Antivirus Magazine Team
Με μια ματιά δε μπορείς να αιχμαλωτίσεις ολόκληρη την εικόνα της. Θετική αύρα, απίστευτο στιλ και καταπληκτικά μποτάκια που ζηλέψαμε! Στην κουβέντα μας χειμαρρώδης, γεμάτη πάθος! Απολαύστε, όσες πτυχές της προσωπικότητας της Καίτης Γκραμμά μπορούν να χωρέσουν σε μία συνέντευξη.
Μίλα μας λίγο για εσένα.
Eίμαι η Καίτη, έχω σπουδάσει Νομική, εργάζομαι ως μοντέλο και κατάγομαι από τη Θεσσαλονίκη, με την οποία, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν έχω κόψει τους δεσμούς μου.
Γιατί το λες αυτό;
Γιατί παρόλο που είναι συμπρωτεύουσα, πρόκειται για ένα μεγάλο χωριό κι όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Την αγαπώ την πόλη μου, αλλά το να περάσω τη διαδικασία του επαναπροσδιορισμού μου σε μία πόλη που ήδη με ήξερε πολύ κόσμος με μία εικόνα, ήταν αρκετά δύσκολη σαν διαδικασία.
Πώς βίωσες όλη αυτή την εμπειρία;
Ήταν δύσκολα, αλλά είχα δύναμη μέσα μου. Από μικρή, όταν μου έλεγαν οι γονείς μου όλα αυτά τα άσχημα πράγματα, τότε που ήμουν ένα παιδί, ήμουν ευάλωτη. Μου έλεγαν ότι θα μεγαλώσω και «θα καταντήσω μόνη» λόγω της τρανς κατάστασης, ότι δε θα με παντρευτεί κανείς. Κι αυτά είναι πολύ άσχημα πράγματα για να τα λες σε ένα παιδί ηλικίας 14-15 ετών και να τα ακούει όλα αυτά από τους ίδιους ανθρώπους που το έχουν φέρει στον κόσμο. Εκείνη όμως την ώρα είχα αυτό το αίσθημα της άμυνας, προσπαθούσα πάρα πολύ να μπω στη θέση τους, προσπαθούσα πάρα πολύ να τους καταλάβω και να πω «είναι μία φυσιολογική αντίδραση, επειδή δεν ξέρουν, είναι μία αντίδραση που έχουν, επειδή θέλουν να με προστατεύσουν».
Είχες κάποιο άτομο δίπλα σου;
Κανέναν δεν είχα. Μετά από κάποια χρόνια είχα τον αδελφό μου. Έχασα πολλούς φίλους από δίπλα μου, που δε μπορούσαν να κατανοήσουν την κατάσταση. Είχα τον εαυτό μου και τα όνειρά μου. Όταν άκουγα όλα αυτά έλεγα: “Όχι, εγώ θα μορφωθώ, θα γίνω μοντέλο, θα κάνω οικογένεια, θα πετύχω τους στόχους μου, θα σπάσω όλα τα στερεότυπα”. Κι όλο αυτό μου έδινε μία δύναμη. Όλη η διαδικασία της φυλομετάβασης έρχεται σε ομόκεντρους κύκλους, δηλαδή ξεκινάς και αντιλαμβάνεσαι μία κατάσταση αρχικά εσύ, για τον εαυτό σου. Δηλαδή, πρώτα απ’ όλα πρέπει εσύ να αποδεχτείς ότι αυτό το πράγμα που σου συμβαίνει είναι φυσιολογικό. Δε μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Αυτό το πράγμα που αισθάνεσαι είναι φυσιολογικό. Όταν σε έχουν γαλουχίσει, όμως, με κάποιες συγκεκριμένες ιδέες, πάρα πολλά παιδιά αισθάνονται πάρα πολύ άσχημα γι’ αυτό που τους συμβαίνει. Και έρχονται στιγμές που λες: “μήπως εγώ έχω πρόβλημα;” Πέρασα κι εγώ από όλες αυτές τις σκέψεις. Μεγάλωσα σε μία οικογένεια με πάρα πολύ θρήσκους γονείς, πάρα πολύ ομοφοβικούς, πάρα πολύ τρανσφοβικούς, σε μία κοινωνία που οτιδήποτε διαφορετικό αντιμετωπίζεται πάρα πολύ άσχημα, με ένα παιδί που στο σχολείο με χτύπησε, επειδή «είχα το θράσος» να βάψω τα μαλλιά μου, οπότε ο ανδρισμός του δεν το άντεξε, μεγάλωσα πάρα πολύ άσχημα, όπως μεγαλώνει κάθε άλλο παιδί στην ελληνική κοινωνία του σήμερα.
Σήμερα, οι σχέση σου με τους γονείς σου πώς είναι;
Είναι άριστη, επειδή εγώ έκανα υπομονή και δουλειά. Προσπαθούσα να τους καταλάβω και να το πηγαίνω μέρα με τη μέρα. Αρχικά όλοι με αντιμετώπιζαν αρνητικά, ήταν αντίθετοι στην άποψή μου, προσπαθούσαν να με κάνουν να αλλάξω μυαλά. Μετά, είχα μία πολύ στενή σχέση με τον αδελφό μου, επειδή εκείνος ήταν ο μεγαλύτερος κι εγώ η μικρότερη κι είχαμε μία σχέση υπερπροστασία. Όταν, όμως ο αδελφός μου μπήκε στην ιατρική σχολή, άρχισε να αντιλαμβάνεται, ότι αυτό το πράγμα δεν ήταν απλά ένα καπρίτσιο της ηλικίας μου. Οπότε, εκείνος ήταν καταλυτικός παράγοντας μέσα στην οικογένεια. Από την ηλικία των 17 ετών και για δύο χρόνια, εγώ σταθερά τους έλεγα, ότι αυτό που αισθάνομαι δεν αλλάζει. Οπότε, έφτασαν στο σημείο να αποδεχτούν κι οι ίδιοι ότι χρειάζονται βοήθεια και έτσι πήγαμε μαζί σε ψυχολόγο. Γενικά, είμαι πάρα πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου κι αυτό ήμουν και τότε. Με πίεζα πάρα πολύ να είμαι καλή σε όλα για να τους διώξω οποιεσδήποτε δεύτερες σκέψεις είχαν. Δηλαδή, επειδή μου έλεγαν ότι δε θα μορφωθώ, εγώ διάβασα και πέρασα στη Νομική. Και κάπου, μέσα σε όλο αυτό, έχασα ένα κομμάτι του εαυτού μου, έκανα πράγματα που δεν ήθελα να κάνω, καταπιεζόμουν, αλλά τα έκανα μόνο και μόνο για να είναι οι άνθρωποι που είχα κοντά μου ήσυχοι. Επίσης, όλο αυτό μου στέρησε πολύ απότομα και γρήγορα την παιδική μου ηλικία και την παιδικότητά μου.
Τι συμβουλή θα έδινες σε ένα άτομο που ετοιμάζεται να ξεκινήσει τη διαδικασία επαναπροσδιορισμού φύλου;
Το πιο βασικό είναι να πάει σε έναν γιατρό. Αυτά τα πράγματα που λένε, ότι διάβασαν κάπου στο ίντερνετ και θα πάρουν αυτές τις ορμόνες είναι τουλάχιστον εγκληματικά. Ο οργανισμός του κάθε ανθρώπου είναι πολύ διαφορετικός ως προς τον τρόπο που αντιδρά, δεν είναι ότι μπορώ εγώ να βγω να πω ότι πήρα δύο αντισυλληπτικά και όλα οκ, τι ωραία, κάν’το κι εσύ. Είναι μία προσωπική και δύσκολη διαδικασία που χρειάζεται συγκεκριμένη υποστήριξη, ειδικά για τα άτομα που δεν έχουν την υποστήριξη από την οικογένεια ή από φιλικά τους πρόσωπα. Το δεύτερο πολύ σημαντικό είναι να μην ετεροπροσδιορίζονται. Να κλείνουν τα αυτιά τους, να ακούν μόνο την ψυχή τους και την καρδιά τους και να μην τους ενδιαφέρουν ούτε τα κοινωνικά στερεότυπα, ούτε οι πιέσεις των φίλων, ούτε τίποτε. Θέλεις να βάλεις στήθος, να βάλεις. Θες να μη βάλεις, μη βάλεις. Δεν υπάρχει αυτό που λένε, ότι η γυναίκα έχει στήθος τόσο, περιφέρεια τόσο, χείλη έτσι, κι αυτό είναι γυναίκα, και μόνο έτσι είσαι γυναίκα. Θέλεις να κάνεις εγχείρηση στα γεννητικά σου όργανα, εντάξει. Δε θέλεις, μην το κάνεις. Όχι, όμως να το κάνεις μόνο και μόνο, επειδή η κοινωνία λέει ότι άνδρας ίσον πέος, γυναίκα ίσον αιδοίο, και για να σε αποδεχτούν όλοι οι άλλοι. Όλα πρέπει να βασίζονται στο πώς εσύ προσδιορίζεις τον εαυτό σου και πώς αισθάνεσαι καλά.
Αυτός, όμως, ο “επιβαλλόμενος ετεροπροσδιορισμός” δεν είναι κάτι σαν κανόνας για τον χώρο της μόδας;
Σίγουρα, έχουν γίνει αρκετές αλλαγές γύρω από το πώς η μόδα αντιλαμβάνεται τον όρο “ομορφιά”. Το κομμάτι στο οποίο κάνουμε λάθος, εδώ στην Ελλάδα, είναι ότι έχουμε συσχετίσει την ομορφιά με την πρακτικότητα και την πρακτική εφαρμογή, που απαιτείται στον χώρο του μόντελιγκ. Το γεγονός ότι μία κοπέλα, που ασχολείται με το μόντελιγκ (και θα πω κοπέλα, γιατί κι εγώ, από την εμπειρία μου, τον χώρο του γυναικείου μόντελιγκ γνωρίζω), πρέπει να είναι, για παράδειγμα, πάνω από 1,75 ύψος και πάρα πάρα πολύ αδύνατη, δεν έχει να κάνει με το ότι αυτό είναι το πρότυπο της ομορφιάς ,και όποια γυναίκα είναι κάτω από 1,75, ή είναι πάνω από 60 κιλά είναι άσχημη. Έχει να κάνει με την πρακτικότητα του ζητήματος, να πρέπει να είσαι πάρα πολύ αδύνατη για να μπορείς να χωράς σε όλα τα δείγματα των ρούχων, τα οποία καλείσαι να διαφημίσεις, γιατί αυτή είναι η δουλειά σου. Από εκεί και πέρα θεωρώ, ότι το σύγχρονο μόντελιγκ δεν καλλιεργεί μόνο πρότυπα ομορφιάς, αλλά και πρότυπα συμπεριφοράς.
Τι εννοείς;
Δε φτάνει μόνο να σε κοιτάει μια άλλη γυναίκα και να θέλει να ταυτιστεί μαζί σου, αλλά πρέπει να έχεις ένα συνολικό πακέτο, να προωθείς μηνύματα μέσα από τη στάση και τη συμπεριφορά σου, σε σχέση με κοινωνικά ζητήματα που αφορούν στον κόσμο σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Προφανώς κι ο στόχος είναι πάντα να πουλάς τα προϊόντα, αλλά υπάρχει και μία άλλη ανάγνωση του μόντελινγκ, το role-modeling, όπου αποτελείς και πρότυπο κοινωνικής συμπεριφοράς. Αυτό που είχαμε στη δεκαετία του ’90, η κούκλα-γλάστρα, που έλεγε «παγκόσμια ειρήνη για τον κόσμο», αυτό το πρότυπο έχει λίγο πεθάνει. Υπάρχουν γυναίκες που έχουν δεχθεί έμφυλη κακοποίηση, υπάρχουν τρανς μοντέλα σε όλον τον κόσμο που προωθούν τη διαφορετικότητα της τρανς ταυτότητάς τους, υπάρχουν λεσβίες μοντέλα, που προωθούν την ισότητα γύρω από έναν διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, υπάρχουν γυναίκες που μεγάλωσαν κάτω από συνθήκες πολέμου και ακραίας φτώχειας, όπως από τη Συρία, από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, και βλέπεις αυτό το success story, ότι κατάφεραν και ξέφυγαν και δούλεψαν στον χώρο του μόντελιγκ και σήμερα ζουν προστατευμένες και επιτυχημένες σε κάποια άλλη χώρα. Είναι όλα αυτά που θα δεις και θα σου δώσουν δύναμη και έμπνευση για τη ζωή, κι όχι απλά να πας να αγοράσεις το φόρεμα, που φοράει το μοντέλο.
Αυτό συμβαίνει και αντίστροφα; Έχεις δει για παράδειγμα, μοντέλα που μιλούν για πράγματα, να επιλέγονται περισσότερο από σχεδιαστές;
Όπως σε όλους τους χώρους, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κάποιες συγκεκριμένες απόψεις και άνθρωποι που έχουν κάποιες άλλες. Το συναντούμε και στη δική μας κοινότητα. Για παράδειγμα, υπάρχουν γκέι άνδρες, που είναι τρανσφοβικοί. Υπάρχουν τρανς γυναίκες, που είναι ομοφοβικές. Στον χώρο της μόδας έχω συναντήσει cis συναδέλφους μοντέλα, που μου έχουν επιτεθεί τρανσφοβικά, έχω συναντήσει και γκέι σχεδιαστές, που μου έχουν επιτεθεί τρανσφοβικά. Γι’ αυτό, θεωρώ ότι το κομμάτι το ιδεολογικό, με το κομμάτι της δουλειάς, δεν ταυτίζονται πάντα. Και να σου πω και κάτι, δε χρειάζεται να ταυτίζονται πάντα, δε χρειάζεται, επειδή ένας σχεδιαστής είναι γκέι να «πρέπει» να σου πει, ότι θα προωθήσει εσένα, επειδή είσαι τρανς. Την ίδια στιγμή, είναι άλλο πράγμα το ότι πρέπει να σε σεβαστεί και άλλο να σε ευνοήσει, μόνο και μόνο επειδή ανήκετε στην ίδια κοινότητα. Χρειάζεται, οι προδιαγραφές που υπάρχουν και αφορούν σε όλα τα κορίτσια σε μία δουλειά, να είναι οι ίδιες για όλες.
Πώς είναι η ζωή για ένα τρανς μοντέλο στην Ελλάδα;
Το πόσο δύσκολη είναι η καθημερινότητα ενός τρανς ατόμου στην ελληνική κοινωνία, νομίζω ότι είναι σχεδόν αυτονόητο και έχει υπεραναλυθεί, ειδικά από το περιοδικό σας. Οπότε, μιλώντας σε επαγγελματικό επίπεδο, το μόντελιγκ είναι open minded στο κομμάτι αυτό, αλλά, παρόλα αυτά, δεν είναι τίποτα ιδανικό και τέλειο. Υπάρχει ρατσισμός και στον χώρο της μόδας. Υπάρχει τρανσφοβία και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Θα σου παραδείγματα: Στην Ελλάδα έχει τύχει να με κλείσει πελάτης, ο οποίος δεν ήξερε ότι είμαι τρανς, να το πληροφορηθεί, αφού είχαμε κλείσει τη δουλειά, και να θέλει να ακυρώσει τη δουλειά. Τελικά, έγινε η συνεργασία, αλλά χρειάστηκε ο booker μου, να μιλήσει μαζί του επί τρεις ώρες στο τηλέφωνο, μέχρι να καθησυχάσει όλες τις φοβίες του γύρω από αυτό, γιατί είχε το στερεότυπο ότι “τι θα έλεγε ο κόσμος” που μία τρανς θα διαφήμιζε την εταιρία του.
Η νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου σε έχει βοηθήσει στη δουλειά σου;
Να πούμε πως ο νόμος ήταν ένα πολύ θετικό βήμα για την τρανς κοινότητα. Έχει όμως λάθη, γιατί πας να δώσεις λύση σε κάτι, αλλά πάλι το κάνεις χρονοβόρο. Μάλιστα έπεσα κι εγώ θύμα αυτής της χρονοβόρας διαδικασίας, αφού αυτός ήταν κι ο λόγος που αποκλείστηκα από το GNTM, που δε θα είχε συμβεί, αν μπορούσα να διορθώσω τα έγγραφά μου, αν είχε ρυθμιστεί να γίνεται με μία μονοπρόσωπη διαδικασία.
Υπήρχαν, δυστυχώς, πολλές τρανσφοβικές αντιδράσεις τότε.
Ξέρεις τι δεν καταλαβαίνω; Την ανάγκη κάποιων ανθρώπων να απολαμβάνουν περισσότερα δικαιώματα από κάποιους άλλους. Αυτό ειλικρινά με εξοργίζει, σε μία δομημένη κοινωνία, σε μία δημοκρατία, να θεωρείς τον εαυτό σου σαν ένα ανώτερο ον, που θεωρείς ότι έχεις κάθε δικαίωμα να απολαμβάνεις εσύ περισσότερα κοινωνικά δικαιώματα από τον άλλον. Δηλαδή, να λες ότι εγώ, επειδή είμαι ο Μάκης, ο Κώστας, ο Γιώργος, έχω τη δυνατότητα να βγω, να πάρω την ταυτότητά μου και να πάω όπου θέλω. Εσένα όμως, επειδή δεν είσαι ο Κώστας, ο Γιώργος, ή ο Μάκης, δε θα σου δώσουμε την ταυτότητά σου, ρε παιδί μου, τελείωσε! Δε μπα να είσαι 40 χρόνια γυναίκα! Αν δεν έχεις κάνει επαναπροσδιορισμό φύλου, θα σε θάψουμε με το ανδρικό σου όνομα, γιατί εμείς το αποφασίσαμε! Δε θα παντρευτείς ποτέ, δε θα τεκνοθετήσεις παιδιά ποτέ, σου στερούμε το δικαίωμα να γίνεις γονιός, σου στερούμε το δικαίωμα στον γάμο, στη συμβίωση! Κι αν τολμήσει κανείς να πει «ρε παιδιά, μήπως να υπάρξει εξίσωση, ρε παιδιά, μήπως να δώσουμε και σε αυτούς τους ανθρώπους δικαιώματα, ρε παιδιά, μήπως είναι άδικο να μην μπορείς να νοικιάσεις σπίτι, επειδή δεν έχεις τη σωστή ταυτότητα για να γίνει ταυτοπροσωπία, ρε παιδιά, μήπως είναι άδικο να χάνει ο κόσμος τις πτήσεις του, για τον ίδιο λόγο;» τότε θα πουν: “Όχι διαφωνώ! Να μη δώσουμε τα ίδια δικαιώματα και να εξισωθούν αυτά τα άτομα.” Δεν μπορώ να το καταλάβω, δεν καταλαβαίνω την ανάγκη μερικών να έχουν περισσότερα. Δεν καταλαβαίνω, επίσης πώς, ένα θέμα που είναι τόσο σύνθετο και προσωπικό, που το κάθε άτομο το βιώνει διαφορετικά και έχει συχνά πολύ πόνο και ψυχική κόπωση, να ευτελίζεται και να γίνεται αντικείμενο συζήτησης του ποδιού, τύπου παίρνει ο κάθε δημοσιογράφος ένα μικρόφωνο και βγαίνει στον δρόμο και ρωτάει… Tι μπακαλίστικα είναι αυτά, να ρωτάει: «Πιστεύεις ότι είναι φυσιολογικό ένα άτομο να διορθώνει το φύλο του;» Τι λες ρε μεγάλε; Δηλαδή, αν το 90% των Ελλήνων απαντήσει ότι δεν το θεωρεί φυσιολογικό, θα έρθεις μετά σ’ εμένα, να μου πεις τι να κάνω στη ζωή μου, επειδή το 90% διαφωνεί με τη δική μου απόφαση; Ή το άλλο ερώτημα: «Πόσο χρονών πιστεύεις ότι ένα άτομο μπορεί να διορθώσει το φύλο του;» Λες κι εσύ έμαθες ότι είσαι γυναίκα στα 18 σου, μέχρι τα 18 σου αναρωτιόσουν, “λες να είμαι γυναίκα ή λες να είμαι άνδρας, είμαι γυναίκα ή δεν είμαι”, λες και έπρεπε να ενηλικιωθείς για να πεις πώς αισθάνεσαι. Αλλά, όχι, τα cis άτομα ξέρουν από την πρώτη στιγμή πώς αισθάνονται, τα τρανς άτομα πρέπει να φτάσουν 18 για να έχουν την ψυχική ωριμότητα να καταλάβουν τι είναι!
Είπες πως εξ αιτίας της χρονοβόρας διαδικασίας δεν μπήκες στο GNTM. Tι ακριβώς συνέβη;
Ήταν ακριβώς το καλοκαίρι εκείνο, πριν από την εγχείρηση επαναπροσδιορισμού φύλου, που είχα προγραμματίσει να κάνω. Είχα σταματήσει λίγο το κομμάτι του μόντελινγκ, είχα πάει στην Μύκονο να δουλέψω σεζόν σερβιτόρα, για να μπορέσω να βγάλω τα χρήματα της εγχείρησης. Παίρνω μια μέρα ρεπό, με τα χίλια ζόρια, από την Μύκονο, πηγαίνω στην Αθήνα, περνάω από την οντισιόν του Next Top model, περνάω στο Bootcamp. Θυμάμαι ακόμα χαρακτηριστικά, ότι για το bootcamp ήταν να κατέβουμε στην Αθηνά για γυρίσματα στις 20 Αυγούστου. Επιστρέφω μετά την οντισιόν στην Μύκονο, συνεχίζω να δουλεύω, τους ανακοινώνω ότι πέρασα στο GNTM, οπότε παραιτούμαι νωρίτερα από τη δουλειά μου, παγώνω και τις δουλειές του μόντελινγκ και κατεβαίνω Αθήνα. Τρεις μέρες πριν το bootcamp με πήραν τηλέφωνο να μου πουν ότι ακυρώνεται η συμμετοχή και να μην έρθω καθόλου. Αυτό συνέβη. Βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη χωρίς δουλεία, χωρίς λεφτά, χωρίς δουλείες από το μόντελινγκ. Είχα στεναχωρηθεί πάρα πολύ με όλα αυτά. Μετά από μια εβδομάδα, όμως, σηκώθηκα και είπα, τώρα τελείωσε. Και αφού είμαι Θεσσαλονίκη, χωρίς δουλειά, θα πάω μια βόλτα από την Νομική, που έχουμε εξεταστική. Και πήγα στην εξεταστική και πέρασα 8 στα 8 μαθήματα, που μου είχαν μείνει για το πτυχίο. Μόνο το θέμα της εγχείρησης μου είχε μείνει πια ανοιχτό. Αλλά εντάξει, ευτυχώς δόθηκε λύση από τις ανώτερες δυνάμεις, από τη μαμά μου, η οποία γύρισε και μου είπε (και γι’ αυτό σας λέω ότι είναι πραγματική προσωπική δουλειά), έφτασε, λοιπόν, στο σημείο να μου πει, ότι είναι θέμα υγείας, και ότι είμαστε υποχρεωμένοι, ως γονείς, να το αvτιμετωπίσουμε για το παιδί μας. Και μάλιστα η μαμά μου θυμάμαι πάρα πολύ χαρακτηριστικά ότι είχε γυρίσει και μου είχε πει: «Αν είχες γεννηθεί τυφλή θα σε στέλναμε να δουλέψεις, να μαζέψεις λεφτά, για να κάνεις την εγχείριση, να ξαναβρείς το φως σου;»
Είσαι ερωτευμένη αυτήν την περίοδο;
Για το κομμάτι τις προσωπικής μου ζωής μόνο αυτό θα ήθελα να πω: Η προσωπική ζωή ενός τρανς ατόμου είναι πάρα πάρα πολύ δύσκολη, δηλαδή ακόμα και στο κομμάτι του να μπεις σε μια σχέση. Να καταφέρεις, δηλαδή, να κάνεις το ακατόρθωτο και να μπεις σε μια σταθερή σχέση, με έναν άνθρωπο, το γεγονός ότι σε αποδέχεται αυτός, δε σημαίνει ότι σε αποδέχεται κι όλος ο υπόλοιπος κύκλος του. Δηλαδή, έχει γονείς, έχει αδέρφια, έχει φίλους. Και μπορώ να σου πω ότι το έζησα πάρα πολύ έντονα αυτό, με τον καλύτερό μου φίλο, με τον οποίο είμαστε πάρα πολύ δεμένοι, είμαστε κολλητοί, αλλά ο κύκλος ο δικός του, δεν μπορεί να με αποδεχτεί. Οπότε, αυτό το πράγμα οδηγεί σε δυσχέρειες στην πρακτικότητα και στην προσωπική ζωή. Ναι μεν καταλαβαίνεις και τον άλλον, ο οποίος σε αποδέχεται, είναι οκ μαζί σου, και δεν μπορείς να έχεις περισσότερες απαιτήσεις από αυτόν, αλλά το γεγονός ότι βρίσκεται σε έναν χώρο αρνητικό προς τα εσένα, δεν παύει να μην σε επηρεάζει και να μην σε στεναχωρεί και να σε αφήνει αμέτοχη. Οπότε, είναι δύσκολο και σε αυτό το κομμάτι της προσωπικής ζωής.
Ένα μήνυμα για τα άτομα που μας διαβάζουν;
Το γεγονός ότι μπορεί να είχες την ατυχία να γεννηθείς σε ένα σώμα, το οποίο δε σου άνηκε, δε σημαίνει ότι δεν έχεις το δικαίωμα να μορφωθείς, να ανοίξεις τα φτερά σου, να κάνεις τη δουλειά που επιθυμείς, να κάνεις μια σχέση. Μπορείς να κάνεις τα πάντα, μόνο και μόνο, επειδή το θέλεις!
Συνέντευξη: Κλεοπάτρα Οικονομίδου, Νικόλας Μαλανδράκης
