Οφήλιος
Όταν ήμασταν στο γυμνάσιο, τα έβλεπες στις έδρες, στα θρανία, στους πίνακες, στους τοίχους. Χαραγμένα, ζωγραφισμένα, με μαρκαδόρους πόσκα, ή στυλό, φιγουράριριζαν σε κάθε γωνιά του σχολείου, μέχρι που δεν σταμάτησαν μόνο εκεί, αλλά άρχισες να τα βλέπεις και στον δρόμο. Σε γκράφιτι, κάτω από γέφυρες, πάνω σε πινακίδες, δίπλα από το logo ποδοσφαιρικών ομάδων… παντού…υπάρχει…ένα…πέος.
Και προσπαθώ να καταλάβω το γιατί; Γιατί οι άντρες έχουν την ανάγκη να ζωγραφίζουν το πουλί τους όπου βρουν; Δεν αρκούνται να το βλέπουν στο παντελόνι τους; Πρέπει να μας θυμίζουν πως υπάρχει; Πως ακόμα είναι εκεί;
Κάνοντας μια σύντομη αναζήτηση στο διαδίκτυο, ανακάλυψα πως το πρόβλημα δεν είναι μονάχα παγκόσμιο, αλλά εκφράζεται και μέσα από όλες τις ηλικίες. Από τον μαθητή που θα σκιτσάρει ένα πέος δίπλα από το στόμα του μοντέλου στην φωτογραφία του βιβλίου του, μέχρι τον αξιωματικό του ναυτικού που «ζωγράφισε» με το αεροπλάνο του ένα γιγάντιο πέος στον ουρανό. Αλλά τι να λέμε τώρα, υπάρχουν ολόκληρα groups στο facebook με άτομα που σχεδιάζουν πέη σε σελίδες περιοδικών και γελάνε μεταξύ τους.
Παρακολουθώντας μερικές απαντήσεις στο Reddit στο ερώτημα «Γιατί οι άντρες ζωγραφίζουν τα πουλιά τους παντού», ήρθα αντιμέτωπος με «χιουμοριστικές» απαντήσεις, και με άντρες που υποστήριζαν πως «δεν κρύβεται κάτι πίσω από όλο αυτό», ή με άλλα λόγια, it’s not that deep.
Μερικά σχόλια αναφέρουν χαρακτηριστικά:
«Γιατί είμαστε ανώριμοι όσο δεν πάει, και νομίζουμε ότι είναι αστείο. Δεν το έκανα ποτέ εγώ αλλά πάντα γελούσα με αυτό»
«Ξέρεις πως τα περισσότερα πράγματα γίνονται λιγότερο διασκεδαστικά όσες περισσότερες φορές τα κάνεις; Το να ζωγραφίζεις πουλιά πάνω σε πράγματα ποτέ δεν σταματάει να είναι διασκεδαστικό. Κάθε πουλί είναι σαν το πρώτο πουλί που ζωγραφίστηκε»
« 8=======D~~~ Ποια ήταν πάλι η ερώτηση;»
«Έλα ρε φίλε. Είναι απλά ένα πέος. Είναι αστείο»
«Γιατί τα γεννητικά είναι αστεία (το να τα απεικονίζεις ανοιχτά σπάει κοινωνικά ταμπού, και το αιδοίο είναι πολύ πιο δύσκολο να το ζωγραφίσεις»
«Είναι σαν το λιοντάρι που κατουράει την περιοχή του για να δείξει πως του ανήκει. Ζωγράφισε ένα πέος, και (το πράγμα στο οποίο το ζωγράφισες) σου ανήκει. Δύο στους τρεις δεν μπορούν καν να το κοιτάξουν. Με αυτό τον τρόπο δείχνεις πως έχεις αρχίδια»
Και άντε τώρα να βρεις από πού θα πιάσεις το νήμα: είδατε εσείς κάποια σοβαρή απάντηση, ή έχω εγώ το πρόβλημα; Γιατί από ό,τι κατάλαβα, το να ζωγραφίζεις πουλιά είναι αστείο, γιατί τα πουλιά είναι αστεία, κι επίσης τα αιδοία είναι πολύ πιο δύσκολο να τα ζωγραφίσεις… Α και να μην ξεχάσω το επικό: το να ζωγραφίζεις πέη σπάει κοινωνικά ταμπού! Ποια ταμπού, καλό μου; Ποια ταμπού γύρω από το πέος σε ώθησαν να το ζωγραφίζεις όπου βρεις;
Η απάντηση που απαντά πιο ουσιαστικά στο ερώτημά μου φαίνεται να είναι η τελευταία, και είναι η ίδια απάντηση που κάπως με τρομάζει, κάπως με κάνει να αισθάνομαι άβολα. «Σαν το λιοντάρι που κατουράει την περιοχή του, έτσι και σένα σου ανήκει κάτι όταν ζωγραφίσεις το πουλί σου πάνω σε αυτό, και μια τέτοια κίνηση δείχνει πως έχεις αρχίδια». Νιώθω σαν να είμαι στον Scooby Doo και είναι η ώρα να βγάλω την μάσκα του τέρατος για να ανακαλύψω τι βρίσκεται από πίσω: Α ναι! Η πατριαρχία! Πώς δεν το σκέφτηκα; (Ψέμα).
Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως μιλάμε για θέμα υπεροχής.
Γιατί δεν βλέπουμε αιδοία ζωγραφισμένα στους τοίχους, χαραγμένα σε θρανία, στα γκράφιτι της γειτονιάς; Γιατί το να ζωγραφίζεις κόλπους δεν είναι αστείο; Και γιατί από μικρά παιδιά οι άντρες ζωγραφίζουν ανεξέλεγκτοι τα πουλιά τους, κάνοντας το μια νόρμα που περνάει από γενιά σε γενιά, από σχολείο σε σχολείο, από άντρα σε άντρα; Διότι με αυτόν τον τρόπο ο άντρας αφήνει το στίγμα του, δείχνει πως πέρασε από εκεί, θέλει να σου δείξει ποιο ζώο «επικρατεί» στην κοινωνία. Ο άντρας.
Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει στο γιατί ένα πουλί είναι αστείο.
Κανείς δεν έχει κάτσει να σκεφτεί τι μπορεί να κρύβεται πίσω από ένα σκιτσαρισμένο πουλί στους τοίχους της πόλης. Γιατί κανείς δεν χρειάστηκε να προσάψει νόημα πάνω σε κάτι τέτοιο, εφόσον κανείς δεν ενοχλήθηκε (;) από αυτό. Απλά το κατάπιαν, όπως καταπίνουν την πατριαρχία και την τοξική αρρενωπότητα που σε κάνει να νομίζεις πως έχουμε ανάγκη να δούμε τον αναθεματισμένο φαλλό σου όπου κι αν κοιτάξουμε. Κι όχι, δεν σπάει ταμπού, ούτε είναι σεξουαλική απελευθέρωση.
Είναι απλή καφρίλα, που όμως κρύβει μια ολόκληρη κοινωνία από πίσω, με άντρες να θέλουν οπωσδήποτε να επιβεβαιώσουν την σεξουαλικότητα τους μέσα από το πουλί τους (από το να το βγάλουν έξω και να την παίξουν μπροστά σου στην πλατεία, από το να το τρίψουν πάνω σου μέσα στο λεωφορείο, από το να το σχηματίσουν στον ουρανό με το αεροπλάνο τους, από το να σου στείλουν ντικπικ χωρίς να το ζητήσεις, μέχρι το να το ζωγραφίσουν σε κάθε έδρανο, τοίχο, παγκάκι, πεζούλι, πόρτα, κάγκελο, κολώνα, αφίσα, βιβλίο, ταμπέλα, δρόμο, κ.ο.κ. Φανερώνει για άλλη μια φορά ποιος «έχει τα αρχίδια» σε αυτήν την κοινωνία και πως είναι αναγκαίο να τα βλέπουμε να κρέμονται σε κάθε γωνιά της γης για να μην το ξεχνάμε. Και αυτό κάπως μας γυρίζει πίσω σε μια επανεξέταση της αρρενωπότητας που τοξικά γαλουχείται και αναπαράγεται από άντρα σε άντρα.
Οι ίδιοι άντρες που ζωγραφίζουν πουλιά παντού, θα ένιωθαν απειλή αν έβλεπαν συμβολισμούς αιδοίων όπου κι αν κοιτάξουν, και ίσως να το αποκαλούσαν μάλιστα «μητριαρχία».
Σταματήστε επιτέλους να ζωγραφίζετε τα πουλιά σας όπου βρείτε. Ούτε είναι αστείο, ούτε το ζητήσαμε.
