Την Παρασκευή η πολύχρωμη πορεία του 6ου Αυτοοργανωμένου Thessaloniki Pride

Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός. Μιλάει την αποκρουστική γλώσσα του πολέμου. Μια γλώσσα που ηχεί αλλιώς για τους κυβερνώντες και αλλιώς για όλους εμάς, τα πλάσματα ‘από κάτω’. Για αυτούς είναι μια πολεμική ‘περιπέτεια’. Μια ευκαιρία. Μια επιχείρηση ακόμα-ακόμα. Εμείς, όμως, ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει ένας πόλεμος. Οι στρατιώτες θα χαθούν στα πεδία των μαχών. Οι γυναίκες και τα λοατκια+ άτομα θα δεχθούμε βάναυσα πλήγματα. Αντιπολεμικό και αντισεξιστικό/φεμινιστικό κίνημα –ήδη από τη μακρινή δεκαετία του ’60 στις ΗΠΑ- συνδέθηκαν σε έναν αξεδιάλυτο δεσμό. Βάδισαν μαζί και αλληλοτροφοδοτήθηκαν με συνθήματα, ιδέες και αγωνιστ(ρι)ες. Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός, και κάθε φορά που αφήνει τον παραμικρό υπαινιγμό για εμπλοκή της Ελλάδας σε έναν πόλεμο που έχει ήδη αιματοκυλίσει μια γωνιά της Ευρώπης, εμείς, λοατκια+ άτομα, γυναίκες και θηλυκότητες, αρθρώνουμε ένα τεράστιο και ηχηρό «ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ» και σε κάθε πτυχή του μιλιταρισμού.

Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός. Ξυλοκοπά μέχρι θανάτου έναν άνθρωπο, τον Ζακ, στο κεντρικότερο σημείο της χώρας, ως νοικοκυραίος, ως αστυνομικός. Μπορεί να σκουπίζει αμέριμνος αίματα, σπασμένα γυαλιά, αποδεικτικά στοιχεία. Να προσπερνά αδιάφορος, χωρίς να σπεύδει να βοηθήσει έναν αναγκεμένο άνθρωπο. Να καθυστερεί τη διαδικασία απονομής -έστω αυτής της λειψής- αστικής δικαιοσύνης. Να χτίζει ένα αφήγημα περί επικίνδυνου ληστή, ακόμα κι όταν ο Ζακ αποδεικνύεται ότι ουδέποτε αφαίρεσε το παραμικρό. Περί τοξικοεξαρτημένου, ακόμα κι όταν αποδεικνύεται ότι ο Ζακ δεν είχε καταναλώσει την παραμικρή ουσία. Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός και προσπαθεί να πείσει ότι κάποιων οι ζωές μετράνε λιγότερο σε σχέση με των υπολοίπων. Μπορεί η δολοφονία σου να έχει καταγραφεί καρέ-καρέ, αλλά οι δολοφόνοι σου να διώκονται απλώς για θανατηφόρο σωματική βλάβη. Όχι για ανθρωποκτονία. Μπορεί να σε σκοτώνουν στο ξύλο, αλλά ο εισαγγελέας να προτείνει την αθώωση κάποιων από τους δολοφόνους σου.
Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός και απέναντί του θα ζητάμε δικαίωση του δολοφονημένου Ζακ/της δολοφονημένης Zackie Oh, όσο κι αν προσπάθησαν λυσσασμένα να τον εξοντώσουν, να χυδαιολογήσουν και να σκυλεύσουν τη μνήμη του/της.
Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός. Διασκεδάζει με σεξιστικά ‘αστεία’, εκδικείται γυναίκες και θηλυκότητες με revenge porn, παρενοχλεί, συρρικνώνει την προσωπικότητα ενός λοατκια+ ατόμου σε καρικατούρα, εύπεπτη για το τηλεοπτικό ή θεατρικό κοινό, εκφοβίζει λοατκια+ παιδιά στα σχολεία, κλείνει τα μάτια στα τοξικά και βίαια οικογενειακά περιβάλλοντα, σπρώχνει ακόμα περισσότερο στο περιθώριο τους τρανς ανθρώπους, τους καθιστά αόρατους. Ασκεί βία. Ακρωτηριάζει ίντερσεξ βρέφη για να ταιριάξουν στα έμφυλα καλούπια. Στο βολικό δίπολο. Οτιδήποτε έξω από αυτό, περισσεύει, δεν χωράει στα κουτάκια της αγίας, πατριαρχικά δομημένης ‘κανονικότητας’.

Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός. Στερεί από χιλιάδες πολίτες τη δυνατότητα να συνάψουν γάμο με το αγαπημένο τους πρόσωπο και την ίδια στιγμή όλα τα δικαιώματα που απορρέουν από έναν γάμο. Μόνο και μόνο επειδή ανήκουν στο ίδιο φύλο. Στερεί από χιλιάδες πολίτες τη δυνατότητα να προσφέρουν αγάπη και ασφάλεια σε ένα παιδί, τους στερεί το δικαίωμα παιδοθεσίας και δεν κατοχυρώνει το δικαίωμα στη γονική μέριμνα, στη γονεϊκότητα εν γένει. Μόνο και μόνο επειδή ανήκουν στο ίδιο φύλο ή είναι τρανς. Δεν διστάζει, ωστόσο, να εισηγηθεί και να περάσει έναν νόμο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια που γυρνά το οικογενειακό δίκαιο δεκαετίες πίσω. Έτσι, οι κακοποιητές σύζυγοι –για τον αστικό νομοθέτη- θεωρούνται ικανοί και άξιοι να μεγαλώνουν παιδιά. Τα ομόφυλα ζευγάρια όχι.

Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός. Έχει συχνά την ταυτότητα ενός οικείου προσώπου. Είναι ο νυν ή πρώην σύντροφος. Ο σύζυγος, ένας θείος, ένας φίλος. Αγνοεί τα ΟΧΙ μας, παραβιάζει τη συναίνεσή μας. Παρακολουθεί, παρενοχλεί, ασκεί ψυχολογική βία. Χτυπάει, μαχαιρώνει, στραγγαλίζει, αφήνει ματωμένα ίχνη. Γυναικοκτονεί. Αλλά μας κουνάει το δάχτυλο όποτε χρησιμοποιούμε τη λέξη. Αρνείται να την εντάξει στο λεξιλόγιό του και το ποινικό σύστημα. Αρνείται ότι κάποιος φτάνει στο σημείο να δολοφονήσει μια γυναίκα, μόνο και μόνο γιατί έχει την αίσθηση ότι είναι εξοπλισμένος με αυτή την εξουσία. Ότι μπορεί –αν είναι αρκετά ‘ξύπνιος’ και ακούει προσεκτικά τις νουθεσίες των ενστόλων- να τη γλιτώσει. Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός. Είναι η κυβέρνηση και η αστυνομία που ‘προτρέπουν’ θύματα σεξιστικής βίας να δηλώσουν ‘metoo’, τη στιγμή που τα ίδια αυτά θύματα αντιμετωπίζονται με αδιαφορία ή με σκαιότητα μέσα στα αστυνομικά τμήματα, καλούνται να απαντήσουν σε χυδαίες ερωτήσεις μέσα στις δικαστικές αίθουσες, δεν έχουν πού να καταφύγουν λόγω ανυπαρξίας υποστηρικτικών δομών. Οργανώνει συνέδρια γονιμότητας, στέλνει ‘εκπαιδευτικά βίντεο’ σε μαθήτριες γυμνασίου, υπενθυμίζοντάς τους τον ρόλο τους ως παιδομηχανών της χώρας. Επιτρέπει σε παπάδες και δικαστές να έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο πάνω στα σώματα των γυναικών. Δαιμονοποιεί την άμβλωση. Φτιάχνει μισογύνικους νόμους, επαναφέρει από το παράθυρο την απίθανη θεωρία περί ‘αγέννητου παιδιού’, ρίχνει ακόμα μεγαλύτερα βάρη στις πλάτες των γυναικών, που για αιώνες τα έχουν επωμιστεί και έχουν περπατήσει χιλιόμετρα διεκδικώντας ισότητα.

Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός. Εγκλωβίζει ανθρώπους στα σύνορα, τους κλείνει σε προσφυγικά καμπς, τους στερεί κάθε ελπίδα και προοπτική. Τους επαναπροωθεί, τους εγκαταλείπει αβοήθητους να πνιγούν στα νερά του Αιγαίου, τους πετάει γυμνούς στο κρύο στις νησίδες του Έβρου. Αφήνει μετανάστες και μετανάστριες χωρίς χαρτιά, κάνοντας τις ζωές τους κόλαση, τους υποβάλλει σε έναν γραφειοκρατικό Γολγοθά για μια άδεια παραμονής ή απόκτησης ιθαγένειας, καθιστά τη θέση τους ακόμα πιο επισφαλή και ευάλωτη.

Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός. Διαλύει εκπαιδευτικά συστήματα, κουρελιάζει το πανεπιστημιακό άσυλο, κάνει καθημερινότητα την παρουσία αστυνομικών δυνάμεων έξω από τις σχολές παραπέμποντας σε άλλες -πολύ σκοτεινές για την ιστορία του τόπου- εποχές. Στις όποιες διεκδικήσεις των κινημάτων απαντά με τον μόνο τρόπο που ξέρει: την ωμή καταστολή. Έχει αποτύχει παταγωδώς επί μία διετία να διαχειριστεί την πανδημία, που έχει αφήσει πίσω της χιλιάδες νεκρούς, εξουθενωμένο νοσηλευτικό προσωπικό, κατεστραμμένες δομές υγείας, κλειστά νοσοκομεία. Και την ίδια στιγμή χαρίζει ‘δωράκια’ στους μεγαλοεπιχειρηματίες στον χώρο της υγείας, αγοράζει πανάκριβα οπλικά συστήματα, προκειμένου να πλήξουν ανθρώπους εξίσου καταπιεσμένους, εξίσου φτωχούς, εξίσου εξαθλιωμένους, εξίσου οργισμένους με εμάς. Στραγγίζει τους πόρους που θα έπρεπε να κατευθύνονται σε δομές φροντίδας, υγείας, παιδείας, πολιτισμού, αλλά και στη στήριξη των εργαζόμενων, των άνεργων και των αυτοαπασχολούμενων, που πλήττονται από την ακρίβεια σε βασικά αγαθά και υπηρεσίες. Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός. Ισοπεδώνει κατακτήσεις που πέτυχαν τα κινήματα πριν από πολλές δεκαετίες, εξαθλιώνει έναν ήδη ρημαγμένο –από προηγούμενες πολιτικές λιτότητας- λαό.

Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός. Χρησιμοποιεί νεοναζιστικά σύμβολα, κραυγάζει τη γλώσσα του μίσους απέναντι στον όποιο ‘Άλλο’, σε καθετί διαφορετικό. Προσπαθεί να οργανωθεί μέσα στα σχολεία. Γεμίζει δηλητήριο τα μυαλά νέων ανθρώπων, που έλκονται από τη δύναμη, από τις απλουστευτικές και επικίνδυνες θεωρίες σχετικά με το ποιος φταίει για τη δική τους φτώχεια και εξαθλίωση. Φταίνε οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, οι μουσουλμάνοι, οι ανάπηροι, οι γκέι, οι ρομά, οι υστερικές φεμινίστριες, τα πρεζάκια. Φταίνε όσοι βρέθηκαν σε αδύναμη θέση και ποτέ οι ‘δυνατοί’. Ποτέ τα αφεντικά.

Σε όλους αυτούς που προσπαθούν να μας πείσουν ότι υπάρχουν πράγματα που μας χωρίζουν με λαούς άλλων χωρών, που υποδαυλίζουν ένα κλίμα εχθρότητας απέναντι σε ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή έχουν άλλη εθνικότητα, άλλο χρώμα δέρματος ή άλλη θρησκεία, έχουμε να τους αντιτάξουμε μία και μοναδική απάντηση.

Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός. Είναι αυτό το ίδιο το σύστημα που γεννά και αναπαράγει τα τέρατα του σεξισμού, της ομο/τρανσφοβίας και του φασισμού. Είναι το ίδιο το σύστημα που γεννά και διαμορφώνει την κυρίαρχη συνείδηση στους κάθε λογής κυρ-Παντελήδες, που δίνει άλλοθι και δείχνει ανοχή στους βιαστές –ειδικά στους γόνους ‘ευυπόληπτων’ και πλούσιων οικογενειών, που ορθώνει τείχη για τους πιο ευάλωτους ανθρώπους ανάμεσά μας, που χαράζει σύνορα και δολοφονεί προσφυγ(ισσ)ες. Είναι οι αστικές κυβερνήσεις, που με τις ταξικές πολιτικές τους, υπηρετούν πρόθυμα τα συμφέροντα των πλούσιων και ισχυρών αυτού του κόσμου, συντηρούν την αδικία και την εκμετάλλευση, την ίδια στιγμή που προσπαθούν να διασπάσουν την ενότητα των καταπιεσμένων με τα τεχνητά φράγματα της φυλετικής καταγωγής, της θρησκείας, της σεξουαλικότητας.

Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός, δεν είναι όμως ανίκητος. Δεν είναι ανίκητος, γιατί υπάρχουμε και εμείς. Όλες, όλα και όλοι εμείς που στεκόμαστε και θα στεκόμαστε πάντα απέναντι στον συλλογικό εχθρό και καταπιεστή. Και όσο περισσότεροι/ες/α πυκνώνουμε τα κινήματα αντίστασης και διεκδίκησης, τόσο πιο μικρός και αδύναμος φαντάζει ο εχθρός. Είμαστε εμείς που -μέρα με τη μέρα- οργανώνουμε τις κοινές αντιστάσεις μας, που πετυχαίνουμε μικρές και μεγαλύτερες νίκες στους δρόμους, στις σχολές, στους χώρους δουλειάς μας, στις γειτονιές. Είμαστε εμείς που μέσα σε έναν χρόνο βγήκαμε κατά χιλιάδες στον δημόσιο χώρο, σταθήκαμε στο πλευρό όλων των γυναικών που βρήκαν τη δύναμη να φωνάξουν metoo και το κουράγιο να τα βάλουν με κακοποιητές, γέννημα-θρέμμα του ίδιου του συστήματος και των κυβερνήσεων που το υπηρετούν πιστά. Είμαστε εμείς που σταθήκαμε στο πλευρό των παιδιών που λόγω της σεξουαλικότητας ή της έκφρασης φύλου τους δέχθηκαν εκφοβισμό στο σχολείο τους, σε έναν χώρο δηλαδή που θα έπρεπε εξορισμού να είναι απολύτως ασφαλής για αυτά. Βγήκαμε κατά χιλιάδες να απαιτήσουμε δικαίωση για τον Ζακ. Να απαιτήσουμε ορατότητα και πλέρια δικαιώματα για τους τρανς ανθρώπους, που τους διώχνουν ακόμα και από αυτά τα συσσίτια της Εκκλησίας. Να φωνάξουμε ενάντια σε έναν πόλεμο, άδικο και από τις δυο πλευρές. Να σταθούμε στο πλευρό των εργαζομένων, των κακοπληρωμένων, των άνεργων. Να διαδηλώσουμε για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς καταπίεση, χωρίς βία και διακρίσεις. Καταφέραμε να ανοίξουμε δρόμους αλληλεγγύης και φροντίδας. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Για ένα λοατκια+ κίνημα, ‘από τα κάτω’ και με τις/τα/τους ‘από τα κάτω’, που θα συμπορεύεται με όλα τα άλλα κινήματα: με το φεμινιστικό, το αντιρατσιστικό/αντιφασιστικό, το αντιπολεμικό, το φοιτητικό, το εργατικό, το οικολογικό.

Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός και γεννά όλεθρο, βία και πολέμους.

Απέναντί του στεκόμαστε όλες, όλα και όλοι εμείς και γεννάμε καθημερινά αντιστάσεις.
Μέχρι να νικήσουμε.
Μέχρι τη συνολική ανθρώπινη χειραφέτηση.
REclaim Pride