Vasilis Thanopoulos
Τους απολαύσαμε στη σκηνή του φετινού Athens Pride, μιας εκείνοι ήταν που μας “δρόσισαν” καλλιτεχνικά με τον ευρωπαϊκό τους αέρα! Οι Irrepressibles τραγούδησαν για το αθηναϊκό -pride- κοινό και εμείς “καθυστερήσαμε” τον τραγουδιστή και συνθέτη τους, Jamie McDermott, για να μάθουμε τις εντυπώσεις του.
Ας ξεκινήσουμε από την εμφάνισή σας στη σκηνή του φετινού Athens Pride…
Η ατμόσφαιρα ήταν εκπληκτική. Αγαπάμε την Αθήνα. Το κοινό ήταν υπέροχο. Δεν θα ξεχάσουμε που τραγουδούσαν μαζί μας το “Two Men in Love” και το “Ιn This Shirt”. Ήταν μια όμορφη έκπληξη για εμάς. Μας έκανε να αισθανθούμε ότι συνδεόμαστε μαζί τους.
Έχεις λάβει μέρος σε αντίστοιχες εκδηλώσεις στο παρελθόν;
Εμφανίστηκα στο Pride του Βερολίνου πέρσι και πριν από αυτό είχα εμφανιστεί στο Pride του Λονδίνου. Θυμάμαι τον εαυτό μου να είναι 20, να τραγουδάει και να παίζει κιθάρα σ΄ενα gay bar/cafe που δούλευα το Σαββατοκύριακο ως σεφ. Μας έχουν προσκαλέσει πάντως αρκετές φορές σε διάφορα Pride, αλλά για κάποιο λόγο οι περισσότεροι προτιμούν τους straight καλλιτέχνες, παρά τους LGBT.
Ποιο είναι το μήνυμα θέλουν να περάσουν οι Irrepressibles, μέσα από τη συμμετοχή τους στις Pride εκδηλώσεις;
Πιστεύω ότι κάθε “Pride” πρέπει να είναι αυτό, υπερηφάνεια δηλαδή για τη LGBT κοινότητα. Γι΄αυτό οι μουσικοί καλλιτέχνες που συμμετέχουν καλό θα ήταν να είναι LGBT μουσικοί καλλιτέχνες. Ήταν υπέροχο που τραγούδησα για τα LGBT αδέρφια μου.
Λίγο μετά την εμφάνισή σας στο Athens Pride σημειώθηκε η επίθεση στο gay club στο Ορλάντο.
Είναι τρομακτικό. Ένας ένοπλος άνδρας, πυροβόλησε και σκότωσε αυτά τα 49 άτομα. Δεν του επιτρεπόταν να πετάξει με αεροπλάνο, αλλά του επιτρεπόταν να αγοράσει όπλο. Όλα τα λόγια φαντάζουν τόσο άχρηστα μπροστά σε κάτι τέτοιο. Είναι η στιγμή, τώρα, για τις ΗΠΑ να απαγορεύσουν τα όπλα, όπως σ΄όλες τις άλλες ανεπτυγμένες χώρες. Είναι απλό! Δεν θα έπρεπε να τα πουλάνε. Είμαστε στον 21ο αιώνα! Όχι στον 19ο… Κανένας δεν χρειάζεται ένα όπλο, για κανέναν λόγο. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να πάρει τη ζωή κάποιου άλλου. Είναι τόσο απλό. Μιλούν για την ελευθερία το να κουβαλάς όπλο, αλλά ας μιλήσουμε για τη σωστή ελευθερία. Την ελευθερία του να ζεις!
Προχωράμε μπροστά ως κοινωνία σε θέματα αποδοχής της διαφορετικότητας ή κάνουμε βήματα προς τα πίσω;
Πάντα μπροστά θέλω να πιστεύω. Το μόνο πρόβλημα που έχω παρατηρήσει πρόσφατα είναι ότι οι άνθρωποι είναι αρνητικοί με τα cis-gender άτομα εντός της κοινότητας και επίσης ότι πολλοί λένε ότι είναι “straight acting”. Ας αφήσουμε τους ανθρώπους να είναι ο εαυτός τους. Είναι τόση η πολυπλοκότητα της ομοφυλοφιλίας, αμφιφιλοφυλίας και στις gender-queer ταυτότητες και γι΄αυτό θα πρέπει να γιορτάζεται και να εκφράζεται ελεύθερα.
Από πόσους μουσικούς αποτελούνται τελικά οι Irrepressibles;
Εξαρτάται από τι κάνουμε κάθε φορά. Υπάρχουν πάντως συγκεκριμένοι μουσικοί που δουλεύουν μαζί μου για περισσότερα από 8 χρόνια. Δουλεύω με διαφορετικούς οργανοπαίχτες σε κάθε άλμπουμ που φτιάχνω. Κάθε άλμπουμ εκπροσωπεί αυτό το όνομα με διαφορετικό τρόπο.
Και η έμπνευση από που έρχεται;
Τελευταία ζω στο Βερολίνο και έτσι η μουσική ιστορία εκεί με επηρεάζει. Αλλά σε κάθε άλμπουμ έχω διάφορες επιρροές. Το βασικό κομμάτι είναι ότι πάντα βγαίνει από εμένα μέσω συναισθημάτων. Είναι το μόνο πράγμα που εμπιστεύομαι. Τα συναισθήματά μου. Οπότε, η ζωή μου είναι η μεγαλύτερη έμπνευση.
Πόσο σημαντική είναι η θεατρική αποτύπωση της μουσικής σου;
Δεν είναι το πιο σημαντικό, αλλά μ΄αρέσει να δημιουργώ ένα θέαμα, στο οποίο η μουσική συνδιαλέγεται με τα φώτα, τα οπτικά εφέ, την κίνηση. Όλα έχουν να κάνουν με την επέκταση της μουσικής σε ένα ζωντανό σύνολο. Σχεδιάζω και φτιάχνω τα σκηνικά και συχνά σχεδιάζω τα φώτα μόνος μου. Το άλμπουμ “Νude” ήταν πιο συναισθηματικά γυμνό. Είχε να κάνει με την ειλικρίνεια, το θέαμα ήταν για τις αναμνήσεις, για τo ομοφυλοφιλικό μου ξύπνημα.
Κάποια καλλιτεχνικά σχέδια που θα ΄θελες να μοιραστείς;
Προς το παρόν, όχι!
[separator type=”thick”]
Λίγα λόγια για τους Irrepressibles
Πρόκειται για ένα από τα πιο γοητευτικά σχήματα art-pop της τελευταίας δεκαετίας που δίνουν πάντα βάση στο θέαμα και στη θεατρικότητα του πράγματος. Και στην κοινωνική ουσία φυσικά. Μουσικά, είναι συχνές οι αναφορές στον David Bowie, την Kate Bush και, φυσικά, τους Antony and the Johnsons ως βασικές επιρροές στη, σχετικά περιορισμένη, δισκογραφία των Irrepressibles. Το σχήμα έχει κυκλοφορήσει δύο albums, παρότι υφίσταται εδώ και σχεδόν μία δεκαετία, και ισάριθμα EPs. Το δεύτερο album τους, «Nude», κυκλοφόρησε στα τέλη του 2012, αποσπώντας θαυμάσιες κριτικές από το σύνολο του μουσικού Τύπου. Το «Nude» δίνει το ιδανικό καλλιτεχνικό όχημα στον McDermott να διακηρύξει το δικαίωμα του ανθρώπου να αυτοπροσδιορίζεται ερωτικά (ή άλλως πώς ), χρησιμοποιώντας εκφραστικά μέσα που πιάνουν μια ευρεία γκάμα –από το μπαρόκ μέχρι τη σύγχρονη electronica–, με υψηλή και χωρίς περιορισμούς θεατρική δράση. Χαρακτηριστικό είναι μάλιστα το τραγούδι «Two Men In Love». Ηγετική μορφή των «Irrepressibles» είναι ο Jamie McDermott -εξαιρετικός συνθέτης, μουσικός, visual artist και, ενίοτε, σκηνοθέτης.
