Ζω μόνιμα στην Μεγάλη Βρετανία και η μοναδική φορά που δέχθηκα ομοφοβικό σχόλιο ήταν από Έλληνες τουρίστες.
Νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ αυτή την ιστορία μαζί σας, με την ελπίδα πως ίσως ευαισθητοποιήσω την συντηρητική μας κοινωνία. Είμαι 29 χρονών, ζω και εργάζομαι στη Μεγάλη Βρετανία, όπου 4 χρόνια πριν μετακόμισα, για να κάνω το μεταπτυχιακό μου.
Στην Αγγλία δε χρειάστηκε ποτέ να κρύψω τη σεξουαλικότητα μου, διότι κανείς ποτέ δε με έκρινε με βάση τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό. Πέρα από το Λονδίνο, λόγω σπουδών και εργασίας, έζησα και στην Αγγλική επαρχία, όπου παρόλο που όλοι γνώριζαν για τη σεξουαλικότητα μου, πάντα ήταν εξαιρετικά φιλικοί μαζί μου.
Πριν από μερικές εβδομάδες και ενώ ετοιμαζόμουν να μπω σε έναν πολύ κεντρικό σταθμό του μετρό του Λονδίνου, συναντήθηκα με ένα γκρουπ Ελλήνων μαθητών συνοδευόμενων από τους δασκάλους τους. Μαζί μου ήταν κι ο σύντροφος μου, με τον οποίο κρατούσαμε τρυφερά τα χέρια μας, όπως συνηθίζουμε, όταν κυκλοφορούμε μαζί.
Πριν περάσω τον έλεγχο των εισιτηρίων, άκουσα 2 Έλληνες μαθητές (γύρω στα 10-12) να κοιτούν προς το μέρος μας και να σχολιάζουν, χωρίς να δώσω καμία σημασία, λόγω του νεαρού της ηλικίας τους. Στη συνεχεία, κι ενώ πλέον το γκρουπ των μαθητριών/ών ήταν από πίσω μας, μια μαθήτρια μας σχολίασε χαμηλόφωνα στη δασκάλα της, η οποία, ωστόσο, δεν ανταποκρίθηκε άμεσα. Μετά από λίγα λεπτά και αφού ήδη είχα αντιληφθεί πως είχαμε τραβήξει την προσοχή του μεγαλύτερου μέρους του γκρουπ (επειδή απλά κρατούσαμε τα χέρια μας), γύρισα φανερά εκνευρισμένος και αναστατωμένος και τους απηύθυνα το λόγο λέγοντας τους: «Ναι, κρατιόμαστε χεράκι – χεράκι και πού είναι το περίεργο;»
Φανερά σοκαρισμένη η δασκάλα, αλλά και η μικρή μαθήτρια που μας είχε σχολιάσει, με κοιτούσαν για 3 δευτερόλεπτα με παγωμένο βλέμμα ψελλίζοντας ένα, «τίποτα, τίποτα» . Λόγω της έντονης αναστάτωσης μου και της φανερής ντροπής τους, δεν έδωσα συνέχεια στο επεισόδιο και προχώρησα. Ένας από τους βασικότερους λόγους που αντέδρασα ήταν διότι ήθελα να αντιληφθούν οι νεαρές/οί μαθήτριες/τές, πως το να κρατούν τρυφερά τα χέρια τους άτομα του ίδιου φύλου δεν είναι άξιο σχολιασμού, ή περίεργο. Θλίβομαι, ωστόσο, που η δασκάλα ούτε επέπληξε τις/τους μαθήτριες/τές για αυτό τους το σχόλιο, αλλά ούτε και μας ζήτησε συγγνώμη. Και λυπάμαι, διότι αν αυτό δεν αλλάξει άμεσα στην κοινωνία μας, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τέτοια περιστατικά, λόγω έλλειψης στοιχειώδους εκπαίδευσης στο σχολείο, αλλά και στο σπίτι.
Μεγάλωσα σε μια επαρχιακή πόλη της Β. Ελλάδας, όπου δέχθηκα αρκετό bullying όντας έφηβος. Ένας από τους λόγους που ήρθα στην Αγγλία, ήταν κι αυτός. Στην Ελλάδα ποτέ δεν κατάφερα να εκφράσω την σεξουαλικότητά μου, με την ευκολία που την εκφράζω σ’ αυτή τη χώρα. Νιώθω πολύ τυχερός που ζω σε μία κοινωνία, η οποία με προστατεύει από ομοφοβικές επιθέσεις στην εργασία, στον δρόμο, στο Πανεπιστήμιο. Ποτέ δε ντράπηκα να φιλήσω τον σύντροφο μου στο μέτρο, σ’ ένα εστιατόριο, ή ακόμα και στην δουλειά μου. Εκφράζομαι ελευθέρα κι αυτή η ελευθερία είναι πολύ σημαντική για να καταφέρει κάποιος να δεχθεί και να αγαπήσει τον εαυτό. Να μπορέσει να φτάσει στο σημείο να ζει ευτυχισμένος με τον άνθρωπο, που έχει επιλέξει και με την ζωή που έχει επιλέξει να κάνει.
Την Ελλάδα την αγαπώ και θα την αγαπώ, όσο και τους Έλληνες. Αλλά αυτό το περιστατικό μου θύμισε πόσο συντηρητική παραμένει η κοινωνία μας και φοβάμαι να πω, πως ελάχιστα έχει αλλάξει, από τότε που κι εγώ ήμουν στην ηλικία αυτών των μαθητριών/τών. Εκείνη την ώρα, ένιωσα ένα αίσθημα προδοσίας από την ίδια μου την χώρα, αλλά και τους ανθρώπους της. Ένιωσα πως η χώρα που γεννήθηκα και μεγάλωσα με αντιμετωπίζει σαν κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους.
Συμπονώ τους νέους στην Ελλάδα και ειδικά στην επαρχία και θέλω μέσα από αυτό το κείμενο να τους πω, πως δεν πρέπει ΠΟΤΕ να νιώσουν άσχημα γι’ αυτό που είναι. Βγείτε, εκφραστείτε με το άτομο που αγαπάτε και μην κρύβεστε. Γιατί όσο κρύβεστε δίνετε περισσότερο δύναμη σε αυτούς που πολεμούν τη διαφορετικότητα και ενισχύετε τον εκφοβισμό.
Στράτος
