Η Ρεβέκκα, η Ειρήνη, η Βάνια και η Νίνα ανήκουν στην ομάδα ΣινεΚολεκτίβα, μια ομάδα που αγαπά την τέχνη και φτιάχνει ταινίες. Τον περασμένο Ιούνιο βρέθηκαν στο 1ο LGBTQI+ Pride Κρήτης, καταγράφοντας τα όσα έζησαν.
“Με αφορμή το 1ο LGBTQI+ Pride Κρήτης ταξιδέψαμε στο Ηράκλειο προκειμένου να συμμετέχουμε και παράλληλα να καταγράψουμε το «Φεστιβάλ Ορατότητας για την Απελευθέρωση Φύλου Σώματος και Σεξουαλικότητας. Τις μέρες του φεστιβάλ συμβιώσαμε με τις ομάδες που το συνδιοργάνωσαν και γνωρίσαμε και μιλήσαμε με την Ήβη, τον Βασίλη, τον Γιώργο, την Ελισάβετ και την Χριστίνα για το πώς είναι να μεγαλώνεις και να ζεις σαν queer άτομο ειδικά στην περιφέρεια και την σημασία που έχει το φεστιβάλ για εκείνους”.
Ρέινμπο Κρητική Λεβεντιά
Η «κρητική λεβεντιά», κατά κανόνα παραπέμπει στην ματσίλα, την αρρενωπότητα και τις μπαλοθιές. Η εικόνα του «σωστού» Κρητικού με το κρουσσάτο κεφαλομάντηλο και την αντρειοσύνη να ξεχειλίζει από κάθε εκατοστό της κορμοστασιάς του, αλλά και της «καλής» του γυναίκας που αντιλαμβάνεται σαν μοναδικό λόγο ύπαρξης της τον γάμο και την μητρότητα, δείχνουν πως οι ρόλοι των φύλων παραδοσιακά προκαθορισμένοι σε όλη την Ελλάδα, στην Κρήτη ήταν ιδιαίτερα στεγανοί και δεν επέτρεπαν καμιά «παρέκκλιση». Όσοι και όσες δεν χώραγαν στα στεγανά κουτάκια αντιμετωπίζονταν στην καλύτερη με καχυποψία και bullying και στην χειρότερη με βία, λεκτική ή και σωματική και οδηγούνταν στην αορατότητα.
Τα κουτάκια των ρόλων όμως με τον καιρό αποκτούν παράθυρα και, το κρητικό στερεότυπο, εάν και καλά κρατεί, εντούτοις, σταδιακά αρχίζει να αποδομείται. Και σήμερα, το να είσαι λεσβία, τρανς ή γκέι στην Κρήτη, δεν κουβαλάει το στίγμα και τον κοινωνικό αποκλεισμό του παρελθόντος. Αυτό προφανώς δεν σημαίνει ότι όσοι και όσες ανήκουν στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα ή έχουν τον ίδιο βαθμό κοινωνικής ελευθερίας με τους cis. Απεναντίας. Γίνονται όμως βήματα για να σπάσουν τα γνωστά στερεότυπα για τους ρόλους των φύλων και να γκρεμιστούν οι ντουλάπες.
Πριν λίγους μήνες στο Ηράκλειο πραγματοποιήθηκε το πρώτο LGBTQI+ pride ή «Φεστιβάλ Ορατότητας για την Απελευθέρωση Φύλου Σώματος και Σεξουαλικότητας». Μέσω του συγκεκριμένου φεστιβάλ -το οποίο οργανώθηκε «από τα κάτω», χωρίς σπόνσορες, από αντιομοφοβικές και αντιρατσιστικές ομάδες και συλλογικότητες, φοιτητές, αλλά και μεμονωμένους πολίτες που κατάγονται, έχουν μεγαλώσει ή σπουδάζουν τώρα στο Ηράκλειο, τα Χανιά και το Ρέθυμνο και άλλες περιοχές της Κρήτης- επιχειρήθηκε: «να ανοιχτούν, να συζητηθούν στην δημόσια σφαίρα και να αναλυθούν ζητήματα έμφυλων διακρίσεων, ομοφοβίας και τρανσοφοβίας, τόσο σε επίπεδο κράτους (εκπαίδευση και νομοθετικό πλαίσιο), όσο και σε εκείνο της κοινωνίας (στιγματισμός, βία) και της εργασίας, ενώ παράλληλα είχε προγραμματιστεί και μεσημεριανή πορεία μέσα στην πόλη του Ηρακλείου».
Εμείς ταξιδέψαμε στο Ηράκλειο προκειμένου να συμμετέχουμε και παράλληλα, να καταγράψουμε το φεστιβάλ. Το εγχείρημά μας, βασίστηκε στην πεποίθησή μας ότι πρώτα εμείς, τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, πρέπει να μιλήσουμε για εμάς, αποφεύγοντας με αυτό τον τρόπο τις γενικεύσεις και τις παρανοήσεις που δημιουργούνται όταν «άλλοι» περιγράφουν τις ζωές μας. Τις μέρες του φεστιβάλ συμβιώσαμε με τις ομάδες που το συνδιοργάνωσαν. Γνωρίσαμε και μιλήσαμε με την Ήβη, τον Βασίλη, το Γιώργο, την Ελισάβετ και την Χριστίνα για το πώς είναι να μεγαλώνεις και να ζεις σαν queer άτομο ειδικά στην περιφέρεια και την σημασία που έχει το φεστιβάλ για εκείνους.
Τα στοιχεία που μας αφορούν είναι αποκαρδιωτικά: μεταξύ του 2014 και 2015, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, τα εγκλήματα μίσους εναντίον γκέι, λεσβιών, αμφιφυλόφιλων, τρανς και ίντερσεξ ατόμων, διπλασιάστηκαν.
Την ίδια ώρα, το κράτος εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας: υιοθετεί ένα λειψό σύμφωνο συμβίωσης που απαγορεύει ρητά το δικαίωμα της παιδοθεσία σε ομόφυλα ζευγάρια και αγνοεί το πάγιο αίτημα της τρανς κοινότητας για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, χωρίς να πρέπει να υπόκεινται σε αναγκαστικές και μη-αναστρέψιμες επεμβάσεις.Παράλληλα, το 67% των γυναικών δεν καταγγέλλει τα πιο σοβαρά περιστατικά ενδοοικογενειακής ή και σεξουαλικής βίας στην αστυνομία ή σε άλλους οργανισμούς. Τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώνουν ότι η ελληνική κοινωνία, παραμένει βαθιά πατριαρχική, συντηρητική και σεξιστική, αποτυγχάνοντας συστηματικά να προστατέψει το δικαίωμα των ΛΟΑΤ ατόμων να ζουν ελεύθερα και ισότιμα.
Στον αντίποδα, αυτής της ζοφερής πραγματικότητας, κάποιοι άνθρωποι συνεχίζουν να διεκδικούν ορατότητα και την κατάργηση των διακρίσεων με βάση την ταυτότητα του φύλου ή και τον σεξουαλικό προσανατολισμό, απαιτώντας ισότιμη συνύπαρξη. Και εμείς που τους γνωρίσαμε είδαμε πως (ευτυχώς) απέχουν από το κρητικό στερεότυπο και μάλιστα έχουν: «Ρέινμπο Κρητική Λεβεντιά».
