Vasilis Thanopoulos
Σε μια προσπάθεια να αποβάλλουμε την τοξικότητα που δεχόμαστε ως ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, κάθε φορά που ο Αλέξης Κούγιας ανοίγει το στόμα του, ζητήσαμε από έξι άτομα να υψώσουν τη φωνή τους και να σχολιάσουν ανοιχτά τον κακοποιητικό του λόγο.
Αλέξανδρος Διακοσάββας
Δημοσιογράφος, αρχισυντάκτης LiFO
Σε μικρότερη ηλικία, όταν άκουγα άτομα που κατέχουν δημόσιο βήμα –και έχουν επίγνωση ότι παράγουν δημόσιο λόγο– να προβαίνουν σε ομοφοβικά παραληρήματα, με κυρίευε η οργή. Οργή και θυμός, αυτά ήταν τα κυρίαρχα συναισθήματα που με κατέκλυζαν ακούγοντας εκπροσώπους της εκκλησίας («φτύστε τους»), της πολιτικής («η Ευρώπη των πουσταριών») ή απλούς, καθημερινούς σελέμπριτις που ερωτούνταν συχνότατα από τα mainstream media να πουν «τη γνώμη τους για την ομοφυλοφιλία» και τ’ άλλα δεινά της κοινωνίας – υπήρχε μια περίοδος που τρένταρε ανελέητα να ρωτάς κάποιον τη γνώμη του για την ομοφυλοφιλία και όλοι όφειλαν να έχουν από μία. Πλέον δεν θυμώνω. Δεν ξέρω αν αυτό είναι δείγμα ωριμότητας ή νωθρότητας, όμως έχοντας βαθιά ριζωμένη την ελπίδα και την πεποίθηση ότι η ελληνική κοινωνία, μέσα στον απόλυτο συντηρητισμό της, δείχνει σημάδια εξέλιξης, νιώθω ότι η «άποψη», η θέση του καθενός γι’ αυτό που είμαι, γι’ αυτό που φέρω ως ταυτότητα, δεν με αφορά. Επειδή όμως οι έχοντες δημόσιο βήμα οφείλουν να λογοδοτούν για τον τρόπο που το χειρίζονται, απαιτώ η ρητορική μίσους να τιμωρείται ακριβώς στη βάση αυτού που είναι και αυτού που προκαλεί. Τη στιγμή που το κύμα του wokeism σε όλο τον κόσμο καταφέρνει (επιτέλους!) να διεκδικεί σεβασμό για τον αυτοπροσδιορισμό και τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, εδώ μιλάμε ακόμα για το αν ένας star ποινικολόγος, που, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, όλοι θεωρούμε πως βρίσκεται στο απυρόβλητο, δικαιούται να ορίζει τι είναι «φυσιολογικό», χύνοντας ανερυθρίαστα ομοφοβικό και τρανσφοβικό δηλητήριο με κάθε ευκαιρία, ακυρώνοντας την κοινωνική πρόοδο και τις κατακτήσεις δεκαετιών, για να εξυπηρετήσει τα προσωπικά του συμφέροντα.
Παντελής Καλογεράκης
ηθοποιός
Μου είναι αδιανόητο πως μπορεί ένα άτομο σαν τον Αλέξη Κούγια να εμφανίζεται στην τηλεόραση, στον τύπο, στο ραδιόφωνο και να προσβάλει απροκάλυπτα, ολόκληρη την LGBTQIA+ κοινότητα, σχεδόν όλο δηλαδή το ανθρώπινο είδος. Πώς μπορεί κάποιος, που σκορπάει εμετικό σκοταδισμό, να παραμένει διαθέσιμο και ακριβοπληρωμένο και να συνεχίζει να ξερνάει τρανσφοβικά, σεξιστικά, ομοφοβικά, σχόλια; Γιατί τον βγάζουνε στην τηλεόραση; Γιατί του δίνουν χώρο; Πάνε καλά;! Πως να φύγουμε από τη λάσπη όταν πετάμε νερά στα χώματα; Τι είδους στρατηγική είναι αυτή; Δικηγόρος που έτσι υπερασπίζεται; Είναι λέει πολύ καλός δικηγόρος! Άη μαρή! Τόσες οι φορές που έχω αναρωτηθεί: μα καλά ο δικηγορικός σύλλογος γιατί δεν κάνει κάτι; Πώς μπορείς να αφήσεις έναν δικηγόρο να βγαίνει στα κανάλια και να λέει τέτοια πράγματα; Οι συνάδελφοι δεν ντρέπονται; Όχι πως φταίνε, αλλά απορώ, πως αντέχουν; προφανώς δεν υπάρχει κάτι που μπορούν να κάνουν κι τον ανέχονται, σκεφτείτε τι καφρίλες ακούγονται από αντίστοιχους μικροκούγιες! Ακόμα κι αυτοί που δεν παίρνουν θέση για τον Κούγια, σιγά σιγά θα πάρουν το μέρος μας γιατί, κι είμαι αισιόδοξος ως προς αυτό, ο άνθρωπος έχει ανάγκη την αγάπη και θα έρθει η στιγμή που θα πατήσουμε όλοι μαζί το κουμπί και θα απενεργοποιηθεί η τοξικότητά σου. Συγχώρεσε με αναγνώστη για το ακατάσχετο hate, μα δεν κρατιέμαι, παρόλο που είμαι ένα παιδί γεμάτο στοργή, εύχομαι να προλάβω να ζήσω την στιγμή της πτώσης του Αλέξη Κούγια, θα χαρώ!
Νάνσυ Παπαθανασίου
επιστημονικά συνυπεύθυνη Orlando LGBT+
Το δικαίωμα στην υπεράσπιση είναι ιερό. Ξεκινάμε από εκεί γιατί ο Αλ. Κούγιας μέσα από αυτόν το ρόλο προέβη σε μία σειρά ομοφοβικών και τρανσφοβικών επιθέσεων απέναντι σε συγκεκριμένα άτομα. Ο στόχος του διπλός: πρώτα να περάσει μία συγκεκριμένη αφήγηση για τα γεγονότα και την προσωπικότητα του εντολέα του. Η αφήγηση αυτή είναι σχετικά απλή: ο Δ. Λιγνάδης είναι αξιοπρεπής, δεν είναι βιαστής, έχει πέσει θύμα πλεκτάνης ή εκμετάλλευσης. Στη συνέχεια, να απομακρύνει την προσοχή από τη δίκη. Έτσι εκφράζει απόψεις, οι οποίες ξέρει καλά ότι θα δημιουργήσουν αντιδράσεις, που θα κάνουν τίτλους και θα αλλάξουν τη συζήτηση: το επίκεντρο είναι πια ο ίδιος και όχι ο πελάτης του. Σκόπιμα απόψεις αυτές βάζουν στο στόχαστρο συγκεκριμένα άτομα και ομάδες, σκόπιμα είναι ακραίες και κακοποιητικές. Για να φανεί ο εντολέας του αξιοπρεπής, θα πρέπει να δημιουργηθεί μία αντίστιξη: κάποια άτομα θα πρέπει να παρουσιαστούν ως διεστραμμένα, χυδαία, γελοία, ανήθικα. Ο Αλ. Κούγιας ξέρει καλά ότι αυτό που συζητάμε ως ακραίο και κακοποιητικό δεν αντιμετωπίζεται ως τέτοιο από σημαντικό μέρος της κοινωνίας. Και αυτή είναι η επικινδυνότητα των λόγων του, ότι καταλαμβάνοντας σημαντικό χώρο στο δημόσιο λόγο, φωνάζοντας (πραγματικά ή συμβολικά), μεγιστοποιεί τη διάχυση αυτών των θέσεων και, κατά συνέπεια, τις κανονικοποιεί. Ταυτόχρονα, ξέρει πώς να δημιουργήσει τεχνητά δύο άκρα, λέγοντας κάτι τόσο ακραίο, που δε γίνεται να μείνει αναπάντητο. Διαλέγει όμως να στοχοποιήσει μία ομάδα που ελάχιστοι πλην των άμεσα ενδιαφερόμενων θα υπερασπιστούν. Έτσι κάθε απάντηση αυτομάτως αντιμετωπίζεται ανάλογα, ως υπερβολική αντίδραση. Το αποτέλεσμα το παρατηρούμε: συζητάμε για τις δηλώσεις του Αλ. Κούγια και όχι για τις πράξεις του Δ. Λιγνάδη. Όχι για το γιατί οι δηλώσεις του αντιμετωπίζονται ως άξιες συζήτησης, αντί για ακραίες, περιθωριακές και κακοποιητικές. Και είναι τα θύματα (που θύματα πια και του κακοποιητικού λόγου του Α.Κ.) που πρέπει να αποδείξουν ότι αξίζουν να αντιμετωπίζονται με αξιοπρέπεια. Γράφω τα παραπάνω αντί να απαντήσω στις δηλώσεις του Αλ. Κούγια για τρεις λόγους: γιατί οι απαντήσεις έχουν δοθεί (π.χ. μέσα από τα ΔΤ του Orlando LGBT+, όπως και την αναφορά που κάναμε στον ΔΣΑ). Γιατί ήρθε η ώρα να εκθέσουμε τις τακτικές του συνηγόρου του για αυτό που είναι, προπέτασμα καπνού που μας αποσπά από το τι συμβαίνει στη δικαστική αίθουσα. Και γιατί ήρθε η ώρα η απάντηση σε αυτές τις απόψεις να δοθεί συνολικά από την ευρύτερη κοινωνία.
Διονύσης Χριστόπουλος
Δημοσιογράφος
Ομολογώ ότι όποτε πέφτω πάνω σε κάποιο δημοσίευμα που αφορά τον Αλέξη Κούγια, σκρολάρω πιο έντονα την οθόνη του κινητού μου για να μην έρθω σε επαφή με τον κακοποιητικό και απαξιωτικό του λόγο. Νομίζω ότι δεν τον χρειάζομαι. Άλλωστε η τηλεοπτική και δικηγορική του περσόνα μου προκαλούσε πάντα αποστροφή. Όσο κορυφώνεται η δική του εντολέα του, κατηγορούμενου για βιασμούς κατά συρροή Δημήτρη Λιγνάδη, τόσο τα δημοσιεύματα που κάνουν λόγο για την κακοποιητική του ρητορική πληθαίνουν. Δεν νιώθω την ανάγκη να αναπαράγω τα όσα έχει πει. Είναι γνωστά και δυστυχώς μπορεί κανείς εύκολα να τα αναζητήσει. Προτιμώ να εκφράσω τις απορίες μου. Απορώ λοιπόν, που στην περίπτωση του Αλέξη Κούγια κανένας θεσμός, όπως ο δικηγορικός σύλλογος ή το ΕΣΡ δεν έχει φροντίσει να του απαγορεύσει αυτή την παράλογη και κακοποιητική ρητορική. Επίσης, απορώ με το ότι επιμένει να μιλάει για «δικτατορία των ιδιαιτεροτήτων», την ίδια στιγμή που ο εντολέας του είναι κατά την λογική του «ιδιαίτερος», αφού κατά κάποιον τρόπο έχει αποδεχτεί την προτίμησή του προς όλα τα φύλα. Εκτός αν για τον Δημήτρη Λιγνάδη – και κατ’ επέκταση για τον Αλέξη Κούγια – πούστης είναι μόνο όποιος τον παίρνει και όχι αυτός που τον δίνει. Τέλος εκπλήσσομαι και απορώ με τις εκπομπές και τις παρουσιάστριες που έχουν πληγεί επανειλημμένως από τις προσβολές και τον μισογυνισμό του Αλέξη Κούγια. Τις εκπομπές που έχουν δεχτεί ξανά και ξανά την απαξίωσή του κλείνοντάς τους το τηλέφωνο στα μούτρα. Εκπλήσσομαι που εξακολουθούν να τον καλούν, που εξακολουθούν να του δίνουν λόγο να αναπτύξει την αναχρονιστικές απόψεις του. Είναι σαν τα γραμματόσημα που τα φτύνεις και κολλάνε. Είναι σα να ανταγωνίζονται ποια εκπομπή θα τον προβάλει πρώτη να λέει τη μεγαλύτερη χοντράδα του. Ο Αλέξης Κούγιας είναι αυτός που είναι. Ήταν πάντα αυτός που είναι και έχει επιλεγεί από τον Δημήτρη Λιγνάδη για να τον υπερασπίζεται. Πιστεύει διαχρονικά ότι η γυναίκα του Καίσαρα είναι πιο σημαντικό να φαίνεται τίμια παρά να είναι. Εύχομαι σε όλους μας και σε εκείνον, να αισθανθεί την εποχή μας, που δίνει λιγότερη σημασία στο «φαίνεσθε» και περισσότερη στο «είναι».
Κίμων Μελικέρτης
Γενικός Γραμματέας ΣΥΔ
Το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ), κατέθεσε καταγγελία προς τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών (ΔΣΑ) σχετικά με τις ρατσιστικές και τρανσφοβικές δηλώσεις του κ. Αλέξη Κούγια, προκειμένου να ελεγχθεί πειθαρχικά το μέλος του, ενώ απευθυνθήκαμε και με δημόσια ανοικτή επιστολή προς τον Πρόεδρο του ΔΣΑ, ενημερώνοντας τον για την κατάθεση της καταγγελίας. Έχει ήδη ξεκινήσει η Πειθαρχική διαδικασία και διενεργούνται οι καταθέσεις των μαρτύρων. Οι ρατσιστικές δηλώσεις του κ. Κούγια άλλωστε δεν είναι πρωτόγνωρες καθώς και στο παρελθόν έχει επιτεθεί κατά ευάλωτων πληθυσμιακά ομάδων. Να υπενθυμίσω χαρακτηριστικά τις δηλώσεις που είχε κάνει με αφορμή τις βουλευτικές εκλογές του 2019 σε τηλεοπτική εκπομπή όπου αναφερόμενος προς τον δημοσιογράφο Νίκο Χατζηνικολάου, είπε, ότι οι ψήφοι των ρομά, των μεταναστών και των ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπων, δεν μετρούν το ίδιο όπως με των υπόλοιπων πολιτών. Φράσεις που και ο ίδιος ο κ. Χατζηνικολάου τις χαρακτήρισε «ρατσιστικές και χρυσαυγίτικες». Προβληματικό είναι δε, το βήμα που δίνουν τα κανάλια, οι εκπομπές και γενικότερα τα ΜΜΕ, σε πρόσωπα που είναι γνωστά για τις ρατσιστικές και τρανσφοβικές/ομοφοβικές δηλώσεις, όπως του κ. Κούγια, οι οποίες ενθαρρύνουν τις δυσμενείς διακρίσεις ενώ οι εκπομπές προβάλλουν μειωτικά, σεξιστικά και ρατσιστικά μηνύματα καθώς και μισαλλόδοξες θέσεις κατά ευάλωτων και ανίσχυρων ομάδων, όπως είναι τα ΛΟΑΤΚΙ+ πρόσωπα, παραβιάζοντας τον Κώδικα Δεοντολογίας των ειδησεογραφικών και δημοσιογραφικών εκπομπών, τις Αρχές δεοντολογίας δημοσιογραφικού επαγγέλματος καθώς και τις Οδηγίες των Υπηρεσιών Οπτικοακουστικών Μέσων, για την απαγόρευση υποκίνησης σε βίας και μίσους για λόγους σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας και χαρακτηριστικών φύλου. Οι αρμόδιοι φορείς θα πρέπει να παρεμβαίνουν – από την στιγμή που επικαλούμαστε το κράτος δικαίου – σε αυταπάγγελτες πειθαρχικές διώξεις είτε προς δικηγόρους είτε προς δημοσιογράφους και εκπομπές που παραβιάζουν τα προαναφερθέντα καθώς η δίωξη και καταδίκη του ρατσιστικού, ομοφοβικού και τρανσφοβικού λόγου στη δημόσια σφαίρα είναι ο πυρήνας της προστασίας της ελευθερίας του λόγου σε μια δημοκρατική κοινωνία.
Γιάννης Παπαγιαννόπουλος
Εκδότης Αntivirus
Θα ήθελα πολύ να έχω το προνόμιο να μην ασχολούμαι με άτομα τα οποία βρίσκω απο αδιάφορα μέχρι αντιπαθητικά. Ή ακόμη και άτομα για τα οποία αισθάνομαι μόνο οίκτο, δε ξέρω, δεν έχω αποφασίσει ακόμη. Αλλά τα έχει φέρει έτσι η ζωή που αναγκάζομαι απ’ όσο με θυμάμαι να παλεύω, να εξηγώ και να διεκδικώ τα αυτονόητα. Ξέρετε ισότητα, ορατότητα, εκπροσώπηση, το δικαίωμα να ζω ανοιχτά χωρίς να κινδυνεύω… τέτοια φασούλα. Και συνεπώς όταν ένα τέτοιο άτομο – που υπό άλλες συνθήκες δε θα έμπαινα καν στον κόπο να χαραμίσω μια σκέψη γι’ αυτό- χρησιμοποιεί την αναγνώριση (κάπως κλαίω λίγο για τον κόσμο που ζούμε) που έχει για να εκφράσει λόγο μίσους κατά των ατόμων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας μας κάπως τριγκάρομαι. Και η πρώτη μου αντίδραση θα ήταν να βρίσω ή να γράψω κάτι καυστικό. Γιατί αυτό που κάνει έχει άμεσο και υπαρκτό αποτέλεσμα στις ζωές μας. Μόνο και μόνο επειδή επιδρά σε άτομα που βρίσκουν ενδιαφέρον στο τι θα πει ο κ Κούγιας -κρίνοντας από την κατάσταση του κόσμου μας είναι ακόμα αρκετά- με φέρνει στη θέση ότι επιβάλλεται κάτι να πω, κάτι να απαντήσω. Όχι στον ίδιο όμως. Αλλά σε εμάς. Και αυτό είναι ότι αυτός ο λόγος, αυτή η σκέψη και αυτή η στάση ζωής είναι ένα απολίθωμα από κατάλοιπα βίας που έχουν απομείνει στο είδος μας. Και έχω την ακλόνητη πίστη πως σύντομα θα εξαλειφθούν.
