Πέτρος Αλεξανδρής
Το μόνο που έχει σημασία για τη Τζεφ Μοντάνα είναι η Δικαιοσύνη. Και να ακουστεί η ιστορία της. Γι’ αυτό και μιλά σε όποιο Μέσο της δίνει το βήμα, με αφορμή είτε την κατάθεσή της ως μάρτυρας κατά του κατηγορούμενου ως βιαστή, Δημήτρη Λιγνάδη, είτε την κυκλοφορία του αυτοβιογραφικού της βιβλίου: «Από την Κόρινθο στο non-binary».
Στο Documento μίλησε σήμερα έξω από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας, όπου διεξάγεται η δίκη του Λιγνάδη. Στο Vice μίλησε πριν τρεις για το βιβλίο που κυκλοφορεί από τον Δεκέμβριο από την Athens Voice Books.
Στη δίκη, στόχος της είναι «να καταθέσω τη προσωπική μου εμπειρία, σχετικά, με τον Λιγνάδη και τι συνέβη, τότε. Το μόνο που με νοιάζει είναι να υπάρξει δικαιοσύνη, είναι σημαντικό να υπάρξει δικαιοσύνη», τονίζει στο Documento και αισιοδοξεί για την έκβαση της υπόθεσης.
Μίλησε για επικοινωνιακό παιχνίδι του Αλέξη Κούγια μπροστά και πίσω από τις κάμερες, αλλά και ότι δεν τον φοβάται. Επίσης, αποκάλυψε ότι έχει μιλήσει «με πολλά παιδιά που δεν έχουν καταθέσει, γιατί φοβούνται, γιατί τους είναι πού δύσκολο όλο αυτό, όμως στηρίζουν την διαδικασία και περιμένουν και εκείνοι να υπάρξει δικαίωση. Σε σχέση με τον Λιγνάδη.»
Και αφηγήθηκε για άλλη μια φορά τη φρικτή εμπειρία της: «Ήμουν 15 ετών όταν δέχτηκα σεξουαλική παρενόχληση από τον Λιγνάδη και είδα με τα μάτια μου να παρενοχλεί και άλλα ανήλικα παιδιά, που προσπαθούσε να γνωρίσει μέσα από τους δικούς μου κύκλους. Το βίωσα, το γνωρίζω, είναι αλήθεια, είναι η δική μου αλήθεια και τίποτα δεν θα με κάνει να μην την υπερασπιστώ. Είναι η αλήθεια όλων των παιδιών που έχουν κακοποιηθεί από τον Λιγνάδη και είναι όλα καλά παιδιά. Κι, ίσως, τελικά, αυτό να τον έλκυε, η αγνότητα και η αφέλεια μας. Ξέρεις αυτήν την τρυφερότητα η κοινωνία πρέπει να την προστατεύει και οι αντιλήψεις μας να μην εκτρέφουν άρρωστους ανθρώπους. Να υποστηρίζουν το καλό και την ασφάλεια. Είναι πολύ άδικο αυτό που μας συνέβη, ήμασταν παιδιά.»
Στο Vice μιλά περισσότερο για τη ζωή της και το πώς έφτασε να κάνει πασαρέλα και να τραβάει όλα τα βλέμματα. «Αν έχεις ανάγκη να με βάλεις σ’ ένα κουτάκι, μπορείς να πεις ότι είμαι non – binary. Εγώ πάντως δεν το έχω ανάγκη. Προτιμώ να ζω έξω από κουτάκια», λέει χαρακτηριστικά. «Σκέψου δύο πύργους, έναν μπλε κι έναν ροζ, να γκρεμίζονται και όλα τα κομμάτια να γίνονται ένα. Αυτή η εικόνα εμένα με καλύπτει, με βοηθάει».
Μόλις 30 χρονών, είναι λες κι έχει ζήσει ήδη τρεις ζωές. Κόρινθος, Λονδίνο, Λος Άντζελες, Αθήνα. Μεγάλωσε στην «ασφυξία» της ελληνικής επαρχίας ως προνομιούχο οικονομικά παιδί «καλής οικογένειας», με έναν πατέρα-δήμαρχο που δεν αποδέχτηκε ποτέ τη φύση της και μια Βελγίδα μητέρα, tour-guide, που προσγειώθηκε στην Κόρινθο των 90’s. Μάλιστα, για τον πατέρα της λέει ότι «είχε τις ίδιες απόψεις που ακούω τώρα από τον Κούγια: ότι είμαι μια “καρικατούρα”, μια “φτερού”.»
Στα 17 της «διαφεύγει» στο Λονδίνο για να σπουδάσει όχι σε καλλιτεχνική σχολή, όπως ονειρευόταν η ίδια, αλλά Art Management σε business school, για να ικανοποιήσει την επιθυμία των γονιών της. Ο επόμενος σταθμός είναι το Λος Άντζελες, όπου θα δουλέψει στην καρδιά της μουσικής βιομηχανίας ως μάνατζερ διάσημων καλλιτεχνών και συγκροτημάτων.
Όμως, ο ρόλος της μάνατζερ δεν της επιτρέπει να εκφράσει τη δημιουργικότητά της και να δημιουργήσει τη δική της καλλιτεχνική περσόνα. Στρέφεται σε ένα είδος ακτιβιστικού non-binary modelling, όπως λέει, καθώς αρνείται να μπει στο ανδρικό ή γυναικείο board των μεγάλων πρακτορείων μοντέλων.
Αυτή την περίοδο η Τζεφ έχει αναγκαστικά παγώσει τα καλλιτεχνικά πρότζεκτ που «τρέχει», καθώς στέκεται στο πλευρό των καταγγελλόντων στη δίκη του Δημήτρη Λιγνάδη ως μάρτυρας κατηγορίας. Το να έρχεται στο δικαστήριο αντιμέτωπη με τον κατηγορούμενο είναι αρκετά δύσκολο και άβολο, ωστόσο η ίδια είναι πάντα εκεί.
«Μετά από χρόνια, μπόρεσα να τον δω για αυτό που πραγματικά είναι: έναν πολύ αναίσθητο άνθρωπο ο οποίος εκμεταλλευόταν τα συναισθήματα των άλλων για να προχωρήσει και στην προσωπική του ζωή ηδονιζόταν με εφήβους και παιδιά», λέει στο Vice.
https://avmag.gr/321972/to-vinteo-tis-tzef-montana-me-aformi-ti-diki-toy-dimitri-lignadi/
