Η Μαριάννα πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας και ζει στην Κύπρο. Πριν από λίγες μέρες έκανε μια ανάρτηση στο Facebook, θέλοντας να περιγράψει τα όσα πέρασε στα πλαίσια μιας πτήσης για Αθήνα, με γνωστή αεροπορική εταιρεία.
Η ίδια καταγγέλλει το περιστατικό μισογυνισμού και μισαναπηρισμού το οποίο βίωσε.
ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.
Αυτή η ανάρτηση θα είναι σκληρή κι απάνθρωπη όσο αυτό που έζησα προχτές βράδυ σε πτήση της #blueair. Εάν είναι κάτι από το #ms μου που με τρομάζει πιο πολύ είναι η ακράτεια. Μίλησα ξανά για αυτή μα δίχως λεπτομέρειες. Έχω βρει όλους τους τρόπους να μην εκτίθεμαι κοινωνικά, πλην δεν υπολόγισα την αυταρχική επιβολή μιας αεροσυνοδού. Κατέβηκε το αεροπλάνο κι εγώ περιμένω να έρθουν οι συνοδοί αεροδρομίου Αθήνας να με βοηθήσουν να βγω, αυτή είναι κι η νομοθεσία, άνθρωποι με αναπηρία βγαίνουν τελευταίοι. Αδειάζει το μισό αεροπλάνο και στέκομαι να ξεμουδιάσω, με βλέπει εκείνη. Κάθισε, μου λέει αυστηρά, ακόμη να έρθουν. Μα για άλλο λόγο στάθηκα, απαντώ. Κάθισε, επαναλαμβάνει, ωσότου να έρθουν, αυτό λέει η νομοθεσία. Μα σας λέω στάθηκα για άλλο λόγο. Θέλω να πάω στην τουαλέτα. Όχι, κάνει, κάθισε, η νομοθεσία αυτό λέει. Μα θα κατουρήσω εδώ αν δεν πάω τουαλέτα. Κάθισε, μέχρι να έρθουν. (Οι τόνοι ανεβαίνουν) Τι δεν καταλάβεις, θα κατουρήσω εδώ σου λέω. Κι εκείνη, Προτιμώ να κατουρήσεις εδώ! Δεν θα αφήσω γω να πάρει φωτιά το αεροπλάνο. (Ενώπιον των υπολοίπων επιβατών που μουρμουρούσαν κάτι “να βγούμε μεις και κάντε ότι θέλετε εσείς”). Η ένταση της φωνής μου ανεβαίνει, να κατουρήσω εδώ;;; Εκείνη παραληρεί για το αεροπλάνο, τη φωτιά, τους υπόλοιπους επιβάτες, το χρέος της. Προχώρησα φωνάζοντας και βρίζοντας, τον νευρικό κλονισμό τον έπαθα. Έφτασα την τουαλέτα, δεν πρόλαβα, όλα έγιναν κόκκινα, ήμουν αδιάθετη, αίμα παντού, πάνω μου, κάτω, παντού. Με έπιασε υστερία, δεν φώναζα πλέον, έβγαζα κραυγές με λυγμούς, τους είπα θα τους πάρει ο διάολος και κείνην πρώτα. Στεκόταν στην πόρτα του αεροπλάνου, χαμελούσε με ικανοποίηση καθώς έβγαινα, την κοίταξα στα μάτια, δεν ξανάδα ζωντανό τον μισαναπηρισμό. Νίκησε εκείνη. Εγώ ήμουν η ανάπηρη. Τελευταία φορά που αναστατώθηκα τόσο, που έκλαια με λυγμούς, ήταν στην κηδεία του παπά μου 3 χρόνια πριν. Με λυγμούς, με νίκησε, ένιωσα παντελώς αβοήθητη, αδύναμη, εκτεθειμένη. Ένιωσα πρώτη φορά ανάπηρη. Θέλω τον/την πιο καλό/καλή δικηγόρο σε ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν μου άφησαν τίποτα, τα πήραν όλα. Τα θέλω πίσω. Όλα.
