Για ένα ακόμη ομοφοβικό περιστατικό μας ενημερώνει το Μωβ Καφενείο και οι ομάδες Tρίχα και Massqueerraid.
“Την Δευτέρα 1η Ιουνίου κάποιες από εμάς επιλέξαμε να βγούμε στο αυτοδιαχειριζόμενο μπαρ/πολυχώρο Υπόγειο. Για αρκετή ώρα συνυπήρχαμε με μια παρέα από κάγκουρες που όπως συνήθως μας αντιμετώπιζαν με τα γνωστά χλευαστικά βλέμματα, σχόλια, αστειάκια, χειρονομίες με έναν από αυτούς να κινείται παραβιαστικά τριγύρω μας, στοχοποιώντας μας και κάνοντάς μας να αισθανθούμε ανεπιθύμητες στο χώρο. Προς το τέλος της βραδιάς αυτός απευθύνθηκε σε ένα αγόρι από εμάς λέγοντας: «αδερφέ σου πέσαν τα λεφτά» και όταν άκουσε την απάντηση: «δεν είμαι αδερφός, είμαι αδερφή» άρχισε να φωνάζει απειλητικά. Όταν το αγόρι τον ρώτησε αν είναι ομοφοβικός, άρχισε να το χτυπάει με μπουνιές στο πρόσωπο. Πριν το αγόρι προλάβει να αμυνθεί, μπήκαν στην επίθεση άλλοι δύο μέχρι που το έριξαν στο πάτωμα συνεχίζοντας να το χτυπάνε. Οι μόνες που μπήκαν στον τσακωμό για να το προφυλάξουν και χτυπήθηκαν επίσης, ήταν κάποιες από εμάς.
Σε εκείνο το σημείο έκλεισε η μουσική, άναψαν τα φώτα και οι εργαζόμενοι/συνιδιοκτήτες απαίτησαν φωνάζοντας να βγούμε όλοι έξω. Σοκαρισμένες, τους δηλώσαμε έντονα πως μόλις δεχτήκαμε ομοφοβική επίθεση και, πως βγάζοντάς μας έξω, μας αφήνουν εκτεθειμένες. Ταυτόχρονα οι κάγκουρες απειλούσαν ότι θα μας λιώσουν. Αναγκαστήκαμε να βγούμε έξω όπου και ένας από τους υπεύθυνους μας ακολούθησε, φωνάζοντας να σκάσουμε γιατί αν έρθουν οι μπάτσοι αυτός θα μπει αυτόφωρο και όχι εμείς.
Έξω από το μαγαζί, οι κάγκουρες προσπάθησαν να επαναλάβουν την επίθεση κι εμείς την ίδια ώρα που προσπαθούσαμε να αμυνθούμε ζητούσαμε από τον υπεύθυνο να πάρει μια διαφορετική θέση από το να μας διώχνει, λέγοντας του συνεχώς πως πρόκειται για έμφυλη βία. Η μοναδική παρέμβαση που έκανε σε σχέση με αυτό ήταν να ρωτήσει τον έναν απ’ τους κάγκουρες αν όντως είναι ομοφοβικός! Αφού ο κάγκουρας του απάντησε πως δεν είναι (!), ο υπεύθυνος συνέχισε να μας λέει να πάμε να τσακωθούμε πιο κει ανήσυχος για την επιβίωση της επιχείρησης του και όχι για τη βία που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια του.
Δε μας ξαφνιάζει ότι φάγαμε ξύλο. Δε μας ξαφνιάζει ότι η ύπαρξή μας στους περισσότερους χώρους δεν είναι αυτονόητη. Για εμάς η έμφυλη βία και η αστυνόμευση των σωμάτων μας είναι μια καθημερινή συνθήκη, σχεδόν φυσικοποιημένη. Κάποιες φορές αναγκαζόμαστε να το βουλώνουμε για να μην τις φάμε και κάποιες άλλες επιλέγουμε συνειδητά να υπερασπιστούμε τις ταυτότητες που φέρουμε και να αντιδράσουμε, διεκδικώντας χώρο και ορατότητα. Η δήλωση «δεν είμαι αδερφός, είμαι αδερφή» απορρίπτει την ακούσια ένταξή μας στην κυρίαρχη αρρενωπότητα και απαρνιέται την «ανδρική αδελφότητα» (brotherhood). Αυτό το περιστατικό μας επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά ότι η παραμικρή ανταπάντηση νομιμοποιεί στα κεφάλια τους όλη τη βία του κόσμου. Άλλωστε, όταν ο κάγκουρας ρωτήθηκε για τον λόγο που επιτέθηκε, απάντησε μαινόμενος: «Δεν είμαι ομοφοβικός ρε φίλε, αλλά εσύ γιατί να πεις ότι είσαι αδερφή;»
Αυτό που πραγματικά μας ξάφνιασε ήταν η συμπεριφορά των υπευθύνων του Υπογείου. Γνωρίζοντας ότι αυτός ο χώρος λειτουργεί με οριζόντιες δομές και τάσσεται ενάντια στην εργασιακή εκμετάλλευση απορρίπτοντας τη σχέση αφεντικού-εργαζομένων, θεωρήσαμε ότι ταυτόχρονα οφείλει να απορρίπτει ή τουλάχιστον να μη συναινεί σε άλλες σχέσεις εξουσίας, ρατσισμό, σεξισμό, ομοφοβία και οποιαδήποτε άλλη καταπίεση. Γι αυτό υποθέσαμε, ίσως αφελώς, ότι εκεί μέσα χωράμε περισσότερο. Αντίθετα, ενώ επανειλημμένα παλεύαμε να αποδείξουμε ότι πρόκειται για ομοφοβικό περιστατικό, ο εργαζόμενος επέλεγε να το αγνοεί ως τέτοιο. Η δε ανακοίνωση της συνέλευσης του Υπογείου για το περιστατικό δεν παίρνει καμία ευθύνη παρόλο που δηλώνει πως οι ομοφοβικές συμπεριφορές είναι ανεπιθύμητες. Ταυτόχρονα υπονοεί το ότι να παίρνεις θέση και να στέκεσαι αλληλέγγυος σε εξισώνει με μπράβο.
Το μόνο σίγουρο είναι πως στο χώρο του Υπογείου αυτό που συνέβη ήταν ομοφοβική επίθεση. Δεν ήμασταν απλώς «δυο παρέες που πιάστηκαν στα χέρια», ούτε και τα σώματά μας είχαν την αντίστοιχη δυναμική για να συμβεί κάτι τέτοιο. Συνεπώς, δεν απειλούνταν η σωματική ακεραιότητα «κάθε επισκέπτη», μόνο η δικιά μας. Αλλά ακόμη κι αν δεν αντιλήφθηκαν εγκαίρως τη φύση της επίθεσης, μπροστά σε ένα σχήμα καταπιεστή/καταπιεζόμενου, όπου η έμφυλη ιεράρχηση των σωμάτων και των επιτελέσεων είναι προφανής, το Υπόγειο, επέλεξε την πολιτική των ίσων αποστάσεων και ουσιαστικά συναίνεσε στη βία που ασκήθηκε στα σώματά μας.
Μπροστά σε κάθε κάγκουρα που ενοχλείται από την ύπαρξη μας και κάθε «αλληλέγγυο» που επιλέγει τη σιωπή θα υπενθυμίζουμε ότι:
Κάθε φορά που τα βλέμματα αποδοκιμασίας τους, τα αστειάκια τους θα γονιμοποιούν τη συνεχή και φυσικοποιημένη βία μέσα και πάνω στα κεφάλια μας, θα σπάμε τη σιωπή, θα μας βρίσκουν απέναντί τους.
Κάθε φορά που τα αντανακλαστικά τους θα είναι ανεπαρκή και η αλληλεγγύη τους πρακτικά ανύπαρκτη θα είμαστε εκεί να θυμίζουμε ότι σιωπή σημαίνει συνενοχή.
Δεν θα ανεχτούμε καμία καγκούρικη ομοφοβική συμπεριφορά, ούτε “υπόγειες” λογικές των ίσων αποστάσεων που μας εκθέτουν βορά στην ομοφοβική βία.
Δεν αναθέτουμε την προστασία μας σε κανέναν, δεν αφήνουμε η μία την άλλη εκτεθειμένη.
ΟΜΟΦΟΒΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ
Μωβ Καφενείο
Τρίχα
Massqueerraid
