Antivirus Magazine Team
Σας ζητήσαμε να μοιραστείτε μαζί μας τις εμπειρίες σας, τα όνειρά σας, τις σκέψεις σας, τους προβληματισμούς σας, τα άγχη σας, τους έρωτές σας και γενικά οτιδήποτε σας απασχόλησε μέσα στην καραντίνα. Κάπως έτσι προέκυψε ένα ξεχωριστό αφιέρωμα με τις δικές σας queer ιστορίες καραντίνας.
Είναι δύσκολα, ζω με τον σύντροφό μου αλλά δεν περίμενα ότι ενώ θα έχουμε τόσο χρόνο μαζί θα είναι λόγος για να μαλώνουμε τόσο συχνά. Το να συμβιώνεις όλη μέρα μαζί δεν είναι εύκολο. Μερικές φορές η υπομονή δεν φτάνει.
Αλέξανδρος, 42
Η καραντίνα, γενικώς, δεν μπορώ να πω ότι πέρασε άσχημα καθώς είμαι ένα εσωστρεφές άτομο που προτιμά την παρέα ενός βιβλίου από ένα έξαλλο πάρτι. Αποτέλεσε ακόμη μια καλή ευκαιρία για ανασκόπηση, γεγονός που με οδήγησε να ξεκλειδώσω και να παραδεχτώ πράγματα που θέλω πάρα πολύ να κυνηγήσω. Πάνω που είπα να ξεκινήσω λοιπόν να κυνηγάω (επιτέλους) τα πραγματικά μου όνειρα, ενώ ήδη θεωρώ ότι είμαι μεγάλη για κάτι καινούργιο και άλλοι στην ηλικία μου βρίσκονται πολύ πιο ψηλά κι έχουν κάνει και πετύχει πολλά, έρχεται το δεύτερο λοκντάουν. Το οποίο αμέσως γκρέμισε την όποια ελπίδα είχα να κάνω και να πετύχω στα πράγματα που θέλω. Το αποτέλεσμα λοιπόν, ήταν να αισθάνομαι ότι χάνω κι άλλον χρόνο (εκτός από αυτόν που θεωρώ ότι έχω χάσει, εφόσον είμαι ήδη 21). Επιπλέον αυτών, μιας και δε διατυμπανίζω το ότι είμαι γκέι και ούτε αυτό φαίνεται με κάποιο τρόπο στην εμφάνιση και το στυλ μου, η σημερινή κατάσταση δεν μου δίνει την ευκαιρία face to face γνωριμιών, που μπορώ να φανερώσω τη σεξουαλικότητά μου και έτσι κατέφυγα στη λύση των ονλάιν γνωριμιών (μέσω ανώνυμης εφαρμογής), τις οποίες δεν προτιμώ καθόλου. Disclaimer ούτε αυτό πήγε καλά. Συνοψίζοντας, λοιπόν και για να μην σας κουράζω, έχω βρεθεί σε ένα τέλμα από το οποίο δεν έχω ιδέα πώς να ξεφύγω.
Φανή, 21
Η καραντίνα του COVID-19 μού έδωσε την ευκαιρία να επεκτείνω τις γνώσεις μου σχετικά με το διαδικτυακό ελληνικό ομοφυλόφιλο σεξ. Η ανακάλυψη ξεκινάει από ιστοχώρο που επιλέγουν άνδρες για ξαλάφρωμα της στιγμής, μέσω χρήσης οπτικοακουστικού υλικού, παλιά μου τέχνη κόσκινο! Εύκολα κολλάς σε ένα τέτοιο χώρο από την πληθώρα κομπλιμέντων αν έχεις σώμα, προσόντα και ηλικία παρόμοια με τα δικά μου. Εκεί απολαμβάνω ότι δύο άγνωστα σώματα και —συχνά ακέφαλοι ή κάτω-κέφαλοι— εγκέφαλοι δίχως ίχνος κοινωνικής ντροπής εκφράζουν τις σαρκικές επιθυμίες τους. Γουστάρω που κατάμουτρα οι σκέψεις τους για αυτό που βλέπουν —μία έκδοση του εαυτού μου— άφοβα προσδιορίζονται στη διάρκεια της βίντεο-κλήσης. Είναι λόγια ενοχικά και κοινωνικά στιγματισμένα ως ανωμαλία και παράφυση, έτσι λαμβάνουν χώρα σε κλειδωμένες κρεβατοκάμαρες και κλειστές ντουλάπες. Εγώ εκτιμώ την αφοπλιστική ειλικρίνεια των ανδρών που τολμούν να εκφράζονται —έστω ανώνυμα. Ευάλωτα και τρωτά σώματα συνευρίσκονται για μερικά λεπτά κοινής ηδονής, δίχως δεσμεύσεις και έπειτα επιστρέφουν στην κανονικότητά τους. Μέσα από αυτές τις εμπειρίες επαναπροσδιορίζω την κανονικότητα και το κοινωνικό γίγνεσθαι. Στα πρόσωπα των τυχαίων περαστικών αναζητώ τα όντα που μόνο διαδικτυακά τολμούν να εμφανίζονται. Συνειδητοποιώ ότι ο κόσμος γύρω μου είναι γεμάτος απαγορευμένες επιθυμίες από κρυφά πλάσματα. Είναι ο ταξιτζής, ο καθηγητής, ο ιατρός, ο γυμναστής, ο χήρος και ο ελαιοχρωματιστής. Βασικά ερωτήματα του κοινωνικοπολιτικού επαναπροσδιορισμού είναι η μάσκα και η ισχύς. Ενώ στο σεξουαλικό ή/ και σεξουαλικοποιημένο χώρο εντοπίζονται στοιχεία ισχύς (roleplay, αφέντης, δούλος κλπ.) παύουν να υφίστανται συνθήκες κοινωνικής ισχύς που βασίζονται στο εισόδημα, την ηλικία, θέση εργασίας κτλ. Όταν πέφτει η μάσκα εμφανίζεται μία κρυμμένη προσωπικότητα που ακυρώνει τα κοινωνικά κριτήρια ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί τρίτες σχέσεις εξουσίας και ισχύς (π.χ. ο καλό-φημισμένος δικηγόρος με κοινωνική επιρροή στο σεξ λαμβάνει το ρόλο του δούλου). Όμως η εκσπερμάτωση σημαίνει την επιστροφή στην κοινωνική κανονικότητα και τοποθέτηση της μάσκας, που κρύβει το βιολογικό μας εαυτό. Τελικά, μπορεί να συνυπάρξουν οι δύο εκφάνσεις σε μία ελληνική κανονιστική πραγματικότητα ή ο τοξικός συντηρητισμός επιλέγει να εξαναγκάζει τους «ανώμαλους» να κρύβονται αιώνια; Πόσοι άραγε στον δρόμο φοράνε μάσκα και τι θα γινόταν άμα ξαφνικά τις ρίχναμε;
Σταμάτης, 22
Γεια σε όλους στην ομάδα αλλά και σε αυτούς που θα διαβάσουν την ιστορία μου, η οποία ξεκινάει κάπως έτσι: Εν μέσω καραντίνας (και αυτής και της προηγούμενης) συνομιλώ με ένα παιδί γύρω στα 30 από την πόλη μου. Ξάδερφος ενός κολλητού του αδερφού μου (ξέρω σοκ). Η αλήθεια είναι ότι είδα μια φωτογραφία του αλλά σε καμία περίπτωση δεν περίμενα τη συγγένεια τους. Το παιδί αυτό έχει μιλήσει στον αδερφό μου και του έχει πει ότι κρατάμε επικοινωνία και ότι έχουμε βγει πολλές φορές – όταν τελείωσε η πρώτη καραντίνα και μπορούσαμε να βγούμε. Το θέμα είναι ότι του αρέσω ενώ είναι bi και γουστάρει μια τύπισσα, την οποία έχω γνωρίσει και στέλνουμε μηνύματα σε μια ομαδική που έχουμε σαν παρέα όλοι μας. Δεν έχει κάνει σχέση με άνδρα, εγώ έχω ξανακάνει. Δεν ενδιαφέρεται για το σεξουαλικό κομμάτι (πολύ κομπλέ εγώ σε αυτό). Αλλά είναι φίλος με τον αδερφό μου και παιδάκια μου είναι και λίγο αγαθομαλάκας κι αν το ανοίξει το στοματάκι του, βλέπω το κηδειόχαρτο να έρχεται. Αυτή ήταν η ιστορία. Κάθε συμβουλή δεκτή.
Παναγιώτης, 22
Καραντίνα. Μια λέξη που αυτομάτως σκέφτεσαι, αν αυτή η λέξη είχε σάρκα και οστά τι είδους βασανιστήριο θα της ταίριαζε. Δύσκολη, πολύ δύσκολη, περίοδος καθώς όσες σχέσεις έχουν προβλήματα αυτά διογκώνονται. Μια από αυτές τις σχέσεις είναι και η δικιά μου, καθώς το έτερον ήμισυ στο σταυροδρόμι που πάει από τη μια στο σεξουαλικό και από την άλλη στην αγάπη και τη στοργή, έχει επιλέξει το δεύτερο. Και για να το κάνω πιο λιανά είμαστε μαζί εδώ και 4 χρόνια και τα τελευταία δύο έχει επιλέξει να βρίσκει την απόλαυση μπροστά από την οθόνη του κινητού ή του υπολογιστή κάνοντας βιντεοκλήσεις με άλλα άτομα παρά να κάνει κάτι μαζί μου. Θα μου πείτε γιατί κάθεσαι και δε χωρίζεις. Πραγματικά δεν ξέρω. Φταίει η αγάπη; Η στοργή; Η μαλακία στον εγκέφαλο; Η ελπίδα ότι μπορεί να φτιάξει; Πραγματικά δεν ξέρω. Και τώρα στην καραντίνα, λοιπόν, όπως καταλαβαίνετε όλο αυτό έχει διογκωθεί, γιατί μένουμε και μακριά και μεμονωμένα και η σκέψη ότι λιώνει στην οθόνη της ηδονής και ίσως και πιο real πραγματικά είναι πολύ δύσκολο για μένα. Αυτή είναι η ιστορία μου της εφτακ@ργιολης queerantine.
Πονεμένη Ψυχή, 38
Καραντίνα ημέρα: ούτε κι εγώ ξέρω πια. Μπαίνω στο υπνοδωμάτιο και βρίσκω τον Γιώργο στον υπολογιστή. «Βαριέμαι» του λέω. «Γιατί δε βρίσκεις κάτι να κάνεις;», λέει χωρίς να πάρει τα μάτια του από την οθόνη. «Γιατί δεν έχω», του απαντάω. Με κοιτάει. «Τι δεν έχεις;». «Νόημα».
Άλεξ, 27
Καλησπέρα. Είδα την ιστορία σας στο Instagram, που ζητούσατε την ιστορία μου μέσα στην καραντίνα, γι αυτό αποφάσισα να γράψω αυτή την ιστορία. Θα ξεκινήσω με μερικές πληροφορίες για εμένα. Σε λίγους μήνες κλείνω τα 18, ζω σε μια κλειστή κοινωνία και είμαι queer. Πάντα ήμουν ένα πολύ κλειστό παιδί και δεν είχα ποτέ φίλους. Δεν έλεγα την άποψη μου και όταν κάτι με ενοχλούσε το παραμέριζα. Όλη αυτή η πίεση συσσωρευόταν μέσα μου, ώσπου ένα μήνα πριν από την καραντίνα, εκτονώθηκα με πολύ έντονο τρόπο (κρίση πανικού). Κατάφερα να περιορίσω τις κρίσεις αλλά ένιωθα ευάλωτος, κάτι που με κράτησε πίσω στην ζωή μου (κοινωνική ζωή, σχολείο, οικογένεια). Ένα μεσημέρι, λίγο πριν την καραντίνα, γύρισα στο σπίτι από το σχολείο, έβαλα κατευθείαν φαγητό γιατί πεινούσα. Παρατήρησα μια δυσκολία στην κατάποση σα να είχα έναν κόμπο στον λαιμό αλλά δεν έδωσα σημασία. Εκείνη την ημέρα έπεσα στο κρεβάτι από το μεσημέρι και ξύπνησα το βράδυ για να πάω φροντιστήριο με τα χίλια ζόρια. Γύρισα στο σπίτι και πήγα για να φάω –όχι ότι πεινούσα-έβαλα μια μπουκιά στο στόμα, αλλά μάταια προσπαθούσα να φάω . Συνειδητοποίησα ότι κάτι γινόταν και πήγα στην μητέρα μου και τις είπα «Μαμά, νομιζω δεν μπορώ να φάω» και εκείνη αποκρίθηκε «ιδέα σου θα΄ναι» και πράγματι δεν έδωσα σημασία, πήγα για ύπνο. Την επομένη μέρα ξύπνησα, δεν ένιωθα πείνα όπως συνήθιζα να νιώθω, προσπάθησα να φάω, αλλά μάταια, δεν κατέβαινε τίποτα. Για να μη φλυαρώ (πράγμα που ήδη έκανα). Η αδυναμία μου να φάω, τελείωσε 2 εβδομάδες πριν λήξει η πρώτη καραντίνα. Εννοείται πως κατά τη διάρκεια αυτής της αδυναμίας έψαξα όλα τα πιθανά παθολογικά αίτια (κάποιο σώμα στον λαιμό μου ή κάποια μόλυνση) αλλά τελικά κατέληξα στο γεγονός ότι οφειλόταν σε ψυχικά αίτια. Γι’ αυτό λοιπόν επισκέφτηκα για πρώτη φορά τον ψυχίατρο μου. Ο άνθρωπος αυτός με βοήθησε όχι μόνο στο να ξαναφάω, αλλά και στο να αντιμετωπίσω ορισμένους φόβους μου. Μετά από έναν μήνα ψυχοθεραπείας, ήμουν ένα τελείως διαφορετικό άτομο και είχα αρχίσει να μιλώ πιο ανοιχτά για τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό και γενικά να εκφράζω περισσότερο τα συναισθήματα μου και αυτά που πιστεύω. Αφού έληξε η καραντίνα, γύρισα πίσω στις υποχρεώσεις μου και κάποιοι έμειναν άφωνοι. Ενώ πριν την καραντίνα μπορούσαν να με κάνουν ό,τι θέλουν, ξαφνικά δεν σήκωνα μύγα στο σπαθί μου. Είμαι εφηβ@, δεν έχει σημασία η ταυτότητα μου και ευχαριστώ που με ακούσατε!
Erik, 18
Η δική μου ιστορία καραντίνας έχει μεγάλο ενδιαφέρον, διότι γνώρισα το αγόρι μου μέσω του Facebook και αρραβωνιαστήκαμε μέσω μιας κάμερας. Ήταν πολύ δύσκολο και ακόμα είναι, το να ξέρεις πως ο άνθρωπος σου είναι μαζί σου και σε στηρίζει αλλά να μην μπορείς να τον αγκαλιάσεις. Έχουμε μια καθημερινότητα μέσω μιας ψυχρής κάμερας. Ελπίζω όλα να έχουν ένα αίσιο τέλος και να μπορούμε να αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλον.
Γιώργος, 20
Γεια χαρά σε όλους τους αναγνώστες(τριες). Δεν ξέρω αν θα πρωτοτυπήσω, όμως ό,τι διαβάσετε είναι αληθινό. Το 2ο lockdown καταφέραμε με τον νέο σύντροφό μου (είμαστε μαζί 4 μήνες) να το αντιμετωπίσουμε σαν προέκταση των καλοκαιρινών διακοπών. Το 1ο lock έφυγε και πήρε μαζί του τους τοξικούς πρώην μας (από καθαρή σύμπτωση και οι δύο χωρίσαμε την ίδια περίοδο). Από την πρώτη στιγμή αποφασίσαμε να ζήσουμε ουσιαστικά τις στιγμές μας, χωρίς μιζέριες κι ανασφάλειες (η γνωριμία μας άρχισε από το να μιλάμε στο Messenger κι όταν μας «ελευθέρωσαν», βρεθήκαμε και δεν ξαναχωρίσαμε. Βλέπετε αγαπήθηκαν οι χαρακτήρες μας, μετά από άπειρες συζητήσεις λόγω του εγκλεισμού, οπότε η ολοκλήρωση δικαίωσε τις προσδοκίες μας 100%) με αποτέλεσμα το 2ο lock να μας βρει φουλ ερωτευμένους και αγχωμένους! Βλέπετε, εκεί που ήμασταν μαζί κάθε μέρα ξαφνικά δεν μας επέτρεπαν ούτε μια συνάντηση (λόγω διαφορετικών δήμων). Παραμονή της έναρξης του 2ου lockdown έπεσαν άπειρα σενάρια στο τραπέζι για το πώς θα βρισκόμασταν και το τι θα λέγαμε σε πιθανό έλεγχο. Όπως στα ετερόφυλα ζευγάρια έτσι κι εμείς νομικά χωρίς σύμφωνο γάμου είμαστε ξένοι. Τα σενάρια όμως κατέληγαν στο κενό. Ευτυχώς, η δουλειά μου βρέθηκε να με χρειάζεται κοντά στο σπίτι του φίλου μου, οπότε μέσα στις βδομάδες σκαρώναμε διαλείμματα που έκαναν αυτές τις μέρες να φύγουμε πιο γρήγορα από όσο νομίζαμε. Αξίζει να αναφέρω πως και οι δυο μας δίναμε κουράγιο ο ένας στον άλλο και πήραμε με αμοιβαιότητα και χιούμορ κάθε ρίσκο κι αυτό μας έκανε να αισθανόμαστε «παραβάτες του έρωτα» Από ό,τι φαίνεται έχουμε δρόμο ακόμα μέχρι την απελευθέρωση, αλλά δεν το βάζουμε κάτω! Αυτή η περιπέτεια μας έχει ενώσει ακόμα πιο πολύ και ξέρουμε ότι μετά τον πόλεμο του covid έχουμε να ζήσουμε πολλά και καλά. Έτσι είναι φίλοι μου, όλοι χρειάζεται να ρισκάρουμε να αφήσουμε πίσω ότι έχει παλιώσει και να έχουμε κοντά μας ό,τι μας σέβεται και θέλει να μοιράζεται κάθε κατάσταση, γιατί ως γνωστό, όταν αγαπάς η χαρά είναι διπλή και η λύπη μισή. Για αυτό και μόνο τολμήστε τις αλλαγές, δώστε χώρο σε καθετί καινούργιο και μη σας βάζει κάτω το lockdown. Θέληση για ζωή να υπάρχει και όλα γίνονται. Εύχομαι σε όλους καλές γιορτές με υγεία, αγάπη και ελευθερία κινήσεων.
Νικόλας, 48
Μετά την πρώτη βδομάδα του lock down μία φίλη με προσκάλεσε να μείνω με τη οικογένειά της για την περίοδο αυτή, που τα πράγματα θα ήταν δύσκολα. Μόλις είχα χάσει και την εργασία μου. Στην αρχή δεν πολυέβγαινα και δε μου έλειπε. Ένα βράδυ ο μικρός της γιος είχε υπερένταση και ήθελε να βγει να περπατήσει. Προσφέρθηκα να τον συνοδέψω. Οι εντολές ήταν, κάντε κύκλους γύρω από το τετράγωνο. Έντεκα εκείνος, εικοσιοχτώ εγώ, στρέιτ εκείνος, γκέι εγώ, σις εκείνος, τρανς εγώ. Καταλήξαμε να μου λέει για το σχολείο, για τα άλλα αγόρια, για τον εκφοβισμό γύρω από τη ματσίλα που του έλειπε. Μου είπε και για τον ρόλο που έπαιζαν τα «πουλιά» στην όλη μεταξύ τους κατάσταση. Πρώτη φορά αισθάνθηκε άνετα να μοιραστεί αυτά τα βασικά πράγματα περί ανατομίας, περί εφηβείας, περί ανάπτυξης και όλα τα συναφή που προβληματίζουν ή απλά προκαλούν το γέλιο. Με αγκάλιασε και μου είπε ότι είμαι πολύ κουλ. Τον ευγνωμονώ γι’ αυτή τη συζήτηση.
Αγνωστος, 48
Τα λεπτά κυλάνε, οι μέρες μου κυλάνε, τα χρόνια μου κυλάνε. Πώς γίνεται κι ο εαυτός μου παραμένει στάσιμος; Μετά την εκπνοή του καλοκαιριού και καθώς έφτανε πια ο Σεπτέμβρης, η φθινοπωρινή μου απαισιοδοξία ήρθε να με αγκαλιάσει με την ανακοίνωσή της δεύτερης καραντίνας. Το περίμενα, είχα προετοιμαστεί ψυχικά από καιρό. Είχα άλλωστε μερικά εφόδια στην άκρη. Μία σχολή που θα με κρατούσε ξάγρυπνο και απασχολημένο, έναν κουρασμένο μα δυνατό εαυτό. Κάπως έτσι, πείστηκα να απομονωθώ στο φοιτητικό μου σπίτι, μόνος. Και κάπως έτσι διαψεύστηκα. Η σχολή ξεκίνησε με τους δικούς της online πλέον ρυθμούς. Τίποτα δεν μπορούσε να αντικαταστήσει την επαφή των δια ζώσης. Κουράστηκα ήδη από τη δεύτερη εβδομάδα παραδόσεων. Να βλέπω τους καθηγητές μου και να μην τους βλέπω, να ακούω τη φωνή των συμφοιτητών μου και να μην τους ακούω. Έβλεπα και βλέπω τις αποδόσεις μου να πέφτουν. Το ένα λάθος να διαδέχεται το άλλο. Κλείνω τώρα 24ωρα μπροστά από μία οθόνη, διαβάζοντας για κάτι που αγαπούσα, μα έχω ξεχάσει να αγαπώ. Παρακολουθώ τις εξελίξεις στον κόσμο γύρω μας, για τις οποίες δεν μπορώ να αντιδράσω, παρά να νιώθω άσχημα που είμαι ένας απλός θεατής στα γεγονότα, που δεν αποφασίζω πλέον για τη ζωή μου, που όλα αλλάζουν και μετά από λίγο επιστρέφουν τρομαγμένα από τον φόβο της αλλαγής. Κι αν αφήσουμε τη σχολή και την πραγματικότητα για λίγο στην άκρη, είδα τους τοίχους του σπιτιού να με πλακώνουν. «Ήταν επιλογή μου», έλεγα «να έρθω εδώ». Θα ‘ταν καλύτερα εδώ. Θα μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου, από το να υποκρίνομαι πως δεν ήμουν γκέι στο πατρικό μου. Θα μπορούσα να είμαι εγώ. Δεν ξέρω βέβαια πού σταματά η επιλογή, όταν πρέπει να επιστρέψεις στο κλειστοφοβικό, φοβικό περιβάλλον της μικρής ελληνικής επαρχίας. Διαψεύστηκα για δεύτερη φορά. Το βάρος της μοναξιάς είναι αφόρητο. Κι αν η μοναχικότητα είναι επιλογή, τι γίνεται όταν σου την επιβάλλουν, έτσι που από επιλογή να γίνεται μέσο και μέτρο καταστολής του υποκειμένου σου. Χάνω τον εαυτό μου ή ό,τι απόμεινε από αυτόν. Γράφω τώρα μέσα στην ησυχία του σκοτεινού μου δωματίου, δίχως να περιμένω να ξημερώσει. Τι να μου δείξει το ξημέρωμα, πώς και σήμερα πάλι μόνος θα είμαι; Πώς και σήμερα πάλι θα μιλάω στη σκιά μου, τουλάχιστον μέχρι να δύσει ο ήλιος; Έχασα το μέτρημα από την τελευταία φορά που άγγιξα, μίλησα ή φίλησα έναν δικό μου άνθρωπο, αποξενώθηκα. Ήμουν και είμαι άτομο της σχέσης κι όμως τα gay site γνωριμιών έγιναν δεύτερη μου φύση. Αρκέστηκα να απαντώ στις καθιερωμένες φράσεις «πού μένεις;», «εχέμυθος;», «ενεργητικός;». Πασχίζω να βρω έναν άνθρωπο κι ας είναι και για κάτι σαρκικό δεν με νοιάζει πια. Μόνο να νιώσω μια κάποια επικοινωνία κι ας είναι τόσο επιφανειακή, όσο ένα one-night stand. Σκέφτηκα, μάλιστα, κάποια μέρα να παραγγείλω μόνο και μόνο για να δω έναν άνθρωπο στην πόρτα μου ή ακόμη να βγω στους δρόμους και να ρωτάω τον κόσμο πράγματα αδιάφορα και άστοχα όπως «τι ώρα είναι» (λες και έχει καμιά σημασία) ή «πώς φτάνω στον Λευκό» (σαν να μην ήξερα εδώ και πέντε χρόνια) μόνο και μόνο για να ακούσω κάποιον να μου μιλά, να μου λέει μια κουβέντα, ένα «από δω είναι» , «καλή σου μέρα» . Κάτι τόσο ανθρώπινο και εύθραυστο. Πριν λίγες μέρες περπάτησα μέχρι το κρύο σαλόνι, μήπως έτσι άλλαζα ασυνείδητα και διάθεση. Είχα καιρό να κουνηθώ από το κρεβάτι λες και ξεχάστηκα καταβεβλημένος από καμιά σπάνια αρρώστια κάτω από τα σκεπάσματα. Ανοίγοντας την τηλεόραση, έπεσα πάνω σε μια Ελληνική ταινία που έλαβε ομολογουμένως άσχημες κριτικές. Όχι πως ο νους μου ήταν στην ταινία, όταν παρακολουθούσα, όμως με έπιασαν τα κλάματα προς το τέλος και απλά κάθισα στο πάτωμα σαν ένα κουτάβι που σπάραζε για τα όσα ζούσε ο πρωταγωνιστής κι εγώ δεν ζούσα. Τα γενέθλια μου πάλι, τα γιόρτασα μόνος, αν εξαιρέσουμε τα τηλεφωνήματα από την οικογένεια και κάνα δυο φίλους ή ακόμη εκείνη τη βιντεοκλήση στις 12 από την καθηγήτρια μου στο Πανεπιστήμιο, που έμεινε για εκείνα τα λίγα λεπτά παραπάνω για να μου ευχηθεί. Εκεί κατάλαβα την αξία των όσων σε θυμούνται κι όσους σε ξέχασαν. Δεν έσβησα κάποια τούρτα ή κεριά, έσβησα τον εαυτό μου και μαζί τα 22 μου χρόνια, που ξοδεύονται σπάταλα σε μια εποχή κόπια κάποιου Αναγεννησιακού πίνακα νεκρής φύσης. Νιώθω πως οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους δεν θα ’ναι ποτέ ξανά οι ίδιες κι ας φαντάζει υπερβολικό. Για πια κανονικότητα μιλάμε εμείς οι μη-κανονικοί; Είναι τέτοιο το βάρος στην ψυχή μου, που έρχεται απλώς να ξύσει τραύματα του παρελθόντος που με επούλωναν σαν άνθρωπο, πόσο μάλλον σαν gay cis άνδρα. Δεν έχω κάτι να ελπίζω και δεν ξέρω αν θέλω να ελπίζω. Μόνη μου παρηγοριά οι λέξεις που μου δείχνουν πως δεν τρελάθηκα μέσα στην φυλακή που χτίστηκε γύρω μου. Γιατί αν ζούσα μία φορά in the closet, τώρα μπήκα σε μια δεύτερη και πιο φρικτή ντουλάπα. Γιατί, αν φορούσα ήδη μια μάσκα στη ζωή μου, τώρα ήμουν υποχρεωμένος να φορώ και μια δεύτερη. Και αυτή είναι που με πνίγει παραπάνω. Η αντοχή μου, λοιπόν, μετριέται σε λέξεις. Λίγες μέρες πριν, αφιέρωσα ένα ποίημα σε μία αξιαγάπητη άνθρωπο που ξεκινούσε με τον εξής πρόλογο, που ας γίνει επίλογος σ ’αυτό μας το βίωμα: Κι αν σε κάθε τραγωδία γνωρίζαμε μονάχα το τέλος, μπορούμε να πούμε πως πράγματι τελείωσε;
Αντώνης, 22
Φέτος αναγκάστηκα από εξωτερικούς παράγοντες να γυρίσω στο πατρικό μου, έχοντας σκοπό να μετακομίσω σύντομα στο σπίτι της συντρόφου μου (Θεσσαλονίκη εγώ Κρήτη αυτή). Δυστυχώς με πρόλαβε η καραντίνα και δεν μπορώ να φύγω από εδώ. Νιώθω εγκλωβισμένη, πρέπει να βγω από το σπίτι και μόνο για να της μιλήσω για να μην καταλάβουν τίποτα οι δικοί μου. Το χειρότερο είναι ότι έχω τρελή ανάγκη να μιλήσω με τον ψυχολόγο μου αλλά δεν μπορώ, γιατί δεν μπορώ να μιλήσω καθόλου ελεύθερα εδώ. Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν αντέχω να ζω έτσι, όλο λέω τόσο έμεινε και μετά πέφτει κι άλλη παράταση. Εύχομαι τα υπόλοιπα να είναι καλά και ευτυχισμένα.
Μάρθα, 48
Δύο εβδομάδες, πριν την πρώτη καραντίνα έδωσα ένα γράμμα στον πρώτο μου έρωτα. Δύο εβδομάδες πριν την πρώτη καραντίνα είπα στην μητέρα μου ότι μου αρέσουν οι κοπέλες (έκανα coming out ως bisexual τόσα ήξερα και τότε). Ήμουν ένα κορίτσι που από μικρή ήξερα ότι ήμουν διαφορετική. Μέχρι και την ηλικία των 20 δεν είχα κατανόηση ακριβώς σε πιο σημείο ή έστω δεν ήμουν έτοιμη να καταλάβω. Η πρώτη καραντίνα ένιωσα ότι μου έκοψε τα φτερά. Ήμουν σε σχολή ζαχαροπλαστικης. Είχα κλείσει μια ονειρική πρακτική που ο κορονοϊός μου την πήρε, προσωρινά τουλάχιστον. Μέσα στην πρώτη καραντίνα άρχισα να με αποδέχομαι όλο και περισσότερο. Μπήκα στο app her για να μιλήσω με κόσμο, που είχε τις ίδιες εμπειρίες μαζί μου. Κατέληξα να γνωρίσω μια κοπέλα που μου έφερε τα πάνω κάτω στην καρδιά μου. Στις 3 Δεκεμβρίου κλείσαμε 8 μήνες μαζί. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου, που η αγκαλιά είχε νόημα, το φιλί είχε επιτέλους ενδιαφέρον και ακόμα και σήμερα νιώθω πιο ερωτευμένη από ποτέ. Δεδομένου ότι πριν από εκείνη θεωρούσα ότι ήμουν ανίκανη να αγαπήσω αλλά και να αγαπηθώ. Όλα αυτά άλλαξαν με το πρώτο γεια που είπαμε. Η δεύτερη πλέον καραντίνα με βρίσκει με βοήθεια ψυχολόγου, γιατί για έναν χρόνο ήμουν με κρίσεις πανικού και κρίσεις άγχους. Τώρα θέλω να φωνάξω ότι είμαι καλά, νιώθω καλά και επιτέλους μπορώ περήφανα να πω ονομάζομαι «Μαρία Κοντοπάνου είμαι 21 χρόνων και είμαι λεσβία». Είμαι άνθρωπος που είμαι ανοιχτή σε ό,τι έρθει στον δρόμο μου και παραμένω να αποδέχομαι και να μαθαίνω σε καθημερινή φάση για το lgbtq+ community. Σε εσένα που θα διαβάσεις αυτό το κείμενο θέλω να σε ευχαριστήσω για τον χρόνο που αφιέρωσες. Μαρία, 21
Αγαπητή Ζωή, το γέλιο σου με στοιχειώνει. Όταν έμαθα ότι πέθανες την ημέρα των γενεθλίων μου, όταν ξενύχτησα για να τιμήσω τη μνήμη σου με τους φίλους σου στην Αμερική, ήταν το γέλιο σου που θυμήθηκα. Εκείνο το κακάρισμα μάγισσας που μεταμόρφωνε λευκούς άντρες σε γουρούνια και άλλαζε το χρώμα της σελήνης. Οι ειδήσεις στην Αμερική έκαναν αναφορά στο θάνατό σου και οι υποψήφιοι πρόεδροι έκαναν ρετουίτ την ιστορία σου, ζητώντας ισότητα σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τους μαύρους. Αλλά κανένας δεν σε άκουσε, όταν είπες ότι δεν μπορούσες να αναπνεύσεις. «Ο στόχος μου είναι να μην πεθάνω σήμερα», ξεφύσησες στο ασθενοφόρο. Ήσουν η δυνατότερη φωνή στην τάξη, αλλά βυθίστηκες στη σιωπή μετά από έναν μήνα στον αναπνευστήρα. Στην Ελλάδα, όπου έγινα επιτέλους η εκδοχή του εαυτού μου πού ήθελα, φαντάζομαι εκείνες τις τελευταίες μέρες όταν μπορούσες μόνο να γνέψεις με το κεφάλι σου, σα λαγός που τον στράβωσαν οι προβολείς αυτοκινήτου, όπως είπε η αδελφή σου. Ήσουν τριάντα χρονών, ίδια ηλικία με το αγόρι μου. Μου έλεγες συνέχεια ότι χρειάζομαι κάποιον να με φροντίζει. Μακάρι να μπορούσες να τον γνωρίσεις. Εν καιρώ καραντίνας, πέταξε στην Ελλάδα για να περάσουμε μαζί τα γενέθλιά μου (θα μου έλεγες, «Αυτό είναι αγάπη»). Γελούσαμε τόσο, που πονούσε η κοιλιά μας και τρώγαμε άπειρες ελβετικές πραλίνες στο κρεβάτι («Πες μου λεπτομέρειες, μωρή. Με τρώει η περιέργεια»). Γιοί υπερπροστατευτικών μητέρων, είμαστε υπερπροστατευτικοί μεταξύ μας· είμαστε ξεροκέφαλοι, νομίζουμε ότι εμείς μόνο έχουμε δίκιο. Μου είπε ότι μαζί μου ένιωσε ευτυχισμένος που είναι ομοφυλόφιλος για πρώτη φορά στη ζωή του. Δάκρυσα όταν το άκουσα· πιστεύω θα δάκρυζες και εσύ, παρότι έδειχνες σκληρόπετση. Αγαπητή Ζωή, με έπεισες για την κουήρ ψυχή του κόσμου. Τα πάντα ήταν γκέι για σένα: τα σκυλιά, το χόκεϊ, η ραπ, η Σέιλορ Μουν. Μοιράστηκες τη μαγεία σου, με δίδαξες να αγαπώ παθιασμένα, ελεύθερα, και να μη με νοιάζει τι λένε οι άλλοι. Η αγάπη που του δίνω είναι πιο δυνατή εξαιτίας σου. Ήξερες πολύ πριν από μένα ότι θα ερχόμουν στην Ελλάδα και δε θα επέστρεφα. Θα γελούσες νομίζω, αν σου έλεγα ότι θα σε σκότωνε η Αμερική. Στο μεταπτυχιακό, εσύ και εγώ γελούσαμε συχνά για να μην ουρλιάζουμε. Γελούσαμε για να μην αφήσουμε τους μπάσταρδους να μας αποκαρδιώσουν. Τι θα κάνω τώρα χωρίς τη μαγκιά σου, την πονηρή σου σοφία; «Ρε μαλάκα; Νομίζεις ότι θα σε στοιχειώσω;» θα έλεγες, κοιτώντας τα νύχια σου. «Ποιος έχει χρόνο για τέτοιες μαλακίες; Όχι εγώ» .
Steven Tagle, 35
Η θάλασσα μέσα στα μάτια σου. Γυρίζουμε σπίτι, σανίδι είναι το κρεβάτι μας και σκηνικό ο ουρανός, Πρωταγωνιστές τα γυμνά κορμιά μας και ΕΣΥ ο σκηνοθέτης, δεν ξέρω ποιους ρόλους θα παίξουμε σήμερα, σε κοιτώ στα μάτια. Αγγίζω το κορμί σου, μαλακώνω την πλάτη σου, τον γεύομαι τον ποθώ, βαριά είναι η ανάσα μου, αλλάζουν χρώμα τα μάτια σου, ερεθισμένε άγγελε, αλλάζεις σκηνικά, τοποθετείς τα μαξιλάρια κάτω από το κορμί μου και γλιστράς μέσα μου. Με χτυπάς ξέρεις ποσό μ ‘αρέσει. Σπαρταράω σαν το ψάρι έξω από τα νερά του κοντεύω. Βγαίνεις, μου γυρίζεις τα πόδια ψιλά κοντά στο πρόσωπό σου, με ξαναπαίρνεις, με γαργαλάς. Ανοίγω/κλείνω σαν το στρείδι την τρυπά μου. Πνίξε με καλυτέρα να φτάσω στο ουρανό. Τα μαλλιά σου σηκωμένα, τα ματιά αγριεμένα και ένα σατανικό σφίξιμο των χειλιών σου. Με παίρνεις ατέλειωτα και μετά πέφτεις ανάσκελα, παραδομένος στα χεριά μου και στο στόμα, διευθύνοντας την απολαυση και την ηδονή μας. Ξέρεις εσύ… παίρνω το δικό σου ρυθμό, αγγίζω και τρίβω τη ρώγα στο μέρος της καρδιά σου. Μη σταματάς. Άνοιξε το στόμα σου, ρούφα σφιχτά! Τρέχει από την πηγή του πόθου στο λαρύγγι μου το γλυκό βάλσαμο των θεών.
Χάρης
