Την εγγραφή της πράξης γέννησης ενός βρέφους στο Ληξιαρχείο αρνείται το Ελληνικό Δημόσιο, επειδή η μητέρα του βρέφους έχει τελέσει γάμο (σε άλλη χώρα) και σύναψε σύμφωνο συμβίωσης με πρόσωπο του ίδιου φύλου, όταν ήταν ήδη έγκυος.
Όπως σημειώνει ο δικηγόρος, κ. Βασίλης Σωτηρόπουλος, μέσα από το προσωπικό του ιστολόγιο: Στο σύμφωνο συμβίωσης το ζευγάρι επέλεξε, όπως ορίζει το άρθρο 10, ότι το επώνυμο του τέκνου δεν θα είναι αυτό της βιολογικής μητέρας, αλλά της συζύγου της. Ενώ το ληξιαρχείο της χώρας που γεννήθηκε το παιδί καταχώρισε κανονικά το επώνυμο της δεύτερης μητέρας του, η Ελλάδα αρνείται να μεταγράψει την εν λόγω ληξιαρχική πράξη στο Ειδική Ληξιαρχείο. Έτσι, το παιδί ενώ έχει γεννηθεί από Ελληνίδα και έχει την Ελληνική Ιθαγένεια δεν μπορεί να ασκήσει βασικά δικαιώματα, όπως να λάβει διαβατήριο για να έρθει στην Ελλάδα. Η Ελλάδα αρνείται δηλαδή να υποδεχθεί έναν Έλληνα, επειδή δεν μπορεί να εφαρμόσει σωστά τον νόμο για το σύμφωνο συμβίωσης που η ίδια ψήφισε! Προσοχή, δεν μιλάμε εδώ για το δικαίωμα τεκνοθεσίας, αλλά για ένα δικαίωμα που ήδη προβλέπεται από τον νόμο του συμφώνου συμβίωσης: ότι οι συμβιούντες επιλέγουν στο ίδιο το σύμφωνο συμβίωσης το επώνυμο του παιδιού που θα γεννηθεί. Η διατύπωση του άρθρου 10 δεν είναι βέβαια ιδιαίτερα επιβοηθητική, αλλά η εμμονή των σχετικών δημοσίων υπηρεσιών να αρνούνται την εγγραφή του παιδιού στο ληξιαρχείο δημιουργεί μια σειρά προβλήματα που συνιστούν παραβίαση και της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού, την οποία έχει κυρώσει η χώρα από το 1989. Ένα άρθρο της Σύμβασης λέει ότι κάθε παιδί που γεννιέται πρέπει να εγγράφεται στο ληξιαρχείο και αυτή τη στιγμή η Ελλάδα παραβιάζει, λόγω της παραπάνω ξεκάθαρα ομοφοβικής εμμονής της, το θεμελιώδες αυτό δικαίωμα του παιδιού. Την υπόθεση γνωρίζουν υψηλόβαθμα στελέχη της δημόσιας διοίκησης και άνθρωποι σε κυβερνητικές θέσεις, οι οποίοι όμως δεν κάνουν τίποτα. Για άλλη μια φορά, λοιπόν, η απάντηση θα δοθεί από την Δικαιοσύνη.
