Υπάρχει απίστευτη μοναξιά εκεί έξω.
Τη νιώθεις επιθετικά πάνω σου, σαν «βρώμα» του περιθωρίου. Μια πεινασμένη, επιθετική απουσία που λες και θα σε καταβροχθίσει, περνώντας το κατώφλι της Αριστοφάνους 34 για να μπεις σε αυτή την παλιά αυλή στο τέλος της Σαρρή. Στριμώχνεσαι ανάμεσα σε αυτά τα φαντάσματα ανθρώπων, φαντάσματα νέων, θολών, άδειων, και νιώθεις… ε, άβολα. Αμήχανα. Νιώθεις ευάλωτος, με έναν τρόπο που δεν μπορείς να προσδιορίσεις. Δεν είναι επειδή είναι βαμμένοι και ντυμένοι «φρικιά». Κοίτα και τα δικά σου χάλια, dude.
Μέσα η παραδοσιακή αυλή του Ψυρρή, πνιγμένη στο κόκκινο φως, θυμίζει κάποιο σκοτεινό πίσω σοκάκι από παρακμιακό κωλόμπαρο στο Λονδίνο ή το παλιό Γκάζι ή την πιο «κακόφημη» σημερινή Αθήνα. Βρώμικο και γνώριμο λιμάνι. Εκεί, μέσα μέσα σε ένα κόκκινο σύμπαν από χύσια, ψώνια, μάσκαρα και ναρκωτικά, οι 5 γνώριμοι και τόσο σημαντικοί στην late 90s κουλτούρα χαρακτήρες του Mark Ravenhill επανασυστήνονται μεταξύ τους και με το κοινό. Στα διαλείμματα ανάμεσα στους ψυχεδελικούς ρυθμούς της μουσικής (put a spell on you, αλμοδοβαρικές εξομολογήσεις, weeping games) τα «φρικιά» αφήνουν κάτω τις άμυνες τους, βγάζουν τις μάσκες τους και τις επιταγές του σκληρά ποζεράτου κύκλου τους… και εμφανίζονται πιο γνώριμα και κοντινά απ’ό,τι θα πίστευες πρωτομπαίνοντας.
Ο Μαρκ (όσο καθρέφτης στο κοινό χρειάζεται, ο Λίνος Αρσένης), μπλεγμένος σε μια τριπλέτα σχέση αλληλοεξάρτησης αποφασίζει να καθαρίσει από τα ναρκωτικά και να ανακαλύψει τον εαυτό του… καταλήγοντας πιο μπερδεμένος από ποτέ στο κρεβάτι του trans Γκάρυ (Δημήτρης Αϊβαλιώτης), μια ακραία γκροτέσκα και υπερβολική περσόνα που χάνει τις ισορροπίες ανάμεσα στο performance και τον αληθινό χαρακτήρα πέρα από τη συγκλονιστική σκηνή της εξομολόγησης του, αιχμηρής, υπέρογκης και ευάλωτης. Πίσω του, τα 2/3 της σχέσης του, ο μικρός Ρόμπι (Μιχάλης Ζαχαρίας) και η Λούλου (Αγάπη Βατιάνου), χάνονται μέσα στο σύμπαν των υποχωρήσεων και ψευδαισθήσεων, εθισμένοι στις ουσίες και τις σχέσεις, πιόνια στα χέρια του εμπόρου ναρκωτικών-καρικατούρα του Κυριάκου Σάββογλου-Μπράιαν, μια σωστή ισορροπία τραγελαφικού και κάτω-από-το-δέρμα-σου άβολου/τρομακτικού.
Το διάβασμα των χαρακτήρων από την ομάδα και τη σκηνοθέτιδα Βάσια Βασιλείου είναι υπόγειο και αποσπασματικό, ορθό για την εποχή και τον χώρο του αλλά παράλληλα και κάπως δειλό, ένα βήμα πίσω από το πόσο “in yer face” θα έπρεπε πραγματικά να είναι. Μένει ένα βήμα πίσω στην προκλητικότητα που ΑΠΑΙΤΕΙ αυτό το είδος θεάτρου, δεν φωνάζει αρκετά, δεν ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΙ όσο θα έπρεπε, δεν σε κάνει να νιώθεις αρκετά βρώμικος απλά που είσαι εκεί, μένει απ’έξω, ειδικά στην κορύφωση της σκηνής του βιασμού που βιώνεται σαν κάτι αθέατο, «πίσω» (κυριολεκτικά στη δική μας περίπτωση) από το κοινό.
Συγκλονιστική εξαίρεση, η ερμηνεία της Αγάπης Βατιανού ως Λούλου και ο ιδιαίτερος μονόλογος χωρίς λόγια της στο “Weeping Game”. Μέσα στα μούτρα του κοινού, τους περιεργάζεται έναν-έναν στην πρώτη σειρά, ψάχνοντας να βρει μέσα στα μάτια τους το καθρέφτισμα της δικής της μοναξιάς, το κενό που θα τραβήξει το δικό της κενό. Και όπου το βρει και σταθεί, χαρίζει μια μοναδική one-on-one ερμηνεία-σύνδεση… και ένα μοναδικό, μοναχικό δάκρυ. Αυτό δεν ψάχνουν όλοι;
Σκηνοθεσία-Μετάφραση-Προσαρμογή: Βάσια Βασιλείου
Ηχος και Φωτισμός : Βασίλης Λάγγας
Μακιγιάζ : Mαρία Λιακοπούλου
ArtDirector: Εφη Γούση
Παίζουν:
Δημήτρης Αιβαλιώτης ( Γκάρυ)
Λίνος Αρσένης (Μαρκ )
Αγάπη Βατιάνου( Λούλου )
Μιχάλης Ζαχαρίας( Ρόμπι )
Κυριάκος Σάββογλου( Μπράιαν )
Γιάννης Τζίτζης( Μπράιαν )διπλή διανομή
Χώρος : AΥΛΗ στου Ψυρρή , Aριστοφάνους 34
Aπό 6 Ιουλίου -10 Αυγούστου
Τετάρτη – Σάββατο 21.30
Εις.: € 12, 6 .
Διάρκεια: 100
