Για τον capétte το «να ορίζεις το queer δεν είναι καθόλου queer»

O capétte ξεκινάει με την είσοδο του 2020 στη Θεσσαλονίκη, όπου γεννήθηκα και ζω. Έβγαλα ένα ΕP με διασκευές και με το πρώτο lockdown έγραψα το πρώτο original κομμάτι μου «Πανούκλα». Νομίζω πως, χωρίς να το καταλάβω, έφτιαξα αυτή την περσόνα από ανάγκη. Έτσι ώστε να νιώσω άνετα να εξωτερικεύσω διάφορες πτυχές του εαυτού που μου που δυσκολευόμουν να αποδεχτώ. Ο capétte με βοήθησε να αποβάλω σταδιακά κάποια στοιχεία τοξικής αρρενωπότητας, συστολής και επιτελεστικότητας που μου επιβάλλονταν χρόνια και ακόμη μου επιβάλλονται με λανθάνοντα τρόπο. Σα να απομυθοποίησα την θηλυκότητα και να ενέδωσα σε αυτήν την έμφυλη/άφυλη ρευστότητα.

Δεν ένιωθα ποτέ δυσφορία με το σώμα που μου «ανατέθηκε» και αισθάνομαι άνετα να αντιμετωπίζομαι ως αρσενική παρουσία, αλλά ανέκαθεν ασφυκτιούσα μέσα στον ρόλο που καλούμουν να επιτελέσω ως «αρρενωπότητα». Το φύλο είναι ένα τεράστιο φάσμα, και χαίρομαι να είμαι χαμένος μέσα σε αυτό. Εξίσου, βέβαια, ρευστή και πολυπαραγοντική βλέπω την σεξουαλικότητα. Δεν περιορίζω, προσωπικά, τις ερωτικές μου συναναστροφές με κριτήριο το φύλο. Καταλαβαίνω, φυσικά ότι όλα τα άτομα έχουν κάποιες προτιμήσεις, αλλά ο έρωτας είναι πολύ μεγάλο συναίσθημα για να κοιτάει τι έχουμε στα σκέλια μας.

Είμαι ένα πολύ αφηρημένο άτομο και κάνω ασυνάρτητους συνειρμούς χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα πως βαριέμαι τη συζήτηση ή τον κοινωνικό κύκλο στον οποίο βρίσκομαι. Άρα, όταν σταματάω να ακούω χωρίς προειδοποίηση, καλό είναι να μην προσβληθεί κανένα άτομο, μάλλον σκέφτομαι κάτι εντελώς άσχετο.

Η μουσική γενικά είναι κάτι μεταβαλλόμενο, καθώς είναι μια κατάθεση εαυτού. Αλλάζω συνέχεια και αναπόφευκτα θα αλλάζει και η μουσική μου. Ήδη τα καινούρια πράγματα που ετοιμάζω απέχουν μίλια από τα προηγούμενα. Πάντα, βέβαια, γράφω στα ελληνικά γιατί σκέφτομαι σε αυτή την γλώσσα και σίγουρα μπορώ να εξωτερικεύσω το συναίσθημά μου ευκολότερα έτσι. Λίγο με έχει κουράσει αυτή η επιρροή της αμερικάνικης μουσικής στη μουσική του υπόλοιπου κόσμου. Έχουμε πανέμορφες γλώσσες που δεν ακούγονται και στίχο που καταπιέζεται σε μια ξένη γλώσσα. Προσπαθώ πάντα να προβληματίζω ένα θέμα στο στίχο μου με ένα μουσικό υπόβαθρο που θα έχει κάποια έντονα ηλεκτρονικά dark στοιχεία και άλλα πιο ακαδημαϊκά. Ειδικά το καινούριο album που ετοιμάζω έχει αρκετά ακαδημαϊκή avant-garde αισθητική.

Κατά βάση ο ήχος μου είναι ηλεκτρονικός dark με αρκετές ελληνικές και ακαδημαϊκές επιρροές, ελληνικό στίχο με συγκεκριμένη θεματολογία και αρκετή έμφαση σε ρυθμικά στοιχεία.

Το να ορίζεις το queer δεν είναι καθόλου queer. Εγώ αντιλαμβάνομαι τον όρο ως κάτι διαρκώς μεταβαλλόμενο γιατί πάντα θα περιγράφει μια ρευστότητα, μια διάθεση έλλειψης ορισμού, μια παραξενιά. Ένα άτομο της τέχνης είναι queer από τη στιγμή που σκέφτεται χωρίς παρωπίδες και αντιλαμβάνεται την τέχνη του ως ένα φάσμα χωρίς οριοθέτηση.

Σχετικά με τον δίσκο μου Electra, eίχα γράψει ήδη τα δύο κομμάτια και αποφάσισα να τα προσαρμόσω ως προς την ενορχήστρωση στο νέο ύφος που είχα υιοθετήσει. Αφού έγραψα δυο, λέω «τι δύο, τι δέκα;». Ήταν το καλοκαίρι μετά το πρώτο lockdown και όλα είχαν ενδώσει στο χάος, οπότε αισθανόμουν ότι εκείνη τη χρονιά δεν υπήρξα καθόλου παραγωγικός και πως δεν αξίζω καν διακοπές. Ότι αρκετά κάθισα. Η Electra ήταν μια σανίδα σωτηρίας που μου έδωσε σκοπό. Αν μπορούσα, βέβαια, τώρα θα τα έκανα όλα αλλιώς, αλλά η Ηλέκτρα είναι το πρώτο μου «παιδί» και την αγαπώ όπως και να’χει.

Το «Φιλέτο Μοσχάρι» είναι μια κριτική πάνω στα dating apps τύπου Grindr/Tinder, μέσα από τα οποία βλέπουμε γυμνά σώματα σαν να ψωνίζουμε κρέατα. Νομίζω πως το βίντεο που έκανε ο Θωμάς Διάφας, το δείχνει πάρα πολύ εύστοχα και τον ευχαριστώ γι’αυτό. Άτομα στημένα σαν στρατιωτάκια που βαράνε προσοχή για όποιο άτομο γεμίσει το κενό τους. Αυτό, φυσικά, συνεχίζει και πέρα από την οθόνη του κινητού μας. Θέλουμε «γοφούς, επίπεδη κοιλιά» και «από μικροί στα χειρουργεία», γινόμαστε «κρέας πλαστικό με υλικό στα χείλη» για να ανταποκριθούμε στα πρότυπα ομορφιάς και να πάρουμε επιβεβαίωση από ανθρώπους με το φόβο μην μείνουμε μόνοι, χωρίς, όμως, να επενδύουμε τελικά. Το βλέπω αρκετά στη γενιά μου αυτό και δε με βγάζω απ’έξω. Προμοτάρουμε ένα self-empowerment κρύβοντας, όμως, τη θλίψη που όντως αισθανόμαστε. Η ευαισθησία δεν πρέπει να ποινικοποιείται, είναι αρετή. Δεν είμαστε σάρκα και ιστοί. Είμαστε άνθρωποι που θέλουν να νιώσουν έρωτα.

Στην ερώτηση αν «έχει η queer κοινότητα στην Ελλάδα, την queer μουσική που της αξίζει» απαντώ πως δεν είναι αρκετή και ποτέ δεν θα είναι αρκετή. Θέλουμε να δούμε περισσότερα άτομα της queer τέχνης να εξωτερικεύονται άφοβα, και σίγουρα θα ήταν όμορφο να έχουμε λίγο περισσότερη ορατότητα. Στον ελλαδικό χώρο τα περισσότερα άτομα της μουσικής βιομηχανίας επενδύουν σε αρκετά πασέ σκηνικά και συχνά προσβλητικά προς την ανθρώπινη ύπαρξη. Με ένα τέτοιο υπόβαθρο είναι έτη φωτός μακριά η queer τέχνη. Εδώ ακούω τρομακτικά συχνά πόσο cringe είναι ο ελληνικός στίχος εν γένει. Πρέπει να ανοίξει λίγο το αυτί μας. Εκτός από αυτό, όμως, πρέπει, κυρίως, να χτίσουμε ένα ασφαλές περιβάλλον σε αυτή τη γεωγραφική περιοχή που ονομάζουμε Ελλάδα, ώστε να αισθανθούν άνετα τα άτομα της τέχνης να πειραματιστούν, να μιλήσουν και να δημιουργήσουν. Βλέπουμε πως ήδη η θηλυκότητα απειλείται καθημερινά, πράγμα που φαίνεται από τις αμέτρητες περιπτώσεις γυναικοκτονιών που συγκαλύπτονται ή «ωραιοποιούνται» από τη πολιτική και δημοσιογραφική σφαίρα.

Η ελληνική ορθόδοξη πατριαρχία μας έχει βομβαρδίσει με «εγκλήματα πάθους», δολοφονίες της «κακιάς στιγμής» και Έλληνες λεβέντες-καλά παιδιά που επιβάλλονται σε θηλυκότητες, σεξεργάτ@, ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα και κάθε λογής μειονότητα. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ειδικά τα queer άτομα, φοβόμαστε και αισθανόμαστε άβολα ακόμη και στην καθημερινότητά μας, πόσο μάλλον αν εκτεθούμε καλλιτεχνικά στη δημόσια σφαίρα. Έχουμε πολλά βήματα ακόμη για να αποκτήσουμε την queer σκηνή που μας αξίζει, και το πρώτο βήμα είναι να φτιάξουμε το safe space που μας αξίζει.

Ανυπομονώ, τώρα που τα πράγματα αρχίζουν να βελτιώνονται, να οργανώσω ζωντανές εμφανίσεις όπως θα τις ήθελα. Δεν έχω πρόθεση να παίξω σε καθήμενο κοινό και με περιορισμούς σε αυτή τη φάση, δεν με εκφράζει καθόλου. Περιμένω να κάνω ένα performance που θα με αντιπροσωπεύει ξεκινώντας, φυσικά, από τη Θεσσαλονίκη που πρέπει να την υποστηρίξουμε και να αναδείξουμε όλη την τέχνη που έχει να δώσει. Άλλωστε, τώρα είμαι στη διαδικασία σύνθεσης του νέου μου δίσκου που λογικά θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο με την Vinyl Records Skg και περιέχει πολύ περισσότερα πειραματικά στοιχεία. Περισσότερα για αυτό, όμως, σε άλλη φάση.