Σ’ αυτό το τεύχος υποδεχόμαστε τον – εύγλωττο – Σπύρο Μπιμπίλα.
Ο αγαπημένος ηθοποιός απαντά στις “κακές γλώσσες” βγάζοντας τη δική του, ενώ μας μιλά για όλα αυτά που τον κάνουν ένα περήφανο μέλος της ΛΟΑΤ+ κοινότητας.
Παράλληλα, ανοίγουμε τον φάκελο για τις εγκληματικές “θεραπείες μεταστροφής”, που δυστυχώς συμβαίνουν και στη χώρα μας.
Μαζί μας και η Stefania, η τραγουδίστρια που θα μας εκπροσωπήσει φέτος στη Εurovision.
Στις σελίδες θα βρείτε επίσης και ένα κείμενο του Γιάνη Βαρουφάκη για το μέλλον των ΛΟΑΤ+ δικαιωμάτων στην Ελλάδα.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις γνωστές μας στήλες μόδας, πολιτισμού, υγείας κλπ.
Παράλαβε το νέο τεύχος στον χώρο σου, χωρίς χρέωση (αρκεί να μένεις στην Ελλάδα και να είσαι άνω των 18 ετών). Για να εγγραφείς στη δωρεάν συνδρομητική υπηρεσία πάτα εδώ.
Ποτέ μου δε συμπάθησα τη λέξη «αλλάζω». Μάλλον, γιατί την άκουγα συχνά, σε όλες τις πιθανές της εκφράσεις, μέχρι τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσής μου. «Πρέπει να αλλάξεις αυτό που είσαι», «αυτή η αλλαγή θα σου κάνει καλό», «άλλαξε, αν θες το καλό σου». Υπάρχει μια έπαρση, στη λέξη αυτή, αλλά και μια βιαιότητα. Γι΄αυτό, κάθε φορά που ακούω ανθρώπους να τη χρησιμοποιούν, κυρίως όταν αναφέρονται σε ανθρώπινες ταυτότητες, τα αντανακλαστικά μου χτυπάνε καμπανάκια.
Αν το καλοσκεφτείς, εμείς οι ΛΟΑΤ+ είμαστε τα μεγαλύτερα θύματα αυτού του όρου. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία, η ανθρωπότητα δεν απαίτησε τόσο επίμονα από ένα κομμάτι της ν΄αλλάξει. Μια απαίτηση που παραμένει ενεργή μέχρι και σήμερα, με κάποιους μάλιστα να ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν τους τρόπους για να το «καταφέρουμε».
«Μα δεν μπορώ να αλλάξω αυτό που είμαι», είναι η πρώτη απάντηση που συνήθιζα να δίνω σε οποιοδήποτε άτομο προσπάθησε στο παρελθόν να προκαλέσει τη (γκέι) σεξουαλικότητά μου. Όσο όμως κι αν θεμελιακά αληθές είναι το επιχείρημα αυτό, αφήνει χώρο για περαιτέρω διαπραγμάτευση.
«Αν θα μπορούσες, όμως, δε θα άλλαζες;». Αυτό τον χώρο τείνουν να χρησιμοποιούν οι απανταχού «θεραπευτές» της πολύχρωμης ταυτότητας μας, γεμίζοντάς τον με εγκληματικές πρακτικές. Έπρεπε να παλέψω με εσωτερικευμένες ομοφοβίες και με ταμπού που δεν ήταν δικά μου για να φτάσω στο σημείο να πω φωναχτά πώς: «όχι μόνο δεν μπορώ, αλλά και δε θέλω να αλλάξω αυτό που είμαι». Πώς «αγαπώ τον υπέροχα ΛΟΑΤ+ εαυτό μου» και πως «αν υπάρχει κάτι που πρέπει να αλλάξει άμεσα, είναι όλη αυτή η φοβία προς το διαφορετικό, που υπάρχει εκεί έξω». Και το λέω με όλη την έπαρση και τη βιαιότητα του όρου.
Βασίλης Θανόπουλος
