Vasilis Thanopoulos
Με αφορμή τον μήνα υπερηφάνειας ζητήσαμε από έξι άτομα να μας διηγηθούν τη δική τους “υπερήφανη” ιστορία.
Χριστιάνα Γεννατά
συντονίστρια φεμινιστικής ομάδας colour youth, εκπ. ψυχοθεραπευτρια
Κάθε φορά με ρωτούν γιατί χρειαζόμαστε το pride. Με ρωτούν τι υπάρχει να γιορτάσεις, γιατί δεν γίνεται και straight pride (αγνοώντας παντελώς τα στρέιτ άτομα που κατεβαίνουν, είτε ανήκουν είτε οχι στη κοινότητα). Κάθε χρόνο, προσθέτω και έναν παραπάνω λόγο για τους οποίους υπάρχει, χρειάζεται και θα χρειάζεται είτε ως γιορτή είτε ως ελευθερία και έκφραση όλων των ταυτοτήτων που δεν ακολουθούν τις κοινωνικές νόρμες. Τι γιατί;
Γιατί δεν είχα την ασφάλεια να βγω με την κοπέλα μου στο δρόμο χέρι χέρι. Γιατί μια παν ταυτότητα δεν χωρούσε στο κύκλο των φίλων μου. Γιατί η οικογένεια καταγωγής δεν είχε κατά νου τι σημαίνει να είσαι διαφορετική. Γιατί το να μη φοράω σουτιέν δεν ήταν πολιτική πράξη αλλά προκαλούσα, έλεγε ο στενός μου κύκλος. Γιατί τώρα έρχεται το καλοκαίρι και πάλι θα πρέπει να προσέχω στη παραλία. Γιατί δεν είμαστε ακόμα κοντά στην ανοιχτότητα. Μας ενοχλούν οι χοντρές κοπέλες, προκαλούν τα λίγα ρούχα, αηδιάζει η κυτταρίτιδα, ξενερώνει η τρίχα και περιορίζει η πολιτική ορθότητα. Γιατί οι βιασμοί μας και οι δολοφονίες μας αμφισβητούνται. Γι’αυτό.
Συράκος Ιωάννης Κεσέν
ιστορικός
Από μικρός πίστευα στην ουτοπία της ανεξαίρετης αγάπης. Σαν σωσίβιο επιβίωσης που βέβαια η καθημερινότητα αποδεικνύει πόσο ανέφικτο είναι το όνειρο τούτο. Τσίμπησα από μικρός με τον χριστιανισμό- τον διάβασα καλά, τον έμαθα όσο τίποτε. Μπαίνοντας στο ράσο ήξερα καλά ότι η ανεξαίρετη αγάπη που διδάσκει ο χριστιανισμός στη θεωρία του είναι στην πράξη μια απάτη. Πίστευα ωστόσο ότι τα εμπόδια στην αγάπη αυτή, είναι εκείνα που δημιουργούν οι εκκλησιαστικοί άνθρωποι και όχι ο θεός. Μάλιστα, θεωρούσα ότι θα πρέπει να αγωνιστώ -μαζί με άλλους που συνεχίζουν να αγωνίζονται για να ανασύρουν αυτή την πραγματική ρίζα στην επιφάνεια της ανεξαίρετης αγάπης. Μπαίνοντας στο ράσο, σαφώς ήξερα ότι είμαι ομοφυλόφιλος και ότι η εκκλησία δεν αγαπά τους ομοφυλόφιλους. “Θα αγωνιστώ” έλεγα “να βοηθήσω τους ανθρώπους. Ν’ ανασύρω την αλήθεια. Δε γίνεται ο θεός να διδάσκει το μίσος”. Η εκκλησία μιλά για ανεξαίρετη αγάπη. Όμως τελικά η αγάπη αυτή είναι πολύ συγκεκριμένη. Παλιά δεν μαθαίνονταν τόσο τα εγκλήματα της χριστιανικής ηθικής.
Σήμερα, τα βιώνουμε στους δρόμους- ζούμε το μίσος που φτιάχνει προς όποιον ή όποια με την ηθική αυτή έρχεται σε ρήξη. Όταν δολοφονήθηκε ο Ζακ Κωστόπουλος έκανα ένα κήρυγμα στο ναό για τη διαφορετικότητα. Το ανέβασα μετά στο facebook. Με κάλεσαν την επόμενη μέρα από την Μητρόπολη και μου είπαν “τι πράγματα είν’ αυτά που λες; Και μάλιστα την ώρα της λειτουργίας. Είσαι απαράδεκτος”! Το γεγονός αυτό μαζί με άλλα, σαν ντόμινο, με ταρακούνησαν πολύ. Φόραγα ένα ρούχο που δεν ήμουν τελικά εγώ αλλά αυτός που θέλει η χριστιανική τους ηθική να επιβάλλει. Κι από ‘κει που πίστευα ότι θα αγωνιστώ για την ανεξαίρετη αγάπη, πέρασε ένας χρόνος πάλης με τον εαυτό μου. Μετά παραιτήθηκα. Περίμενα έπειτα έναν χρόνο και βγήκα και μίλησα δημόσια. Θα ήταν αδύνατον να μη μιλήσω επίσης για την σεξουαλικότητά μου. Πιθανώς αν δεν ήταν αυτή, τα μάτια μου να χανε παραμείνει κλειστά και να μη βλέπανε την αλήθεια. Τελικά, δεν υπάρχει στους παπάδες κανένας πνευματικός ανθός απ’ αυτούς που ήθελα να ανασύρω. Η εκκλησία είναι ό,τι δείχνει. Όλες κι όλοι, μετά, έχουμε μάτια και βλέπουμε. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Άννα Σάμπα
investements broker
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια χώρα, όπου το διαφορετικό ήταν πάντα απειλή έμαθα να ζω με αυτό . Ήμουν κομμάτι της μειονότητας (μετανάστης, γυναίκα, ομοφυλόφιλη) έμαθα να κρύβω καλά το ποια είμαι και να δείχνω στην κοινωνία αυτό που θέλει να δει. Πάντα νόμιζα ότι κάτι πάει λάθος με εμένα γιατί όταν τα αλλά κοριτσάκια παίζανε με κούκλες, εγώ έπαιζα μπάλα με τα αγόρια στην αυλή. Μεγαλώνοντας σε μια οικογένεια αυστηρή, παλαιομοδίτικη, πολύ θρησκευτική έμαθα τα ερωτήματα μου να τα κρατάω για εμένα. Ήμουν 15, όταν κατάλαβα ποια είμαι και ποιες είναι οι προτιμήσεις μου και τι είναι αυτό που με κάνει χαρούμενη, αλλά δεν είχα κότσια να το παραδεχτώ και το έκρυψα με νεύρα, με απομόνωση και έκανα ότι μπορούσα για να πείσω τον κόσμο ότι δεν είμαι ομοφυλόφιλη, γιατί πίστευα πως δε θα αντέξω άλλη μια φορά τον ρατσισμό που έρχεται με αυτό. Μεγάλωσα στη γενιά, που το να είσαι ομοφυλόφιλος ισοδυναμούσε για την κοινωνία με το να είσαι ψυχικά ασταθής. Πίστευα πως δεν ήμουν έτοιμη γι’αυτό, νόμιζα πως η οικογένεια μου θα με έδιωχνε από το σπίτι και κρύφτηκα, έσκυψα το κεφάλι μου, προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτό που μου συμβαίνει δεν είναι φυσιολογικό.
Μέχρι που μια μέρα κατάφερα να δω μια παράσταση στο θέατρο που δούλευα ως bartender, το «RENT» – ένα musical που δεν περιμένεις να δεις σε ελληνικό θέατρο – επαναστατικό θα το έλεγα για τα ελληνικά δεδομένα, μια παράσταση που καταργούσε την έννοια της λέξης «νορμάλ» και τι είναι το νορμάλ στην τελική, ποιος το ορίζει. Έχοντας ανοίξει τα μάτια μου από την τέχνη και έχοντας βυθιστεί μέσα σε βιβλία και βιογραφίες ανθρώπων που δεν φοβήθηκαν να πουν το ποιοι είναι και μάλιστα να κάνουν το κόσμο λίγο διαφορετικό (όπως ο Harvey Milk ένας από τους μεγαλύτερους LGBTQ+ ακτιβιστές) πήρα και εγώ δύναμη και αποφάσισα να σταματήσω να κρύβομαι και να παλέψω για το δικαίωμα μου να αγαπώ οποίον εγώ θέλω. Στα 18,5 μου είπα πρώτη φορά στην μητέρα μου το ότι είμαι ομοφυλόφιλη. Η αντίδραση της ήταν αναμενόμενη. Με αποκάλεσε πολλά ονόματα και με έδιωξε από το σπίτι επειδή για εκείνη το να είσαι ομοφυλόφιλος ισοδυναμούσε με το να είσαι ψυχικά άρρωστος. Ήμουν από τους τυχερές γιατί η μητέρα μου έκατσε διάβασε, μίλησε με LGBTQ+ άτομα, έκανε την έρευνα της και δεν προσπάθησε να αλλάξει εμένα, αλλά προσπάθησε να αλλάξει την δίκη της οπτική στο συγκεκριμένο θέμα και μια μέρα απλά με πήρε αγκαλιά και μου είπε «εγώ σ’ αγαπαω, δεν με νοιάζει τιποτα άλλο από το να είσαι εσυ χαρούμενη και εγώ θα είμαι δίπλα σου». Από εκείνη την ημέρα δεν έκρυψα ποτέ το ποια είμαι, δεν έσκυψα πότε ξανά το κεφάλι μου. Ξέρω τα δικαιώματα μου και κανείς δεν μπορεί να μου πει ότι αξίζω λιγότερα, γιατί δεν μιλάμε για LGBTQ+ δικαιώματα, μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα.
Δυστυχώς η Ελλάδα δεν μπόρεσε να μου δώσει την ελευθερία που ζητούσα γιατί το να είσαι μέλος του LGBTQ+ κινήματος είναι ακόμα ταμπού. Αυτή την φορά διάλεξα την εύκολη οδό. Έφυγα, ήρθα στην Αμερική για να χτίσω αυτά που στην Ελλάδα δεν μπόρεσα. Μαζί μου όμως έμεινε η κουβέντα ενός φίλου λίγο πριν φύγω «στεναχωριέμαι που άτομα σαν και εσένα φεύγουν από την χώρα», αναρωτήθηκα στην αρχή τι να εννοεί με αυτό και μετά κατάλαβα. Εννοούσε το να μην φοβάμαι να δείξω ποια είμαι και το να μην σκύβω το κεφάλι μου όταν κάποιος με λέει λεσβία, αλλά να λέω “it’s okay to be gay hun” . Το να είμαι μέλος της lgbtq+ κοινότητας και επαγγελματίας είχε κάνει έστω και την μικρότερη διαφορά χωρίς να το έχω καταλάβει. Αυτή είναι η δίκη μου ιστορία happy Pride … Never forget: “Get up, show up”. Never give up: “Be loud and proud”, because change is coming and we are part of it!
Γιώργος Καρκάς
ηθοποιός
Η Υπερηφάνεια για τον καθένα μας, μπορεί να ορίζεται από κάτι το τελείως διαφορετικό. Το Οφείλουμε στους εαυτούς μας, στους ανθρώπους «αδελφούς» μας αλλά και στην ιστορία, αυτό το κάθε διαφορετικό να έχει ένα και μόνο στόχο: Ο μήνας Υπερηφάνειας να σηματοδοτεί την επέτειο της υπερήφανης ζωής μας. Είμαι ένας αμφιφυλόφιλος άνθρωπος. Γιατί να νιώθω υπερήφανος που είμαι ένας κανονικός άνθρωπος; Ωστόσο, νιώθω υπερήφανος για την ειλικρίνεια με την οποία αντιμετωπίζω τον εαυτό μου. Νιώθω υπερήφανος για την ευθύτητά μου, απέναντι στην κοινωνία που ζω. Νιώθω υπερήφανος για την άνεση με την οποία λέω την αλήθεια για τον εαυτό μου. Νιώθω υπερήφανος που η άνεση αυτή πηγάζει από το πώς ορίζω εγώ, σα μονάδα, τη θέση μου μέσα στην κοινωνία που ζω και δεν αφήνομαι στο ποια θέση θα θελε να μου ορίσει αυτή. Νιώθω υπερήφανος που δεν παρακαλάω να με αποδεχτεί ή να με σεβαστεί κάποιος, αλλά του δίνω να καταλάβει- με την αμηχανία που δημιουργεί η δύναμη της αλήθειας- πώς είναι υποχρεωμένος να το κάνει.
Φέτος, είμαι υπερήφανος που με αφορμή κάποια … «συγκυρία», ένιωσα ανθρώπους -αδελφούς- να εμπνέονται από τη στάση μου σε αυτή τη «συγκυρία», να είναι στο πλάι μου μαχητές μετατρέποντας την έμπνευσή τους σε συμπαράσταση κι εγώ αυτό να το παίρνω και να το κάνω ψυχή, να αντέξω. Κάναμε έναν πολύμηνο ομαδικό έρωτα Υπερηφάνειας !
Φέτος, είμαι υπερήφανος που η αγαπημένη μου οικογένεια έγινε η αναφορά στις ψυχές πολλών «ορφανών ανωμάλων»! Φέτος, λοιπόν, είμαι υπερήφανος, που λόγω κάποιας… «συγκυρίας», μίλησα δημόσια για το σεξουαλικό μου προσανατολισμό και συμπεριφέρθηκα σύμφωνα με το πώς θα ήθελα να είναι ο κόσμος και όχι σύμφωνα με το Πώς πραγματικά είναι. Αν όλοι, σα μονάδες, κάνουμε το ίδιο θα φτάσουμε «πιο κοντά». Γερά στομάχια σε όλους, σε όλες και σε όλα μας. Ο σεβασμός είναι υποχρέωση, δεν είναι στη διακριτική ευχέρεια του καθενός. Υπερήφανοι/ες για όλους τους Ιούνηδες της ζωής μας. Υπερήφανοι/ες για όλη μας τη ζωή!
Καίτη Γκραμμά
μοντέλο
Μου ζητήθηκε να μοιραστώ μια ιστορία υπερηφάνειας. Αμέσως, αναρωτήθηκα τι ακριβώς σημαίνει «υπερηφάνεια». Ανέτρεξα σε όλες αυτές τις στιγμές που ύψωσα το ανάστημα μου και απαιτώντας σεβασμό είπα “είμαι τρανς, είμαι γυναίκα, είμαι δυνατή!”. Τελικά ξεχώρισα μια που δεν είναι σίγουρα η πιο έντονη, αλλά είναι κάπως ξεχωριστή από αυτές που έχουμε συνηθίσει:
Ήμουν γύρω στα 16 και -για όλον τον κόσμο- ένα αγόρι της β’ Λυκείου. Παρά το φυσικό ξανθό των μαλλιών μου, η Θεσσαλονικιά Barbie μέσα μου απαιτούσε ντεκαπάζ. Ενθουσιασμένη, λοιπόν, έβαψα για πρώτη φορά τα μαλλιά μου, όμως το επόμενο πρωί ήρθε η πιο δύσκολη στιγμή για κάθε έφηβο/-η. Η αλλαγή μου έπρεπε να πάρει την “έγκριση” από τον μικρόκοσμο του Σχολείου. Πολλοί συμμαθητές μου την αποδοκίμασαν θεωρούμενη ως αμιγώς θηλυκή κίνηση, ενώ υπήρξε και ένας πιο “θαρραλέος” που δεν αρκέστηκε σε απλούς χλευασμούς αλλά με χτύπησε. Οι σκέψεις μου φυσικά ήταν οι αναμενόμενες: πόσο απαράδεκτο να φέρεται έτσι κάποιος επειδή ο “αντρισμός” του δεν μπορεί να δεχτεί ένα αγόρι με βαμμένα μαλλιά; Να μιλήσω, να αντιδράσω, να τιμωρηθεί με κάθε πιθανό τρόπο, να αντιληφθεί πως δεν μπορεί να απλώνει το χέρι του σε κάτι που απλώς δεν καταλαβαίνει.
Τι συνέβη; Τίποτα! Μετά από μια συνάντηση που είχα εγώ και οι γονείς μου με την διευθύντρια του σχολείου , μας πληροφόρησε πως ο συγκεκριμένος παρακολουθείται καθημερινά από παιδοψυχίατρο καθώς αντιμετώπιζε προβλήματα διαχείρισης θυμού σε σημείο συχνά να αυτοτραυματίζεται. Όλα τα συναισθήματα μου μετατράπηκαν αμέσως από θυμό σε οίκτο. Δεν έσκυψα το κεφάλι, το σήκωσα και το γύρισα από την άλλη. Δεν συμβιβάστηκα, έδειξα κατανόηση. Έγινα πιο δυνατή, έγινα ανώτερη και ένιωθα πολύ υπερήφανη για αυτό.
Κάποιες φορές, λοιπόν (σίγουρα όχι πάντα) ίσως να είναι προτιμότερο να γυρνάμε την πλάτη και να φεύγουμε από το να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο.
Xarhs Scocozza
ΛΟΑΤΚΙ+ ακτιβιστής, ιδρυτικό μέλος των Οικογενειών Ουράνιο Τόξο
Ο έρωτας στα χρόνια του μεταλλαγμένου covid-19. Τα παντρεμένα και συμφωνημένα ζευγάρια έχουν μείνει στο σπίτι δύο μήνες είτε αγαπιούνται είτε μισούνται ή και τα δύο από τη στιγμή που δεν υπάρχουν πια τα αντίθετα που έλκονται, αλλά μια διαρκής διαλεκτική ανταλλαγή ρόλων και συναισθημάτων. Σε αυτή την καινούργια συνθήκη, όποιος έχει χάσει τον έρωτα ή δεν τον έχει βρει εγκαίρως είναι αναγκασμένος να περάσει την υπόλοιπη ζωή του τελείως μόνος χωρίς να αγγίζει, χωρίς αφή και επαφή με το δέρμα του άλλου. Άμα δεν είχα τολμήσει να πω στην αγαπημένη μου ότι ακόμα την νιώθω δε θα μπορούσα πια να την επισκεφτώ και θα έπρεπε να ζήσω περιμένοντας μια απίθανη συνάντηση όταν θα επιτρεπόταν από τις Αρχές στους μη συγγενείς.
Η προσωρινή καραντίνα ίσως θα μας μείνει για την υπόλοιπη ζωή, ίσως θα εξελιχθούν πάλι τα πράγματα, αλλά όχι για μας τους υπερήλικες. «Έτσι θα είναι η ζωή μας από δω και πέρα;» Αναρωτήθηκα άμα αξίζει να συνεχίσει να ζει κανείς έτσι, με τέτοιες συνθήκες και πώς; Πριν να βρω την απάντηση άρχισα να γράφω ένα ερωτικό γράμμα. Ίσως ο κορονoϊός δημιουργήθηκε σε κάποιο μακρινό εργαστήρι και για να ξαναβρούμε τους έρωτές μας χωρίς να αναγκαστούμε να συγκατοικούμε.
Με πολύ λυρισμό και άγχος, φοβίες και αμφιβολίες, το γράμμα στην πρώην μου δεν είναι μόνο μια απελπισμένη ποιητική ερωτική δήλωση αλλά είναι και ένα ταπεινωτικό στοιχείο για μένα που το έχω γράψει αλλά άμα δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα άμα η απόσταση εμποδίζει τα αγγίγματά μας τι σημασία έχει πλέον η γελοιοποίηση μου; Τι σημασία έχει μια δήλωση αγάπης ξέροντας ότι μπορεί να με έχει ξεπεράσει ή αντικαταστήσει ήδη; Ο εγκλεισμός και η ενδοσκόπηση μού δίνουν μια καινούργια ικανότητα αυτοσαρκασμού και αυτολύπησης: μπορώ να πεθάνω αλλά φοβάμαι να πεθάνω μόνος.
Έγραψα λοιπόν αυτό το χειρόγραφο, το έκλεισα σε ένα φάκελο με το όνομά της και την διεύθυνση της. Ντύθηκα, φόρεσα μάσκα, γάντια και τα παπούτσια που είχα στο διάδρομο. Κατέβηκα με το ασανσέρ και το αντισηπτικό, άνοιξα την εξώπορτα και το άφησα απέναντι μέσα στον μπλε κάδο της ανακύκλωσης. Ξαναγύρισα στο διαμέρισμα, άφησα απέξω τα παπούτσια, έβγαλα το παντελόνι και το τακτοποίησα σε μια σακούλα. Έβγαλα τη μάσκα και την έβγαλα να αερίζεται στο μπαλκόνι. Έβγαλα τα γάντια τα πέταξα στα σκουπίδια και έπλυνα τα χέρια μου για δύο λεπτά πολύ προσεκτικά. Τα έκανα όλα σύμφωνα με τις οδηγίες που μας έδωσαν. Γύρισα στον υπολογιστή κοίταξα στο messenger και να! ένα καινούργιο μήνυμα με ένα τραγούδι, τα «Κυκλάμινα» του Σωκράτη Μάλαμα: “σε σκέφτομαι…”
