Ήταν πριν από δύο μέρες όταν είδα ένα βιντεάκι της AmiYiami, μιας Ελληνίδας youtuber, η οποία σκέφτηκε να παίξει ένα παιχνίδι με άλλους Youtubers (βλ. GingerBread Bae, Μικρή Ολλανδέζα, Labrini κ.α.).
Στο παιχνίδι αυτό η οικοδέσποινα καλούσε τους προσκεκλημένους της να απαντήσουν σε κάπως πικάντικες, κάπως προσωπικές, ίσως αστείες ερωτήσεις. Το γέλιο (τους) άφθονο και το κλίμα αρκετά παρεΐστικο.
Δε σας κρύβω όμως ότι υπήρξαν στιγμές που αισθάνθηκα άβολα με κάποιους χαρακτηρισμούς και με κάποιες εκφράσεις (τύπου: πούστρα, δεν κάθομαι δίπλα σου γιατί είσαι αδερφή κ.α.), που θα μπορούσες κάλλιστα να αναγνωρίσεις ως ομοφοβικές (κι όχι μόνο).
Διαβάζοντας κάποια απ’ τα σχόλια κάτω απ’ το βίντεο, κατάλαβα πως δεν είμαι ο μόνος. Φυσικά, αρκετοί ήταν κι αυτοί που έσπευσαν να δικαιολογήσουν την κατάσταση υποστηρίζοντας “πως πρόκειται για ένα αστείο” και “πως τέτοια σχόλια γίνονται συχνά στα πλαίσια μιας παρέας”. Είναι όμως αυτή η παρεΐστικη ατμόσφαιρα αρκετή για να ξεπεράσαμε ένα τοξικό φρασεολόγιο;
Την καλύτερη απάντηση – για εμένα – την δίνουν αυτά τα παιδιά (σ.σ. youtubers κι΄αυτοί).
Για να είμαι ειλικρινής, θυμάμαι πως και στη δική μου παρέα έχουν γίνει/γίνονται αντίστοιχα αστειάκια, όπως θυμάμαι και φορές που έχω ενοχληθεί αρκετά απ΄αυτά με κάποιον πάντα να μου δηλώνει: “έλα μωρέ πλάκα κάνουμε”. Έτσι όπως το βλέπω εγώ, κάθε παρέα πρέπει να είναι ένα safe space για τα άτομα που την αποτελούν. Όταν όμως σ΄αυτή την παρέα γίνονται σχόλια που ενοχλούν ή προσβάλλουν άμεσα ή έμμεσα και προβάλλονται μάλιστα μέσα από λογαριασμούς με υψηλή επισκεψιμότητα, πόσο safe μπορεί να είναι αυτό το space;