Σύμφωνα με ένα πολυφορεμένο ομοφοβικό ρητό «δε με ενοχλούν οι ομοφυλόφιλοι αρκεί να μην προκαλούν». Αυτό χονδρικά μεταφράζεται «δε με ενοχλούν οι ομοφυλόφιλοι αρκεί να είναι αόρατοι, φοβισμένοι, κρυμμένοι ώστε να μη διαταράσσουν την ψευδαίσθηση μιας ετεροφυλοφιλικής κανονικότητας». Με λίγα λόγια “δε με ενοχλούν οι ομοφυλόφιλοι αρκεί δημόσια να επιτελούν το φύλο τους και την σεξουαλικότητά τους σύμφωνα με τα πατριαρχικά κριτήρια και στάνταρ”.
Γράφει ο Bourdie για την καταπίεση της ομοφυλόφιλων:
Η καταπίεση που «μετατρέπει τον άλλο σε αόρατο» εκδηλώνεται μέσα από μια άρνηση της νόμιμης, της δημόσιας, δηλαδή της γνωστής και αναγνωρισμένης, ύπαρξης, κυρίως μέσω του νόμου και μέσω του στιγματισμού που δεν εμφανίζεται ποτέ τόσο ξεκάθαρα όσο όσο στην περίπτωση που το κίνημα διεκδικεί να είναι ορατό. Το επαναφέρουν τότε ρητά στην «διακριτικότητα» ή στην προσποίηση, την οποία είναι συνήθως αναγκασμένο να επιβάλλει στον εαυτό του»
Ακριβώς αυτή την επιταγή «διακριτικότητας» έρχεται να αψηφήσει το Pride. Υπάρχει ακριβώς για να δώσει στην LGBTQ κοινότητα αυτό που της απαγορεύουν: ορατότητα. Κι αυτός είναι ο λόγος που το Pride ενοχλεί ανθρώπους που δεν έχουν τάχα πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους αλλά να ρε παιδί μου, αυτή η παρέλαση είναι πολύ φανταχτερή, πολύ προκλητική, πολύ… γκέι! Δεν τους ενοχλεί που άντρες κάνουν σεξ με άντρες πίσω από κλειστές πόρτες, τους ενοχλεί που οι άντρες αυτοί χάνουν την επίφαση αρρενωπότητας και τους υπενθυμίζει ότι κάποιοι άντρες γουστάρουν όχι μόνο να κάνουν σεξ με άλλους άντρες αλλά και να φοράνε τακούνια, παγιέτες και πούπουλα και ότι κάποιες γυναίκες δεν γουστάρουν να είναι επιτελούν την θηλυκότητα και να ακολουθούν τα πατριαρχικά πρότυπα ομορφιάς.
Το Pride ψέγεται γιατί μοιάζει με καρναβάλι, λένε πολλοί. Και αναρωτιέμαι, τι κακό έχει αυτό; Το πατρινό ή το βραζιλιάνικο καρναβάλι, ως παρέλαση ετεροφυλοφιλίας, με αιθέριες υπάρξεις και ωραίους κώλους, δεν ενοχλεί κανέναν -τουλάχιστον όχι λόγω του εμφανούς straight στοιχείου του. Δεν ενοχλεί αυτή η επίδειξη σωμάτων όσο αυτά παραμένουν εντός πατριαρχικών προτύπων και εντός των ετεροσεξιστικών ορίων. Δεν ενοχλεί αυτή η καρναβαλική διάθεση, το διάχυτο στον αέρα σεξ, η χρυσόσκονη, οι παγιέτες, το κιτς, τα φτερά και η δυνατή μουσική, ούτε καν η διατάραξη του έμφυλου στοιχείου με άντρες να ντύνονται γυναίκες και αντίστροφα. Αυτό είναι επιτρεπτό γιατί τους κανόνες τους έχει θέσει η ίδια η ετεροσεξιστική κοινωνία, γιατί η σύμβαση είναι ότι ισχύουν μόνο για τη μέρα εκείνη.
Κάποια μέλη της LGBTQ κοινότητας συμφωνούν βέβαια με τα παραπάνω. Είναι κατά του Pride γιατί αυτοί δεν είναι σαν τους άλλους και δε θέλουν να προκαλούν. Νιώθουν δηλαδή πιο άνετα -και μάλλον πιο ασφαλείς- παίζοντας με τους κανόνες της ετεροφυλόφιλης κοινωνίας. Το Pride όμως υπάρχει πια ακριβώς κόντρα σε αυτούς τους κανόνες. Ένα Pride που δε θα προκαλούσε δε θα είχε κανέναν λόγο ύπαρξης. Ένα Pride με ανθρώπους που ντρέπονται να εκφράσουν την έμφυλη ταυτότητά τους και τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό ακριβώς όπως τους ευχαριστεί θα ήταν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που πρεσβεύει η διοργάνωση: την Υπερηφάνεια. Ένα Pride λιγότερο μεγαλόφωνο, λιγότερο “κιτς”, λιγότερο επιδεικτικό, ένα Pride περισσότερο σεμνό, περισσότερο «κομψό» με τη συμβατική έννοια, ένα Pride κάπου παράμερα που δε θα διέκοπτε την κυκλοφορία ούτε θα έμπαινε στο μάτι του μέσου πολίτη, δε θα έκανε καλά τη δουλειά του.
Όσο το Pride ενοχλεί, έχει λόγο ύπαρξης. Και όσο έχει λόγο ύπαρξης οφείλει να ενοχλεί.
