Vasilis Thanopoulos
Έτσι ξαφνικά, ένα πολλά υποσχόμενο πρωινό του Ιουνίου, έλαβα ένα γραπτό μήνυμα από τον αδερφό μου ζει στη Νιγηρία. “Σε παρακαλώ απομακρύνσου απ΄όλες αυτές τις ντροπιαστικές πράξεις”, μου έγραφε. “Μας έχεις κουράσει. Η μαμά κλαίει, ο μπαμπάς κλαίει. Μπορεί εσένα να μη σε νοιάζουν οι σχέσεις, αλλά νοιάζουν εμάς”.
Ο αδερφός μου έστειλε αυτό το μήνυμα, μετά από μια φωτογραφία που ανέβασα στο “Facebook”, με εμένα να αγκαλιάζω έναν φίλο μου. Μια μίξη θυμού, θλίψης και κόπωσης ξέσπασε στο σώμα μου. “Κάνε μου μπλοκ αν έχεις βαρεθεί αυτές τις ντροπιαστικές πράξεις”, του απάντησα. “Δε θα είμαι το πρώτο ούτε το τελευταίο άτομο που θα έχει απορριφθεί από την οικογένειά του”.
Είχα το θάρρος να ξεκινήσω μια queer έκδοση στη Νιγηρία και ατιμάστηκα από τη χώρα μου ως γκέι, συγγραφέας και ακτιβιστής. Μετά από μια ομοφοβική επίθεση στην πόλη που μεγάλωσα, μετακόμισα πριν ένα χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες και ζήτησα άσυλο.
Υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι είμαι ένας γενναίος ακτιβιστής. Αλλά έχω ζήσει δύσκολα, με τον έντονο πόνο που σου δημιουργούν τα ομοφοβικά σχόλια, όπως αυτά του αδερφού μου.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να είναι ένας ευχάριστος τρόπος για να συνδεθείς με τους αγαπημένους σου που ζουν μακριά, αλλά για μένα έχει γίνει ένας χώρος όπου η οικογένειά μου και οι φίλοι μου με λογοκρίνουν, κατηγορώντας με που είμαι γκέι ενώ βρίσκονται χιλιάδες μίλια μακριά.
Στη Νιγηρία έζησα με τη γνώση ότι η μυστική μου ζωή ως γκέι θα κατέρρεε τελικά κάτω από το βάρος των προσδοκιών των γονιών μου. Μπορούσα να δω ξεκάθαρα τι θα συνέβαινε: Μετά τα 30 μου, θα έπρεπε να παντρευτώ μια γυναίκα που ίσως και να γνώριζε ότι είμαι γκέι, αλλά θα με παντρευόταν ώστε να μην μείνει άγαμη, ειδικά αν βρισκόταν σε μια συγκεκριμένη ηλικία. Θα κάναμε γρήγορα τρία παιδιά, καθώς η αναπαραγωγή είναι ένα καθήκον που πρέπει κάποιος να εκπληρώσει άμεσα.
Η σύζυγός μου και εγώ θα υποφέραμε με ευλάβεια, έχοντας τις ευλογίες των γονιών μας. Βλέποντας εμένα και τη σύζυγό μου με ταιριαστά ρούχα, το ανέκφραστο πρόσωπο του πατέρα μου θα έσκαγε ένα μεγάλο χαμόγελο. Θα μας παρουσίαζε στους φίλους και τους συναδέλφους του. Η μητέρα μου θα γύριζε τα παιδιά μου από εδώ και εκεί για να τα δείχνει στους φίλους της, κάνοντάς τους να ζηλέψουν που δεν έχουν ακόμη εγγόνια.
Αποφάσισα να ανοίξω την πόρτα και να φύγω. Προτίμησα την ασφάλεια και την ελευθερία από τα από χρόνια πόνου και τραύματος που θα έρχονταν από αυτή την κοινωνική και γονική έγκριση. Στην Ουάσινγκτον, όπου ζω χάρη στις λίγες αποταμιεύσεις μου, η ομοφοβία του σπιτιού και της οικογένειάς μου με ακολουθεί μέσω των κοινωνικών μέσων δικτύωσης, μέσω μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και μηνυμάτων κειμένου.
Υπάρχουν μέρες που ξεχνώ ότι είμαι γκέι. Εκείνες τις μέρες είναι οι πιο ευτυχισμένες μου. Κάνω παρέα με φίλους, όχι ως ένας ομοφυλόφιλος άνδρας με άλλους ομοφυλόφιλους, αλλά ως ένας απλός άνθρωπος. Επιστρέφω στο διαμέρισμά μου έχοντας τραβήξει όμορφες φωτογραφίες με το τηλέφωνό μου.
Ωστόσο, όταν πρόκειται να δημοσιεύσω τις φωτογραφίες μου τις εξετάζω μέσα από τα μάτια των χριστιανών γονέων μου, μέσα από τα αδιάκριτα μάτια των φίλων μου από την παιδική μου ηλικία, που με θυμούνται ακόμα ως το αγόρι που διάβαζε κεφάλαια της Βίβλου. Αρχίζω να λογοκρίνω τις φωτογραφίες. “Αυτή είναι πολύ gay”, “σούπερ gay”, “αρκετά gay”. Τις λογοκρίνω και τις διαγράφω. Εγώ ο ίδιος.
Λίγες μέρες μετά τη συζήτηση που είχα με τον αδελφό μου, ένας ξάδερφος μου έστειλε ένα μήνυμα: “Ο Ιησούς σε αγαπά! Επέστρεψε σ’ αυτόν. Είναι έτοιμος να σε συγχωρήσει και να σε δεχθεί πίσω.”
Κάθισα πίσω στο κρεβάτι και κουλουριάστηκα, καθώς η καρδιά μου βυθίστηκε στον χτύπο της. Το στομάχι μού έδωσε ένα δυνατό, νευρικό χτύπημα. Περίμενα τον θάνατο. Αυτά τα μηνύματα με τραβούν και με βάζουν σε μια τροχιά ύπαρξης από την οποία προσπαθώ να ξεφύγω. Ρωτώ τον εαυτό μου, “Αξίζει πραγματικά να χάσεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα;”.
Κανονικά θα έπρεπε να απολαμβάνω την ελευθερία που μου προσφέρει η Αμερική, αλλά αισθάνομαι σαν να τρέχω στη μέση μιας πολυσύχναστης εθνικής οδού ή να αναπνέω κάτω από το νερό. Το να κρύβομαι στη ντουλάπα είναι το μόνο που γνωρίζω.
Πριν από μερικές ημέρες, ήμουν σε μια εκδήλωση υπερηφάνειας για τους γκέι Αφρικανούς στην Ουάσιγκτον, σε ένα υπόγειο εστιατόριο. Συζητούσαμε με μερικούς Νιγηριανούς, όταν ένας γοητευτικός φωτογράφος έβγαλε την κάμερά του. Ενστικτωδώς κρυφτήκαμε σαν να μας σημάδευε όπλο. “Δεν μπορείς να ξέρεις που θα καταλήξουν αυτές οι εικόνες”, είπε κάποιος. Κούνησα το κεφάλι και συμφώνησα.
Είμαστε γκέι που φαινομενικά ζουμε ανοιχτά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά ζούμε με το φόβο των οικογενειών μας πίσω στη Νιγηρία. Είπα όχι στο Black Pride από το φόβο μην με τραβήξουν φωτογραφίες.
Δεν μπορώ να ζήσω εντελώς ανοιχτά, επειδή δε θέλω να έχω ακόμη έναν καβγά με την οικογένειά μου. Ακόμα θυμάμαι τα τηλεφωνήματα που μου έλεγαν πόσο απογοητευμένοι νιώθουν με εμένα. Μετά από πολλές τέτοιες κλήσεις, σταμάτησα να τους απαντώ ή τους το έκλεινα. Μισώ τον εαυτό μου και εύχομαι να ήμουν γκέι, να μην πονούσα τόσο.
Ο μεγαλύτερος πόνος είναι ο συνεχής φόβος ότι θα χάσω τους ανθρώπους που αγαπώ για μια ζωή που δεν έχει καμία υπόσχεση ευτυχίας. Έχω ακούσει ότι υπάρχει μια όμορφη και εύκολη εκδοχή του να είσαι γκέι, να αγαπάς έναν άλλο άνθρωπο. Γνωρίζω ότι το Pride είναι μια γιορτή αλλά και πολλά περισσότερα. Για πολλούς, είναι μια γιορτή υπερηφάνειας για τον εαυτό τους.
Ίσως σε μια άλλη ζωή, θα μπορώ να φοράω ένα μακρύ rainbow φόρεμα με την πιο σοφιστικέ περούκα και να βάφω τα χείλη μου κόκκινα φορώντας μεγάλες ψεύτικες βλεφαρίδες και να γιορτάζω με την υπόλοιπη κοινότητα.
Αλλά σε αυτή τη ζωή, είμαι ένας εγκλωβισμένος Νιγηριανός που πρέπει να ζει ανάμεσα στο καθήκον της οικογένειας και στη φαντασίωση μιας ανοιχτής ζωής. Είναι ένας δειλός που λανθασμένα περνιέται για ήρωας. Το Pride είναι ακόμη μια πολυτέλεια για εμένα.
Ο Richard Akuson είναι δικηγόρος και ακτιβιστής από τη Νιγηρία. Ζει στις ΗΠΑ. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στους New York Times.
