Δεκαπενταύγουστος σήμερα και όλη η χώρα (σ.σ. η ορθόδοξη) γιορτάζει την Κοίμηση της Θεοτόκου. Είναι μάλιστα μία από τις μεγαλύτερες γιορτές της ορθοδοξίας.
Θέλω να σας πω, ότι πάντα με προβλημάτιζε αυτή η γιορτή. Δεν φτάνει που η Παναγία αποτελεί τη μοναδική γυναικεία φιγούρα που αναγνωρίζεται από την ορθοδοξία πάνω από το κυρίως ανδροκρατούμενο σώμα αγίων της (φυσικά ως η παρθένα θεοτόκος), εμείς επιλέγουμε να γιορτάσουμε και την ημέρα που εκείνη πεθαίνει. Περίεργο δεν είναι;
Και με αφορμή την ημέρα του θανάτου της, η εκκλησία μάς “παροτρύνει” να ευχηθούμε στις απανταχού Μαρίες (& Παναγιώτες) τιμώντας μ΄αυτό τον τρόπο την γυναίκα που αποφάσισε να φέρει στον κόσμο τον Χριστό.
Και μπορεί σήμερα να μας ζητά να γιορτάζουμε αυτή τη γυναίκα που πήρε την απόφαση μιας “θεϊκής γέννας”, όλες τις υπόλοιπες ημέρες μας ζητά να αφαιρέσουμε από τις γυναίκες το δικαιώμα να παίρνουν τέτοιες αποφάσεις, αφού οι γέννες πρέπει να είναι μονόδρομος. Ακόμα κι αν αυτές είναι ανεπιθύμητες ή αποτέλεσμα βιασμού ή ό,τι.
Μπορεί λοιπόν η σημερινή ημέρα να αναφερέται σε μια γυναίκα που πήρε μια απόφαση, η (κάθε) πρώτη Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα (ημέρα αγέννητου παιδιού) θα αναφέρεται δυστυχώς σ΄αυτές που δε θα έχουν το δικαίωμα να παίρνουν τέτοιες αποφάσεις.
Η Ιερά Σύνοδος καθιέρωσε μέρα “αγέννητου παιδιού”- Και με τη βούλα πλέον κατά των αμβλώσεων
