Τι γίνεται όταν η ελληνική ροκ μουσική συναντά τη σημερινή “γενιά του καναπέ”; Η απάντηση δίνεται κάθε Κυριακή στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου 104 σε έναν ανατρεπτικό μιούζικαλ με τίτλο “Ο Καναπές“. Η ομάδα Όπερας & Μιούζικαλ “The Right Bullets” επί σκηνής με ηθικό αυτουργό την Feli Moschos, η οποία σκηνοθετεί και υπογράφει το κείμενο της παράστασης.
Feli, πως ξεκίνησε η ιδέα του “Καναπέ”;
Σε έναν καναπέ! Και δε το λέω αστειευόμενη αυτό, ούτε μεταφορικά. Όταν άρχισα να γράφω το έργο βρισκόμουν σε μία μεταβατική περίοδο της ζωής μου ή ας πω καλύτερα σε μία κατάσταση «παύσης» από πολλές ασχολίες μου. Μόνη σε ένα σπίτι, σε έναν καναπέ, με μια τηλεόραση σχεδόν μονίμως ανοικτή, με έναν υπολογιστή να υπερθερμαίνεται, μ’ ένα κινητό να μη χτυπά, με καφέ, με λευκό κρασί, με παγωτό στην κατάψυξη, με ένα τετράδιο που έχει μια καρτ ποστάλ του Λονδίνου στο εξώφυλλο, με μια καρδιά χίλια κομμάτια, με όνειρα στην κατάψυξη δίπλα απ’ το παγωτό… Και μέσα σ’ αυτή την καθημερινότητα, που το μόνο που κάνει κανείς είναι να περιμένει να μεγαλώσει κάθε μέρα κατά μία μέρα ακόμη, ξεκίνησα να γράφω το λιμπρέτο του έργου. Ετοιμάστηκε πολύ γρήγορα και αβίαστα σε δυόμισι μήνες μέσα. Αμέσως άρχισα να ψάχνω τον τρόπο να ανεβάσω την παράσταση, γιατί ένιωθα πως αν δε το έκανα, θα πνιγόμουν!
Και τι έχει να πει στη “γενιά του καναπέ”;
Η «γενιά του Καναπέ» είναι αυτή που περιμένει να συμβούν όλα για εκείνη χωρίς εκείνη! Θέλει τα πάντα έτοιμα στα χέρια, είναι απαίδευτη και σκουριασμένη. Δεν κοιτά τον ήλιο με αισιοδοξία! Την νοιάζει μόνο να αντικαταστήσει το φραπόγαλο με φρέντο εσπρέσο. Δεν έχει ποιοτικά ενδιαφέροντα, βγαίνει τα Σαββατόβραδα έξω και πίνει «ξίδια» ως το ξημέρωμα. Κλαίει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και κάνει έρωτα στον ίδιο της τον εαυτό. Η βασική της έννοια είναι η αναβλητικότητα. Μ’ αρέσει αυτή η λέξη και την χρησιμοποιώ συχνά για να περιγράψω αυτή την «γενιά». Τι μήνυμα, λοιπόν, εγώ να της δώσω; Προσπαθώ να την ταρακουνήσω. Προσπαθώ να πάρω κι άλλους μαζί μου στον αγώνα να την ταρακουνήσουμε μαζί. Το μέλλον θα δείξει αν τα καταφέρνουμε.
Πόσο δύσκολο είναι να δημιουργήσεις ένα μιούζικαλ βασισμένο στην Ελληνική ροκ σκηνή;
Πάρα πολύ! Και η δυσκολία δημιουργείται κυρίως από την ποιητικότητα του στίχου και της μουσικής! Η απόδοση των τραγουδιών θα ήταν τέτοια, ώστε μέσα από αυτά να υπάρχει η δυνατότητα να περάσουν τα χαρακτηριστικά και οι προσωπικές σκέψεις του κάθε ήρωα όσο εξελίσσεται η ιστορία του έργου. Ο στίχος και η μουσική έπρεπε να ισορροπεί με την ωμή και σκληρή γλώσσα της πρόζας. Μετά, ήρθε η σκηνοθεσία να κάνει τον «διαιτητή». Άλλη δύσκολη δουλειά ήταν η επιλογή των κομματιών! Δυστυχώς αφήσαμε έξω υλικό που έχει γράψει ιστορία στην Ελληνική ροκ σκηνή και πιστέψτε με ήταν φοβερά επίπονη η διαδικασία της επιλογής. Είμαστε πάρα πολύ τυχεροί, όμως, που μας στήριξαν οι καλλιτέχνες απ’ τους οποίους πήραμε τραγούδια. Μία απ’ τις μεγαλύτερες ανταμοιβές για εμάς είναι να έρχονται τις Κυριακές στο 104 και να τους βλέπουμε συγκινημένους στο τέλος της παράστασης. Είναι απίστευτο συναίσθημα!
Πόσο σχετική είναι η παράσταση με τα LGBT ζητήματα;
Η παράσταση δεν καταπιάνεται με όλα τα θέματα της LGBT κοινότητας. Παρ’ όλα αυτά, δίνει ένα γερό παράδειγμα ρατσισμού! Είμαστε στο 2016 και αναφερόμαστε στην κοινωνία μας ως «απελευθερωμένη» σε σημείο ανηθικότητας. Θεωρούμαστε «ανοιχτόμυαλοι» λόγω των καταβολών δυτικής σκέψης μας κι όμως είμαστε τόσο οπισθοδρομικοί. Ένα κλικ στο διαδίκτυο και έχουμε όλοι από μια γνώμη να καταθέσουμε! Ρατσισμός υπάρχει και θα υπάρχει όσο υπάρχουν διαφορετικές γνώμες, κουλτούρες, θρησκείες, πολιτισμοί ή έστω απαίδευτοι άνθρωποι. Το έργο κάνει αναφορά στους τελευταίους και κυρίως σπάει τα στερεότυπα που θέλουν το HIV να μεταδίδεται από ομοφυλόφιλους! Νομίζω είναι το πιο δυνατό μέρος του έργου και η προσωπική μου θέση επί του θέματος. Όταν το έγραφα, δεν είχα ως σημείο αναφοράς κάποια προσωπική εμπειρία δική μου ή κοντινού προσώπου μου, οπότε έπρεπε να χρησιμοποιήσω ως όπλο την φαντασία για να πάρω θέση σε ένα τόσο σοβαρό κοινωνικό θέμα. Βλέπετε, έχω αλλεργία στον ρατσισμό! Γενικώς, δε μπορώ να μένω με σταυρωμένα χέρια, είμαι απ’ τους ανθρώπους που παραθέτουν τις ιδέες τους ακόμα κι αν δε τους έχει ζητηθεί. Από ‘κει και πέρα είναι επιλογή του καθενός αν θα μπει στην θεατρική αίθουσα ή όχι.
Θεωρείς ότι η σημερινή κοινωνία κάνει πλέον τις “επαναστάσεις” από τον καναπέ;
Ο Έλληνας δε νιώθει καν ότι στρογγυλοκάθεται στον καναπέ του, δε νιώθει καν την ανάγκη για επανάσταση. Νομίζω η συγκεκριμένη καυστική φράση «επανάσταση από τον καναπέ» προέρχεται από όσους δε βρίσκονται σε αυτόν. Όσοι βρίσκονται σε αυτόν, δε το συνειδητοποιούν! Κυριολεκτικά, η σημερινή κοινωνία δεν κάνει καμία επανάσταση. Βλέπει το δάκτυλο κι όχι το δάσος, εμπιστεύεται πρόσωπα-σωτήρες, τρώει τα μούτρα της και ξαναεμπιστεύεται πρόσωπα-σωτήρες! Της λείπει η ενημέρωση, η κριτική σκέψη και ας το ξαναπώ άλλη μια φορά, της λείπει η παιδεία! Και όσο λείπουν αυτά, η πραγματική επανάσταση δε θα έρθει σύντομα…
Κάποια άλλα επαγγελματικά σχέδια που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Αυτή την περίοδο προετοιμάζω το πρώτο μου προσωπικό ρεσιτάλ όπερας ως μεσόφωνος που θα παρουσιαστεί τον Απρίλιο στο Αθηνά Live με τον πιανίστα Τάσο Χαλκίδη. Έχω διαλέξει ένα πολύ ξεχωριστό ρεπερτόριο 20ου και 21ου αιώνα, που δεν παίζεται συχνά. Ταυτόχρονα, διδάσκω στο Ωδείο Τέχνης Γ.Β. Φακανά και προετοιμάζουμε την όπερα «Άκις και Γαλάτεια» του G.F.Handel, αλλά και το μιούζικαλ «Cats» του A.L.Webber για το τέλος της σεζόν.
Λιγα λόγια για την Feli Moschos
Ο Καναπές (Μιούζικαλ): Κάθε Κυριακή από 31/1 στις 18:30 στο Θέατρο 104: (Ευμολπιδών 41, Γκάζι, πλησίον μετρό Κεραμεικός). Είσοδος: € 12 κανονικό, € 9 φοιτητικό/ανέργων/ΑΜΕΑ
