Vasilis Thanopoulos
Αρκετά ήταν τα μέσα που την προηγούμενη η εβδομάδα ασχολήθηκαν με το ζήτημα του coming out. Λίγο η συνέντευξη του Καπουτζίδη, λίγο αυτή του Πατέλη στον Σεργουλόπουλο, φαίνεται να άνοιξαν κάπως τη συζήτηση για την κατάσταση των ΛΟΑΤ+ ατόμων στη χώρα μας, συντελώντας σε αυτό που συχνά ονομάζουμε “περισσότερη ορατότητα”.
Χωρίς αμφιβολία, η ορατότητα είναι κάτι που χρειαζόμαστε ως κοινότητα, προκειμένου να σπάσουμε όλα εκείνα τα στερεότυπα που μας έχουν χρεώσει οι φοβικές απόψεις και αναπαραστάσεις, όλα αυτά τα χρόνια. Προς την κατεύθυνση αυτή, είναι σημαντικό να βλέπεις έναν διάσημο καλλιτέχνη, όπως ο Καπουτζίδης να μιλά ανοιχτά για τα προβλήματα που αντιμετώπισε ως ομοφυλόφιλος. Εξίσου σημαντικό να βλέπεις έναν στενό συνεργάτη του πρωθυπουργού (μιας συντηρητικής κυβέρνησης), σαν το Πατέλη, να μιλά ανοιχτά για τη σεξουαλικότητά του. Και φυσικά αξίζει ένα μπράβο για το θάρρος και την απόφασή τους αυτή.
Καλό θα ήταν όμως να μην μπερδεύουμε αυτή την ορατότητα με τη γενικότερη αποδοχή των ΛΟΑΤ+ ταυτοτήτων και κυρίως με τον σεβασμό απέναντι στα δικαιώματά τους. Αυτή τη στιγμή τα ΛΟΑΤ+ άτομα στην Ελλάδα στερούνται βασικών δικαιωμάτων. Δεν μπορούν να παντρευτούν, να παιδοθετήσουν, να αναγνωριστεί η ταυτότητά τους χωρίς προϋποθέσεις, να κυκλοφορήσουν στον δρόμο χωρίς να δεχτούν κάποια επίθεση ή σχόλιο και άλλα πολλά. Είμαστε, επομένως, πολύ μακριά από αυτή την αποδοχή, από αυτό τον σεβασμό.
Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση του κ. Πατέλη, ο οποίος στην (εύστοχη) ερώτηση του Φώτη Σεργουλόπουλου για τα κακοποιητικά (προς την κοινότητα μας) σχόλια από μέλη της Νέας Δημοκρατίας και από τον ίδιο τον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη, απάντησε υπενθυμίζοντάς μας τα “τρία ανοιχτά γκέι μέλη της κυβέρνησης”.
Ένα coming out όμως αποτελεί προσωπική απόφαση και δε σχετίζεται αναγκαστικά με τον σεβασμό μιας κυβέρνησης ή μιας κοινωνίας απέναντι στο άτομο που το κάνει.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως μια πολιτική παράταξη δε γίνεται λιγότερο ομοφοβική, επειδή τρία μέλη της βρήκαν το θάρρος να κάνουν coming out, όπως και μια κοινωνία δε γίνεται λιγότερη ομοφοβική επειδή μερικοί διάσημοι καλλιτέχνες αναγνώρισαν την ομοφυλοφιλία τους.
Αυτό θα γίνει μόνο όταν ο αριθμός των δικαιωμάτων που απολαμβάνουμε δε θα σχετίζεται με τις ταυτότητες που φέρουμε, αλλά θα παραμένει σταθερός για όλα τα άτομα.
Ας γιορτάζουμε λοιπόν κάθε coming out ως μια σημαντική κίνηση ορατότητας, χωρίς να τα χρησιμοποιούμε για να δικαιολογήσουμε τον όποιο ρατσισμό μας!
Ένα coming out δε φέρνει την “άνοιξη”, μια θεσμική αναγνωρίση ωστόσο μπορεί να την φέρει.
