newsroom
Ήταν το 1970 όταν ο 24χρονος Κρις* επισκέφτηκε έναν ψυχίατρο με στόχο να μιλήσει για την ομοφυλοφιλία του.
Ο γιατρός τότε, του είχε προτείνει κάποιον που θα μπορούσε να τον «βοηθήσει». Αναφερόταν σε έναν κλινικό ψυχολόγο στο πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ.
Πιστεύοντας ότι θα βοηθούσε, ο Κρις υποβλήθηκε σε οδυνηρές και βίαιες συνεδρίες, πολλές φορές την εβδομάδα για αρκετούς μήνες.
Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτό τον οδήγησε σε περισσότερα από 40 χρόνια «ακραίας» διαταραχής μετατραυματικού στρες και κακής ψυχικής υγείας.
Η ομοφυλοφιλία είχε αποποινικοποιηθεί στη Βρετανία, μόλις το 1967 με την κοινωνία να εξακολουθεί να την αποδοκιμάζει έντονα τουλάχιστον μέχρι τη δεκαετία του 70.
Ο Κρις, τώρα 74 ετών, θυμάται να του λένε ότι είναι βαριά άρρωστος. Γι΄αυτό και δεσμεύτηκε για τη συνταγογραφούμενη θεραπεία που του είχαν εγγυηθεί ότι θα λειτουργούσε.
«Καθόμουν σε ένα δωμάτιο, με μια οθόνη βλέποντας φωτογραφίες. Είχα ένα καλώδιο πάνω στον αστράγαλο και τον καρπό μου.
Αν εμφανιζόταν η φωτογραφία ενός άνδρα και δεν προλάβαινα να την αλλάξω γρήγορα, δεχόμουν ένα μεγάλο ηλεκτρικό σοκ. Αν εμφανίζονταν φωτογραφίες γυναικών, δεν υπήρχε καμία συνέπεια».
Η ιδέα αυτής της λεγόμενης “θεραπείας” ήταν να συσχετιστεί η ομοφυλοφιλική επιθυμία με πόνο και δυσάρεστα συναισθήματα. Αφού ο Chris ολοκλήρωσε όλες τις συνεδρίες, οι ερευνητές τον ενθάρρυναν να ξεκινήσει ρομαντικές σχέσεις με γυναίκες.
«Γνώρισα τη Ρουθ σε ραντεβού και της εξήγησαν τα πάντα. Πήγαμε να δούμε τους ανθρώπους στο πανεπιστήμιο. Είπαν ότι θα ήμουν απόλυτα “φυσιολογικός”».
Φυσικά η θεραπεία δεν είχε κάποια επίδραση στη σεξουαλικότητά του. Ωστόσο, το ζευγάρι παντρεύτηκε και είναι ακόμα μαζί. Ο Κρις λέει ότι δεν θα μπορούσε να βρει μια «καλύτερη φίλη».
Ο ίδιος είχε μια επιτυχημένη καριέρα ως δάσκαλος, έως ότου το σχολείο του ανακάλυψε πού πήγαινε τα απογεύματα του.
«Ήμουν δάσκαλος του σχολείου, δίδασκα τέχνη. Όταν έπρεπε να λείπω δύο απογεύματα την εβδομάδα για να παρακολουθήσω τη “θεραπεία”, δεν ήμουν απόλυτα ειλικρινής με το σχολείο. Έλεγα ότι πάσχω από κατάθλιψη».
Πιστεύει ότι ένας από τους ερευνητές τού έκανε outing στο σχολείο.
«Ο διευθυντής μου ήταν ένας πολύ θρησκεύομενος άντρας. Σίγουρα απολύθηκα γιατί πίστευε ότι ήμουν ομοφυλόφιλος. Με συμβούλευαν να φύγω από τη διδασκαλία και να βρω μια εντελώς νέα καριέρα».
Ήταν πριν από τρία χρόνια, όταν ο Κρις άρχισε να ψάχνει για αυτή τη «θεραπεία».
Εντόπισε έναν από τους μεταπτυχιακούς φοιτητές που εργαζόταν στο τμήμα ψυχολογίας τη στιγμή της «θεραπείας» του. Παρείχε στον Κρις στοιχεία για τη διαδικασία της ηλεκτροπληξίας.
«Ακόμη και με αδιαμφισβήτητες απόδειξις, έπεσα σε ένα απόλυτο τείχος σιωπής από το πανεπιστήμιο. Προσπάθησαν να αρνηθούν ότι αυτό συνέβη», είπε.
Η αλληλογραφία που δημοσίευσε το BBC δείχνει ότι το Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ αρνήθηκε ότι πραγματοποιήθηκε ποτέ θεραπεία με ηλεκτροπληξία στον Κρις.
Το προσωπικό ισχυρίστηκε ότι δεν κρατούσε αρχεία μετά από 25 χρόνια και ως εκ τούτου δεν είχαν “καμία καταγραφή”. Ωστόσο, ο Κρις επέμεινε και η απάντησή τους άλλαξε.
«Τελικά κατηγόρησαν τον ερευνητή, λέγοντας ότι ήταν μόνο το ιδιωτικό του έργο και δεν έχει καμία σχέση με το πανεπιστήμιο».
Ωστόσο, ο Κρις υποστηρίζει ότι όλες οι συναντήσεις πραγματοποιήθηκαν στο τμήμα ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ, με προσωπικό πανεπιστημίου, φοιτητές και εξοπλισμό πανεπιστημίου.
«Δε θέλω να μηνύσω το πανεπιστήμιο, θέλω απλώς μια συγνώμη για τα χρόνια του πόνου που έχω περάσει. Θέλω απλώς να βάλω ένα τέλος».
Ο εκπρόσωπος του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ είπε: «Ενώ δεν μπορούμε να βρούμε αποδεικτικά στοιχεία ότι αυτό ήταν ερευνητικό έργο εγκεκριμένο από το πανεπιστήμιο, γνωρίζουμε ότι κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και του 1970 μπορεί να υπήρξε κάποια μεμονωμένη δραστηριότητα αυτού του είδους».
Πιστεύουμε ότι τέτοιες ενέργειες ήταν εντελώς ακατάλληλες και λυπάμαι βαθιά που μπορεί να έχει συμβεί τέτοια επιβλαβής δραστηριότητα. Έχουμε επικοινωνήσουμε με το άτομο για να εκφράσουμε τη λύπη μας».
*Δεν είναι το πραγματικό του όνομα.
