Α, ο hiv. Τι μπελάς κι αυτός. Να έχεις να ασχολείσαι με την πάρτη του κάθε τόσο και μετά να σου ζητάνε να γράψεις γι’ αυτό. Τι ήθελα και είπα το ναι; Κάτσε τώρα μέσα στη νύχτα να γράφεις για να το στείλεις στην ώρα του και μία βδομάδα να αγχώνεσαι για το τι θα γράψεις, εκεί που είχες αράξει μια χαρά στην καραντίνα και είχες ξεχάσει τι σημαίνει άγχος. Πού είχα μείνει; Α ναι, στον hiv.
του Αντώνη Παπάζογλου
Εμένα που με βλέπεις λοιπόν διαγνώστηκα το 2010, που σημαίνει ότι έχω κλείσει δεκαετία, που σημαίνει ότι έχω παλιώσει κάπως (έχει βέβαια και πιο παλαιωμένα μοντέλα) και έχω αναγκαστικά αποκτήσει κάποιες εμπειρίες από το πώς είναι να ζει κανείς με hiv και αυτό θα επιχειρήσω να σου μεταφέρω μέσα από τη στήλη αυτή.
Οι προθέσεις μου είναι αγνές, ορκίζομαι. Ο στόχος είναι διπλός: αφ’ ενός να μοιραστώ τις εμπειρίες μου με άλλους ανθρώπους που ζουν με hiv και αφετέρου, να τα βάλω με το στίγμα του hiv, τόσο στον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν οι άλλοι, όσο και στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε οι οροθετικοί τους εαυτούς μας.
Έχω πολλά πράγματα να γράψω, αλλά δεν ξέρω ποιος/α είσαι εσύ που διαβάζεις τώρα. Αναρωτιέμαι μήπως έχεις διαγνωστεί πρόσφατα και ακόμα δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Ή μήπως ζεις κάπου απέραντα στην μοναχική ελληνική επαρχία και δεν έχεις κανέναν να το μοιραστείς. Ή μήπως είσαι βετεράνος στον χιβ και έχεις κάπως τακτοποιηθεί και τώρα γελάς από μέσα σου που μας βλέπεις όλους εμάς να πασχίζουμε. Ή μπορεί να μην έχεις hiv αλλά να θέλησες να διαβάσεις κάτι για αυτό. Όποιος κι αν είσαι, μη θεωρήσεις ότι έχω τις απαντήσεις για όλα ή ότι κατέχω την απόλυτη αλήθεια. Εδώ θα διαβάσεις για την εμπειρία με τον hiv ενός μόνο οροθετικού, δε σημαίνει ότι όλοι έχουν την ίδια εμπειρία. Οι προκλήσεις είναι παρόμοιες, αλλά δεν υπάρχει μία συνταγή για όλους.
Για τη δική μου εμπειρία έχω να πω ένα-δυο πράγματα: πώς έγινε η διάγνωση και πώς μου μίλησε η γιατρός που μου είπε τα νέα, για το φόβο των παρενεργειών από τα φάρμακα, την αβεβαιότητα για το πόσο θα ζήσω, την αγωνία του πόσο υγιής ή πόσο άρρωστος θα είμαι όσο ζήσω, για το πώς βιώνω την απώλεια αγαπημένων ανθρώπων, πώς με αντιμετωπίζουν οι γιατροί άλλων ειδικοτήτων όταν τους λέω ότι έχω hiv και αν το λέω σε όλους, πώς το λέω στους φίλους μου, πώς το λέω στους γκόμενους όταν θέλω να κάνω σεξ, πώς το λέω στους γκόμενους όταν θέλω σχέση, αν και πώς το λέω στην οικογένεια, πώς αντιμετωπίζω αυτούς που ξέρουν για μένα και μου κάνουν sex shaming, τι σημαίνει οροδιαφορετικό ζευγάρι στην πράξη, αν υπάρχει κανένα νέο για το εμβόλιο, αν μπορώ να κάνω παιδιά, για την ψυχοθεραπεία, για τη χαρά και τη στεναχώρια, όλα θα τα μάθεις εδώ!
Ένα είναι σίγουρο, ότι ο hiv δεν είναι παιχνιδάκι. Ναι, ok, τα πράγματα έχουν βελτιωθεί θεαματικά από την εποχή που το aids θέριζε και η διάγνωση ισοδυναμούσε με θανατική καταδίκη. Με τα σημερινά φάρμακα έχουμε μία πολύ καλή ποιότητα ζωής και ένα υψηλό προσδόκιμο ζωής και η ιστορία θα τελείωνε εδώ. Όμως ο hiv ακόμα κουβαλάει πολύ από το κακό όνομα του aids, προκαλεί φόβο και αρνητικές αντιδράσεις, κάνει ακόμα κάποιους γιατρούς να τα χάνουν, κάνει γονείς να απελπίζονται, κάνει γκόμενους να εξαφανίζονται και τελικά κάνει τους οροθετικούς να απομονώνονται από την κοινωνία και την οικογένεια, να αποφεύγουν ερωτικές ή συναισθηματικές σχέσεις, να αποφεύγουν να ζήσουν.
Ο αγώνας για να ζεις καλά με τον hiv είναι καθημερινός. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου με ποιους τρόπους (νομίζω ότι) τις περισσότερες μέρες κερδίζω εγώ.
