Vasilis Thanopoulos
Υπάρχουν ξαφνικά πολλά μωρά στη ζωή μου. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα γινόμουν κι εγώ ένα άτομο που μιλά διαρκώς για μωρά, για οικογένειες και υποχρεώσεις. Αλλά μετά από έναν μακρύ και σύνθετο δρόμο, εγώ και το άτομο που εδώ και χρόνια στέκεται δίπλα μου, νιώθουμε ευτυχία με την απόφασή μας να κάνουμε παιδιά.
Αλλά για εμάς η επιλογή ήρθε με μια προειδοποίηση: Το ότι οι άνθρωποι θα αναρωτιούνται για τα σώματά μας ρωτώντας μας: “δηλαδή πώς θα γίνει αυτό;”
Όταν είμαστε γύρω από ανθρώπους που μας γνωρίζουν περιστασιακά, σε δείπνα και πάρτι, αυτή η συζήτηση είναι αναπόφευκτη. Θέλουν να μάθουν αν θα υιοθετήσουμε, αν θα το κάνουμε εμείς, ποιος θα είναι ο πατέρας, αν μας το καλύπτει η ασφάλεια και πόσο θα κοστίσει. Αυτές οι έντονα λεπτομερείς ερωτήσεις για της ζωή μας γίνονται πάντα σαν να μην διακυβεύεται τίποτα. Η τεμπελιά μεταμφιέζεται σε περιέργεια.
Για ένα queer ζευγάρι που θέλει να κάνει ένα μωρό υπάρχουν αρκετά εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν. Καταλαβαίνω ότι αυτές οι ερωτήσεις προέρχονται αρκετές φορές από ένα καλό μέρος. Το να ρωτάς σχετικά με τον τρόπο ζωής των queer ζευγαριών μπορεί να θεωρηθεί απόδειξη ότι είσαι ένας καλός σύμμαχος, αλλά επίσης κι ότι δεν είσαι.
Δεν έχω πολλές ερωτήσεις για το πώς λειτουργεί η ετεροφυλοφιλία γιατί, αν και δεν είμαι cis ή ετεροφυλόφιλο άτομο, είναι κάτι που το μαθαίνεις εύκολα σ΄αυτό τον κόσμο. Όλες οι πληροφορίες που χρειάζεται για να λύσεις το κουίζ της ετεροκανονικότητας βρίσκονται παντού. Από τις ρομαντικές κωμωδίες μέχρι τα σχολικά εγχειρίδια.
Έχω μεγαλώσει σε ένα σύστημα σεξουαλικής εκπαίδευσης που βασιζόταν στην αναπαραγωγική έμφαση της δεκαετίας του ’50. Τα μωρά είναι κάτι που συμβαίνει ότι ένα cis αγόρι συνταντά ένα cis κορίτσι και ερωτεύονται. Στην πραγματικότητα, η σύλληψη φαινόταν τόσο εύκολη που πέρασα το καλύτερο μέρος των εφηφικών μου χρόνων με τον φόβο ότι θα μείνω έγκυος από το κάθισμα της τουαλέτας.
Στο σχολείο και στη συνέχεια, η ιδέα του να γίνω γονιός ήταν κάτι που έπρεπε να αποκηρύξω σταδιακά, επειδή αισθανόμουν ότι θα έπρεπε να διαλέξω μεταξύ του να κάνω παιδιά και να είμαι queer. Για μένα, η συνειδητοποίηση ότι είναι εντάξει να θέλω ένα μωρό ήταν μια οδυνηρή αλλά σημαντική διαδικασία. Για να απαντήσω πραγματικά στην ερώτηση “πώς θα γίνει αυτό;” έπρεπε να παραδεχτώ ότι θα είμαι ένα άτομο απόλυτα ευάλωτο στον κόσμο.
Πριν αποφασίσω να κάνω παιδί, αυτό το “πώς θα γίνει αυτό;” μου το ρωτούσαν και για τη σεξουαλική μου ζωή κάτι βρωμερά cis αγόρια στο πανεπιστήμιο που δεν μπορούσαν να καταλάβουν τη λογική του λεσβιακού σεξ. Αυτή την ερώτηση μου έκαναν όταν φορούσα το binder κάθε φορά που έφευγα από το σπίτι ή όταν τους έλεγα να χρησιμοποιούν τις non-binary αντωνυμίες. Σε έναν κόσμο που διέπεται από ετεροφυλόφιλους μύθους, είναι περίεργο ότι το queerness είναι αυτό που πρέπει να δικαιολογείται συνεχώς.
Χρειάστηκε το ήμισυ της ζωής μου για να ξεπεράσω την υποχρέωση που ένιωθα να απαντώ σε αυτές τις ερωτήσεις. Αντ ‘αυτού, θα σας ζητήσω να χρησιμοποιήσετε το Google, διάφορα ηλεκτρονικά φόρουμ, να κατεβάσετε σχετικά PDF και να ζητήσετε συμβουλές από εκεί που πρέπει.
Για πολύ καιρό ένιωθα να με καθορίζει ο τρόπος με τον οποίο με καταλάβαιναν οι άλλοι. Τώρα είναι ανακουφιστικό που βάζω σε προτεραιότητα τον τρόπο με τον οποίο καταλαβαίνω εγώ τον εαυτό μου.
Kat Patrick για εφημερίδα Guardian
