Αν υπάρχει κάτι που ακόμη δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα “πρότυπο” και σε έναν “ινφλουένσερ”.
Και ενώ στις μέρες μας μετράμε αρκετούς ινφλουένσερ(ς), που μιλούν στα χιλιάδες άτομα που τα ακολουθούν, μεταφέροντας αφιλτράριστα τις όποιες φοβικές απόψεις τους, ελάχιστοι απ΄αυτούς μπορούν να αναγνωριστούν ως “πρότυπα”.
Εδώ και λίγες μέρες διαβάζω σχόλια από λογαριασμούς, όπως αυτόν του χορογράφου Τάσου Ξιάρχου, που αναφέρονται σε “κακιές αδερφές”, σε “αντρίκιες συμπεριφορές” αλλά και σε “γκέι κοινότητες”, που φέρουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (με αρνητικό πρόσημο).
Κανένα όμως χαρακτηριστικό δεν μπορεί να αποδοθεί στο σύνολο της γκέι κοινότητας, πλην ίσως αυτό της κακοποίησης. Γι΄αυτό και γινόμαστε έξαλλοι κάθε φορά που ακούμε κάποιον να αναπαράγει -ως ινφλουένσερ- αυτή την κακοποίηση με τη δικαιολογία της άποψης και της ελευθερίας του λόγου. Γι΄αυτό και αισθανόμαστε την ανάγκη να εκθέσουμε αυτή την κακοποίηση, με στόχο να την περιορίσουμε (σ.σ. όπως ακριβώς έκανε και ο Ηλίας Γκιώνης όταν μίλησε, αντιδρώντας στα σχόλια του χορογράφου).
Αν τώρα όλο αυτό μας κάνει «κακιές αδερφές», ας είναι.
