Ναι,είπα τη λέξη <<ερημιά>> δυνατά κι αμέσως ήχησαν τα βήματα της απομάκρυνσης και της απαλλαγής σ’ένα καταπράσινο τοπίο,το οποίο φτιάχτηκε τη στιγμή που τα φύλλα των δέντρων έπεφταν στο χώμα κι ο αέρας απαλά ανακάτευε τα μαλλιά μου.Σημάδια ενός αποχωρισμού παλεύουν να σβηστούν από την ψυχή μου,όπως εσύ ποτέ δεν πάλεψες να σβήσεις τις αναμνήσεις του έρωτα που έγιναν τα σκαλοπάτια της μοναχικής ζωής μου. Πίστευες ότι δε θα μπορούσα να τ’ανέβω και πίστεψα ότι θα σε κοιτάζω ακόμη κι όταν θα ‘χω φθάσει,επιτέλους,στην κορυφή.
Σε μια συνάντηση από τα βλέμματά μας γνώρισα την αίσθηση ενός περιπάτου στο δρόμο των καλοκαιριών που δεν είχα ζήσει και θέλησα να τη νιώσω. Είναι όμως τόσα πολλά τα πράγματα που δεν μπορώ ν’αγγίξω, ξέρεις. Γι’αυτό και σε προσφορά συναισθημάτων αποζητούσα να παλέψω για σένα,όπως εσύ ποτέ δεν πάλεψες για μένα. Όμως, όταν έφευγες, πέταξα αυτά που θύμιζαν τα καλοκαίρια, φύλαξα αυτά που κοίταζες καθώς περνούσες κι ούτε καν σκέφτηκα αυτά που ζωή από τη δική σου αναπνοή κερδίζουν. Και ειλικρινά,ακόμη και τώρα,δεν ξέρω γιατί αλλά συνεχίζω να σκέφτομαι… σε μια ζωή πορθημένη,πώς θα μπορούσες να είσαι αλλιώςς
