με τον ρυθμό. Θα μας φέρει κρουστούς από την Κούβα, την Ελλάδα, την Αργεντινή για να παίξουν. Συμμετέχει η υπέροχη Μαρίνα Σάττη που έχει επιμεληθεί τα vocal arrangements / τις ενορχηστρώσεις για το φωνητικό σύνολο της, “Φωνές”, μέρος του οποίου θα λάβει μέρος στην συναυλία μου, 8 υπέροχες γυναικείες φωνές. Θα υπάρχει επίσης ένα καταπληκτικό σύνολο εγχόρδων του οποίου ηγείται ο βιρτουόζος βιολιστής Διονύσης Βερβιτσιώτης, πνευστά με τον σπουδαίο Τάκη Πατερέλη και πολλοί άλλοι.
Τα τελευταία 3 χρόνια, έχεις ιδρύσει το The Alexia Vassiliou International Music Foundation και έχετε δημιουργήσει τη Μέθοδο Μουσικής Ακρόασης Re-bE. Πως ξεκίνησε όλη αυτή η προσπάθεια;
H Μέθοδος Μουσικής Ακρόασης Re-bE δημιουργήθηκε μια πολύ σκοτεινή ημέρα στην Νέα Υόρκη πριν από τρία χρόνια, αλλά βέβαια προετοιμαζόταν και ωρίμαζε επί χρόνια. Το Re-bE έχει σαν σκοπό να πάρει Μουσική στα νηπιαγωγεία, τα Δημοτικά, στα Γυμνάσια-Λύκεια, στις κοινότητες, σε απομονωμένες περιοχές στην Κύπρο, στην Ελλάδα, στο Λος Άντζελες και σιγά-σιγά σε πολλές άλλες χώρες, ώστε τα παιδιά να αποκτήσουν καλλιέργεια διά της Μουσικής Ακρόασης. Εάν δεν αναλάβουμε τις ευθύνες μας όσοι αγαπούμε την Μουσική, τότε τα παιδιά μας θα είναι έρμαιο των μέσων μαζικής ενημέρωσης που προβάλλουν κατ’ εξοχήν υποπροϊόντα θορύβου τα οποία αποκαλούν “μουσική”, τα παιδιά θα καταβαραθρώνονται συναισθηματικά αφού οι στίχοι των υποπροϊόντων μιλούν για καταστροφικές και κατεστραμμένες σχέσεις, γιά ποτό, γιά εγκατάλειψη, για αποτυχημένες ζωές. Τα παιδιά κινδυνεύουν να πιστέψουν ότι αυτό είναι η μοναδική εκδοχή ζωής και αποστηθίζοντας τους στίχους αυτούς, να αναπαράγουν το περιεχόμενο στις δικές τους ζωές. Ο άλλος λόγος είναι ότι υπάρχουν Μουσικές αιώνων οι οποίες κινδυνεύουν να αφανιστούν στα βάθη των αιώνων αφού κανένας δεν θα ψάχνει πιά τις μουσικές αυτές. Ήδη το εφαρμόζω σε παιδιά και σε εφήβους. Στις 15 και 22 Οκτωβρίου, παρουσιάζω δύο προγράμματα workshops Re-bE στην Λεβέντειο Πινακοθήκη στην Λευκωσία γιά παιδιά από 6-12 χρονών και 13-18. Ανυπομονώ!
