Δεν με απασχολεί ιδιαίτερα πως φαίνεται η οικογένεια μου στην κοινωνία που ζούμε, απλά είμαι χαρούμενη που με μεγάλωσαν δύο από τους καλύτερους μπαμπάδες στον κόσμο. Είναι η Alice, 16 ετών και έζησα στο ορφανοτροφείο μέχρι τα 4 μου.
Τότε ήταν που ο Lawrence και ο John, οι δύο τωρινοί μπαμπάδες μου με υιοθέτησαν. Ήταν μόλις πρόσφατα που μου είπαν για την κατάσταση μου και είμαι ευγνώμων που το έκαναν και δεν περίμεναν μέχρι να πλησιάζω τα 30 ή κάτι τέτοιο. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αρνούνται στους “ομοφυλόφιλους το δικαίωμα να υιοθετούν παιδιά” και δεν είμαι σίγουρη πόσο καλά γνωρίζουν την κατάσταση. Αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι καλύτερο για ένα παιδί να ζει στο ορφανοτροφείο αντί σε μια gay οικογένεια, και εγώ πιστεύω ότι αυτό δείχνει το πόσο αδαείς είναι. Η ζωή μου έχει αλλάξει δραματικά από τότε που αυτοί οι αξιαγάπητοι άνδρες με δέχτηκαν στην οικογένειά τους…
Έμαθα για το ποια είμαι πριν από 2 εβδομάδες. Η φυσική μου μαμά ήταν μια έφηβη εθισμένη στα ναρκωτικά που με παράτησε λίγο μετά την γέννησή μου. Απλώς με άφησε στο νοσοκομείο και δεν γύρισε ποτέ. Δεν μπόρεσα να βρω κάτι για τον πατέρα μου και ειλικρινά αμφιβάλλω αν και η ίδια γνώριζε κάτι για αυτόν. Πάντα άκουγα για τα παιδιά που τα εγκατέλειπαν και που έψαχναν για τους βιολογικούς γονείς τους όταν έφταναν στην ενηλικίωση, αλλά δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου να το κάνει. Όλος μου ο σεβασμός και ο θαυμασμός πηγαίνει στους ουσιαστικούς γονείς μου, γιατί πιστεύω ότι πραγματικοί γονείς είναι αυτοί που σου μεταφέρουν τη μόρφωση και σε μεγαλώνουν κι όχι αυτοί που σου έδωσαν ζωή και μετά αρνούνται κάθε ευθύνη.
Δεν είναι δύσκολο να κάνεις ένα παιδί. Είναι όμως δύσκολο, αναμφισβήτητα πιο απαιτητικό και δύσκολο, να το μεγαλώσεις και να του δώσεις μια επαρκή μόρφωση. Το λένε θυσία και πιστεύω ότι ένας γονιός που δεν προτίθεται να θυσιάσει τη βολή του για το καλό του παιδιού του, δεν θα έπρεπε να το είχε γεννήσει. Ο καθένας από εμάς έχει το δικαίωμα να είναι χαρούμενος και πως ένα παιδί μπορεί να μεγαλώσει σε ένα θετικό και χαρούμενο περιβάλλον εάν αυτοί που το έφεραν στον κόσμο το αφήνουν μόνο;
Ο Lawrence και ο John είναι η οικογένειά μου τα τελευταία 12 χρόνια και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό. Εξακολουθώ να υφίσταμαι εκφοβισμό στο σχολείο κάποιες φορές, από άτομα που δεν καταλαβαίνουν την κατάσταση και που το βρίσκουν όλο αυτό ένα αστείο. Είμαι εδώ για να σας πως πόσο πολύ πονάει όταν ξέρεις ότι οι άνθρωποι που θυσίασαν τον εαυτό τους για το καλό ενός παιδιού είναι αυτοί που ουσιαστικά δέχονται τον εκφοβισμό και που στερούνται τα βασικά τους δικαιώματα.
Οι gay αξίζουν το δικαίωμα να είναι γονείς, γιατί κάθε παιδί έχει το δικαίωμα για μια καλή οικογένεια και για μια καλή μόρφωση. Δεν λέω απαραίτητα ότι οι gay είναι οι υπέρτατοι γονείς σε σχέση με τους straight. Υπάρχουν κακοί και καλοί γονείς, ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό προσανατολισμό, αλλά αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ξεκάθαρη διάκριση, γιατί υπάρχει η αντίληψη ότι οι gay δεν πρέπει να μεγαλώνουν παιδιά, ανεξάρτητα από το πόσο κατάλληλοι είναι για αυτό. Και ανεξάρτητα από την κατάσταση του παιδιού. Κάτι που είναι διάκριση, ξεκάθαρα.
Θέλετε μια δίκαιη κοινωνία; Αρχίστε να φέρεστε στους gay όπως και στο κάθε ανθρώπινο πλάσμα. Αν οι straight επιτρέπεται να υιοθετούν παιδιά βάση ενός αριθμού παραγόντων που δεν έχουν να κάνουν με σεξουαλικούς προσανατολισμούς, το ίδιο πρέπει να γίνει και με τα gay άτομα.
Οι δυο μου μπαμπάδες μου έδωσαν την ευκαιρία να ζήσω και να μεγαλώσω σε μια ευτυχισμένη οικογένεια και για εμένα αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο.
