Vasilis Thanopoulos
Χρειάστηκαν τρία περίπου χρόνια για να μπορέσει ο αμερικανός Patrick Bradley να ξεπεράσει τη θλίψη του και να μπορέσει να απαντήσει στους γονείς τους, οι οποίοι επέλεξαν να μην παραβρεθούν στον γάμο του.
Τους έστειλε λοιπόν ένα γράμμα, ζητώντας να ακουστεί και η δική του πλευρά στην υπόλοιπη οικογένεια.
Αγαπητή Μαμά, αγαπητέ Μπαμπά,
Πέρασαν σχεδόν 890 μέρες από την ημέρα που και οι δύο αποφασίσατε να μην έρθετε στον γάμο μου. Δεν ξέρω γιατί μου πήρε τόσο καιρό για να πω κάτι. Ίσως γιατί φοβόμουν για το τι θα σκεφτεί η οικογένειά μου, για το τι θα πει. Ή ίσως φοβόμουν ότι θα χάσω ακόμη περισσότερο την καταπληκτική οικογένεια, την οποία σκέφτομαι μέρα νύχτα.
Αλλά ήρθε η στιγμή που τελικά κουράστηκα από αυτές τις 890 ημέρες να στοιχειώνομαι από την παρουσία σας -από την έλλειψη της παρουσίας σας- για να είμαι πιο ακριβής. Κουράστηκα να σας ονειρεύομαι κάθε νύχτα. Και σήμερα, είχα το πιο δυσάρεστο από αυτά τα όνειρα- ένα που με ξύπνησε από τον ύπνο μου και με απέτρεψε από τον γυρίσω σε αυτόν. Έτσι στις 6:22 τα ξημερώματα, μετά από σχεδόν 3 ώρες ύπνου, σας γράφω αυτό το γράμμα- ξέροντας ότι στερώ από τον εαυτό μου την πιθανότητα να ξεκουραστώ πριν τη δουλειά. Αλλά προτιμώ να δουλέψω έχοντας λιγότερες ώρες ύπνου, παρά λιγότερη αξιοπρέπεια.
Χωρίς να εξαιρώ (πια) κανένα από την οικογένεια, στέλνω αυτό το γράμμα σε όλους σας. Θέλω ο καθένας να ξέρει τι συνέβη την τελευταία φορά που σας επισκέφθηκα, πριν από τον όμορφο γάμο μου. Δεν γράφω αυτό το γράμμα σαν μια πράξη εκδίκησης (αν και έτσι φαίνεται), αλλά γιατί έχω κουραστεί να περπατάω μακριά από τα ξαδέρφια, τα εγγόνια, τα ανίψια και τις ανιψιές. Κουράστηκα να προσπαθώ να είμαι “πολιτισμένος” και με τους δύο, “για το καλό της οικογένειας”. Κουράστηκα επίσης από τα δώρα (που δεν θέλω) και κουράστηκα με εσάς που έχετε το θράσος να μιλάτε σε εμένα και τον άνδρα μου σαν να μη συνέβη τίποτα. Δεν νιώθετε ντροπή;
Πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να πω τη δική μου πλευρά της ιστορίας στην οικογένεια, όπως είμαι σίγουρος ότι έχετε ήδη πει τη δική σας. Θέλω όλα να είναι πλέον ανοιχτά, ώστε να μπορώ να νιώθω ότι έχω όλη την αξιοπρέπεια, όταν χωρίς αμφιβολία σας ξαναδώ στις οικογενειακές συναντήσεις, συναντήσεις τις οποίες προτιμώ να αποφεύγω όταν κάποιος από εσάς βρίσκεται εκεί. Δεν έχω άλλο τρόπο να δω την οικογένειά μου.
Στις 13 Μαϊου 2013, έκανα ένα μικρό ταξίδι στο New Jersey- μετά την ημέρα της μητέρας- για να σας βγάλω έξω για φαί, μιας και έπρεπε να δουλέψω την προηγούμενη ημέρα. Με πήρατε από τον σταθμό του τρένου και σταματήσαμε στο Α&P για να αγοράσουμε μια κάρτα γενεθλίων για ένα από τα αγόρια. Καθώς πηγαίναμε σας είπα, ότι όλη η οικογένεια του Michael θα ταξίδευε από την Georgia, το Colorando και αλλού, για να σας συναντήσει. Ήταν τόσο ενθουσιασμένοι που θα σας γνώριζαν. Εσείς απλά απαντήσατε ότι δεν πρόκειται να έρθετε στον γάμο. Προσπάθησα πολύ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου, σκεπτόμενος ότι θα μπορέσω να σας κάνω να αλλάξετε γνώμη πριν τη μεγάλη ημέρα.
Από τη στιγμή που φύγαμε από το κατάστημα αρχίσατε να επικαλείστε τη βίβλο. Και από τη στιγμή που μπήκαμε στο αμάξι, αναφέρατε τον φόβο σας για έναν άγγελο που εμφανίστηκε σε εσάς λέγοντας, “Σταματήστε να προσεύχεστε για τον Patrick! Είναι ήδη στην κόλαση!”. Κατάλαβα τότε ότι είχε έρθει η στιγμή να πάω στο τελευταίο μου καταφύγιο και να δώσω ένα τελεσίγραφο το οποίο δεν εκπληρώθηκε ποτέ.
Σας εξήγησα, απλά και ήρεμα, ότι αν και οι δύο δεν πρόκειται να έρθετε στον γάμο μου, δεν θα με ξαναδείτε: Όχι γιορτές, όχι γενέθλια, όχι νοσοκομεία, όχι κηδείες. Αυτό που άκουσα μετά, ήταν κάτι που πραγματικά με σόκαρε. Απαντήσατε αμέσως ότι “Το ξέρουμε αυτό! Μίλησα με τον πατέρα σου εχθές και ήδη το δεχθήκαμε. Είπαμε ότι σε δίνουμε πίσω στον Θεό”. Θυμάμαι να είπατε κι άλλα πράγματα, τα οποία θα παραλείψω εδώ. Και καθώς καθόμουν σοκαρισμένος – σοκαρισμένος γιατί προτιμήσατε να μην με ξαναδείτε από το να έρθετε στον γάμο μου – περάσατε απλά στο επόμενο θέμα: “Λοιπόν, φανταζόμαστε ότι δεν θες να βγεις πια για φαγητό μαζί μας”. Καθώς άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου για να περπατήσω πίσω στο τρένο, προσφερθήκατε: “Μπορούμε να σε πάμε πίσω στον σταθμό. Ας είναι αυτό το τελευταίο πράγμα που θα κάνουμε για εσένα.” Εάν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία στο μυαλό μου να έχω παρεξηγήσει όσα που μου είπατε προηγουμένως, τώρα εξαφανίστηκε εντελώς.
Μαμά και Μπαμπά: Με το να μην έρθετε στον γάμο μου, με απαρνηθήκατε και απαρνηθήκατε και τον σύζυγό μου, που είναι η δική μου οικογένεια. Εγώ, σαν απάντηση, απαρνιέμαι οποιονδήποτε αρνείται τη δική μου οικογένεια – σαν ένδειξη σεβασμού και αξιοπρέπειας προς αυτήν. Αλλά προσφέρω μια λύση.
Θα σας συγχωρέσω και τους δυο για ότι κάνατε, αν μπροστά σε ολόκληρη την οικογένεια (από τον νεότερο μέχρι τον μεγαλύτερο) παραδεχθείτε ότι κάνατε λάθος. Αν παραδεχθείτε ότι και οι δύο έπρεπε να ήσασταν στον γάμο. Γιατί πραγματικά πιστεύω, ότι αυτό που κάνατε είναι αισχρό. Χωρίσατε μια οικογένεια. Αλλά αυτό που πληγώνει την καρδιά μου περισσότερο είναι αυτό που κάνατε στους νεότερους της οικογένειας – σε αυτούς που ήταν αρκετά μικροί για να ξέρουν ή αρκετά νέοι για να καταλάβουν. Αυτοί που το μόνο τους συμπέρασμα ήταν ότι “o Patrick πρέπει να είναι κακός” ή “πρέπει να έκανε κάτι πραγματικά κακό για να μην πάει η γιαγιά στον γάμο του”.
Εδώ είναι που πιστεύω ότι έσεις πρέπει να νιώθετε ντροπή και όχι εγώ.
Θέλω όλοι να μάθουν τα πάντα. Και ίσως σήμερα, θα μπορέσω τελικά να κοιμηθώ ολόκληρο το βράδυ.
Με τις καλύτερες προθέσεις
Patrick
