Κάτι μου λέει, ότι δε χορτάσατε ρατσισμό, ομοφοβία και σεξισμό από το προηγούμενο άρθρο, οπότε είπα να κάνω κι ένα δεύτερο μέρος -έτσι για να μην παραπονιέστε. Ακολουθεί μια λίστα με τραγούδια που προκαλούν ίλιγγο, και όχι αδίκως. Πάρτε υπογλώσσιο και διαβάστε με δική σας ευθύνη.
Από τη Μελίτα Σκαμπώ
Βουλγάρες
Είχε γίνει πολύς ντόρος, όταν κυκλοφόρησε αυτό το τραγούδι του TUS. Με τη δυναμική μιας φέτας σαλαμιού αέρος, ο στίχος “κάνω εισαγωγή τις Βουλγάρες για να γαμάς εσύ τις μουνάρες”, κανονικοποιεί το human trafficking σε ταχύτητα φωτός. Αν και στο μουσικό βίντεο υπάρχει disclaimer, ότι το άσμα αποτελεί προϊόν σάτιρας, το συνολικό αποτέλεσμα πείθει για το αντίθετο. Σε περίπτωση που θέλετε να καψαλίσετε τα εγκεφαλικά σας κύτταρα λίγο περισσότερο, προτείνω να το ακούσετε. Όχι; Εσείς χάνετε!
Πουτάνες και λεφτά
Αυτό το wannabe καγκουροάσμα του ΑΚ-47 με τη συμμετοχή του TUS (ναι, πάλι) και του Άρχο, μας θυμίζει την εποχή, που η Ελλάδα συμμετείχε στην Eurovision με δίγλωσσα τραγούδια. Μέσα σε τρία λεπτά και κάτι, η λατρεία του νταβατζή περιπλέκεται με το ακατάσχετο ραπάρισμα και τους εξής στίχους: “φορτωμένος με πόρνες το φορτηγό, τις αδειάζω όπου θες για να ξες πάρε στο κινητό και όταν σπρώχναμε χασίς εμείς, εσείς πίνατε Gordon.” Ο bonus στίχος “έχω μαύρη πούτσα σε άσπρο χρώμα”, μας προειδοποιεί ότι όσο η μαγεία του χαρτιού υγείας συναντά την ψυχολογία της λιαστής ντομάτας, τα αποτελέσματα θα είναι αυτά και χειρότερα.
Θέλεις να τα φτιάξουμε;
Για να μη με χαρακτηρίσετε εμμονική με συγκεκριμένα είδη μουσικής, θα σας πάω σε άλλα μονοπάτια. Αυτήν τη φορά, τον λόγο έχει ένα εξαντλητικό συρτοτσιφτέτελο του Ματθαίου Γιαννούλη, που κινείται ανάμεσα στην παιδοφιλία και την κλαρινογαμπριάτικη αισθητική της τάβλας. Με την εισαγωγή του βιολιού, ο τραγουδιστής αποκαλύπτει το ταλέντο του στην πρόζα ρωτώντας: “θέλεις να πάμε για καφέ στην παραλία; Θέλεις να ‘ρθω να σε πάρω απ’ το διάλειμμα απ’ το σχολείο; Τι θέλεις να κάνω για να τα φτιάξουμε;” Διαλύοντας τις αμφιβολίες όσων νομίζουν ότι παράκουσαν, ο στιχουργός μπαίνει με άγριες διαθέσεις στο πρώτο κουπλέ προστάζοντας “πάμε για καφέ σε κάποια παραλία, πάρε με αγκαλιά και ξέχνα τα σχολεία.” I don’t want to live on this planet anymore.
Κωλάρα
Ο Νίκος Καρβέλας έχει χαρίσει αναρίθμητες επιτυχίες στο διψασμένο του κοινό, και αυτή δεν είναι μια από αυτές. Καλυμμένο από τον φερετζέ του εκκεντρικού και του προχώ, αυτό το ροκ κομμάτι συμπυκνώνει το ξερατό και την τοξική αρρενωπότητα σε μια νέα, γλοιώδη φόρμουλα. Αδιάφορος απέναντι στις γνώσεις της κοπέλας (του) για τον Νίτσε και τον Σοπενχάουερ, ο καλλιτέχνης συμπεραίνει ότι “με τέτοια κωλάρα, τι να το κάνεις το μυαλό;” Με τον αοιδό να εξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτή την αντίληψη, ο ακροατής δεν έχει άλλη επιλογή από το να φωτοσυνθέσει, όσο περιμένει λίγη κοπριά από τον στάβλο.
Είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω
Αυτό το τραγούδι γράφτηκε το 1956 και μη σας ξεγελάσει το γεγονός ότι ανήκει σε μια περασμένη -και με άλλα ήθη- εποχή. Ο στίχος “είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω, και θα πω και μια κουβέντα παραπάνω”, έχει ριζωθεί ως συμπεριφορά μέχρι και σήμερα. Έγινε επιτυχία από τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και απλώθηκε σαν πανούκλα από την πρώτη στιγμή. Μπορεί να αγαπώ τον Μάνο Χατζιδάκ,ι που το συνέθεσε, και να θαυμάζω τον Αλέκο Σακελλάριο που έγραψε τα λόγια, όμως δεν μπορώ να κλείσω αυτιά και μάτια στις σκοτεινές συνέπειες που φέρνουν τραγούδια με τέτοια λογική. Το υπόλοιπο των στίχων έχει ως εξής: “παρ’ το απόφαση πως δε σου πέφτει ο λόγος, η γυναίκα πρέπει να’ ναι πάντα υπό. Και υποτάξου, εξηγήσου αναλόγως σ’ ότι πιώ, σ’ ότι χορέψω, σ’ ότι πω.” Χρειάζεται να πω κάτι άλλο;
Και κάπου εδώ, κλείνει η δεύτερη λίστα με τραγούδια του ελληνικού πενταγράμμου. Τραγούδια που -θέλουμε δε θέλουμε- υπήρξαν και υπάρχουν, προκαλώντας μας δυσάρεστα συναισθήματα. Δε χρειάζεται να υπομείνουμε αυτό τον πόνο σαν οσιομάρτυρες. Η δύναμη κρύβεται στους αγώνες και εύχομαι, στο μέλλον, αυτά τα τραγούδια να αποτελούν μουσειακά παραδείγματα προς αποφυγή.
https://avmag.gr/139530/ellinika-tragoydia-me-akros-emetikoys-stichoys/
