Antivirus Magazine Team
Μέσα στο Μάιο έκλεισα τα 43 και τα τελευταία 12 από αυτά τα έζησα παρέα με τον χιβ. Σε αυτή λοιπόν την άχαρη και καθόλου στρογγυλή επέτειο γενεθλίων, για την οποία δε φτιάχτηκε ποτέ καμία κάρτα, ούτε θα είχε πλάκα αν έβαζες τα κεράκια ανάποδα, ας κάνουμε μια ανασκόπηση. Που απόψε βαριέμαι αφόρητα να κάνω και επίσης έχω καύλες, οπότε ας το ξαναδούμε αύριο.
του Αντώνη Παπάζογλου
4284 μέρες οροθετικός (από τις 15.730): Τι έμαθα ζώντας με HIV
Μέσα στον χαμό των πρώτων σκέψεων μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος, η πρώτη θετική σκέψη ήταν ότι τώρα δε θα ανησυχώ πια να κολλήσω hiv. Τι απίθανη ανακούφιση ήταν αυτή! Δε θα ανησυχήσω ποτέ ξανά να κολλήσω! Η διαπίστωση αυτή μου έφερε απίστευτη χαρά, γιατί μόνο τότε κατάλαβα πόσο φοβόμουν μην κολλήσω, έστω και ασυνείδητα. Κάθε φορά που αγόραζα προφυλακτικά (πάντα με μια κρυφή ενοχή) ή έψαχνα στα τυφλά για προφυλακτικά στο κομοδίνο ή που σκατά θα κουβαλάω την καπότα στη σάουνα, παντού και πάντα ήταν ο μπαμπούλας του hiv – και τώρα δε θα ανησυχούσα πια. Βέβαια αν βιαστείς να υποθέσεις ότι το να κολλήσεις hiv είναι μια καλή ιδέα, διάβασε και παρακάτω.
Έχουμε πει ξανά και ξανά ότι ένας οροθετικός, όταν έχει διαγνωστεί και παίρνει σωστά τα φάρμακά του, δεν μπορεί να μεταδώσει τον ιό, ακόμα και με απροφύλακτη επαφή. Ναι ναι, αυτό που φαντάζεσαι, ακόμα και με τα χύσια μέσα. Και τα σημερινά φάρμακα είναι πολύ αποτελεσματικά στο να το πετυχαίνουν αυτό και μάλιστα πολύ σύντομα μετά την έναρξη της αγωγής. Γι’ αυτό και είναι πολύ σημαντικό να εξετάζεσαι συχνά, ώστε αν είσαι θετικός χωρίς να το ξέρεις, να ξεκινήσεις αγωγή και να γίνεις μη μεταδοτικός το συντομότερο.
Όμως, ενώ τα σημερινά φάρμακα είναι εύκολα στη λήψη (οι περισσότεροι παίρνουμε ένα χαπάκι τη μέρα) και δεν έχουν παρενέργειες, είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε κάθε μέρα, για πάντα. Να έχεις το νου σου στην ώρα, να θυμάσαι να τα παίρνεις μαζί σου όταν βγαίνεις, πόσα να πάρεις μαζί σου στο ταξίδι, να κανονίζεις να έχεις φάει αν χρειάζεται, να τρέχεις κάθε μήνα ή κάθε δύο μήνες στη μονάδα σου να παίρνεις φάρμακα, να αγωνιάς αν θα έχεις πρόβλημα στη δουλειά σου όταν χρειάζεται τα πρωινά να φεύγεις κάθε τόσο, να ανησυχείς πού να τα κρύβεις στο σπίτι, να μη σε δουν να χαπακώνεσαι, κ.λπ. κ. λπ..
Παράλληλα με τα χάπια, έχουμε κάθε τόσο και τις εξετάσεις, που επίσης γίνονται αποκλειστικά το πρωί. Οπότε ξανά να φύγεις από τη δουλειά με χίλιες δυο δικαιολογίες, να πας να δώσεις αίμα και να πας ξανά άλλη μέρα να πάρεις τα αποτελέσματα. Με λίγα λόγια κάθε χρόνο χρειάζεται το λιγότερο 8 ως 18 επισκέψεις στη μονάδα σου – και αυτά χωρίς να λογαριάσουμε τις απεργίες. Το πολύ θετικό της υπόθεσης είναι ότι κάνοντας συχνά εξετάσεις έχω βέβαια το κεφάλι μου ήσυχο πως, ό,τι κι αν πάθω, ο γιατρός μου θα με φροντίσει και θα μου δώσει αυτό που χρειάζομαι. Στη δική μου γιατρό έχω απόλυτη εμπιστοσύνη, συζητάμε διεξοδικά τα πάντα και δε φεύγω ποτέ με απορίες. Δεν είναι όμως όλοι το ίδιο τυχεροί, υπάρχουν γιατροί σε μονάδες που είναι απρόθυμοι και δυσεύρετοι, υπάρχουν μονάδες που δίνουν τα αποτελέσματα από το τηλέφωνο και όχι από γιατρό, οπότε δεν μπορείς να ρωτήσεις τίποτα, υπάρχουν γιατροί που δεν συμμερίζονται την αγωνία του οροθετικού και δεν του δίνουν χρόνο να ρωτήσει και να καταλάβει, με αποτέλεσμα πολλοί να καταφεύγουν αλλού για να βρουν απαντήσεις, ρωτώντας άλλους οροθετικούς ή τη Θετική Φωνή. Κάποιοι άλλοι θα κάτσουν μόνοι στο σπίτι, κρυμμένοι και φοβισμένοι και θα ενισχύουν τους φόβους τους παίρνοντας συμβουλές από τον Δόκτορα Γκουγκλ.
Η συνέχεια στο επόμενο τεύχος!
