Χωρίς αμφιβολία δεν μπορεί να υπάρξει «αρκετή» ορατότητα για την LGBT+ κοινότητα της χώρας μας, αν – μεταξύ άλλων – δεν αρχίσουμε να μιλάμε ανοιχτά και χωρίς φόβο. Γι΄αυτό τον λόγο, σε κάθε μας τεύχος ζητάμε και από ένα άτομο να μοιραστεί μαζί μας την υπέροχη out & proud ιστορία του. Αυτή τη φορά είναι η σειρά του Λευτέρη Κωνσταντίνου (elaris).
Πώς αυτοπροσδιορίζεσαι σε σχέση με τη σεξουαλικότητα σου;
Ως cis gay άντρας, αν και μου φαίνεται πολύ βαρύγδουπο να το λέω. Είμαι από τα άτομα που πιστεύουν σε έναν ουτοπικό κόσμο, όπου οι ταμπέλες δεν χρειάζονται. Επειδή όμως στην εποχή μας το να είσαι ένα LGBT+ άτομο αποτελεί μια επαναστατική κίνηση, φοράω τις ταμπέλες μου με υπερηφάνεια.
Υπήρχε κάποιο κόστος σ΄όλο αυτό;
Όχι. Το να είμαι ανοιχτά gay, νομίζω περισσότερο πρόβλημα μου δημιουργεί σε σχέση με τα άτομα που είναι ακόμη στη ντουλάπα τους, παρά με τους υπόλοιπους ανθρώπους στη ζωή μου.
Με τι ασχολείσαι; Έχεις αντιµετωπίσει κάποιο φοβικό περιστατικό στον χώρο εργασίας ή γενικότερα;
Ασχολούμαι με τον χορό τα τελευταία 9 χρόνια, με το θέατρο τον τελευταίο χρόνο, ως freelancer γραφίστας ενώ αυτό τον καιρό προσπαθώ να τελειώσω κι ένα βιβλίο. Στην ProDancers Studio, όπου είναι ο κύριος επαγγελματικός μου χώρος, έχω υπάρξει τυχερός, γιατί είναι μια σχολή στην οποία μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Η ιδιοκτήτρια της σχολής, μάλιστα, είναι εκείνη που με ώθησε την πρώτη μου χρονιά ως δάσκαλος να φορέσω τακούνια για ένα show της σχολής. Παρόλ’ αυτά, αν και δεν έχω αντιμετωπίσει κάποιο καθαρά ομοφοβικό περιστατικό καταλαβαίνω ότι πολλοί άνθρωποι, κυρίως straight άντρες, με αποφεύγουν με μια παράξενη αμηχανία, επειδή είμαι ένα ανοιχτά gay άτομο.
Πώς το αντιµετωπίζεις αυτό;
Πλέον δε δίνω καμιά σημασία. Οι δικοί μου άνθρωποι είναι εκείνοι που με ενδιαφέρουν, οπότε αφοσιώνομαι σ’ εκείνους. Έχω πλέον μια υποστηρικτική οικογένεια και φίλους στο πλευρό μου, απ’ όπου αντλώ τη δύναμη να συνεχίζω.
Τι σηµαίνει να ζεις περήφανα ως LGBT στην Ελλάδα;
Ότι μερικά άτομα θα είναι κουλ με αυτό, μερικά θα πετάξουν κάτι του στυλ «Αλήθεια; Δε σου φαίνεται» και τέλος μερικά άτομα θα σε μισήσουν.
Για τι άλλο νιώθεις περήφανος;
Που εργάζομαι ως καλλιτέχνης και βγάζω χρήματα, έστω και λίγα και δε χρειάζεται για την ώρα να συμβιβαστώ με μια πιο συμβατική δουλειά που δε θα με κάνει χαρούμενο. Για το ότι δε χρειάζεται να ζυγίζομαι γιατί έχω αγαπήσει το σώμα μου. Για την οικογένεια και τα φιλαράκια μου που είναι περήφανα για μένα.
Τι θες να πεις στα άτοµα που φοβούνται να βγουν από τη ντουλάπα;
Πως η ντουλάπα είναι ένα σκοτεινό μέρος που δεν αξίζει σε κανέναν να μένει εκεί. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι, αλλά ξέρω και πως αν δε σε αγαπήσει η οικογένειά σου, θα υπάρξουν άνθρωποι εκεί έξω που θα σε αγαπήσουν σαν οικογένεια.
Τι άλλο πρέπει να ξέρουμε για εσένα;
Ότι γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Λέσβο, όπου αρκετά καλοκαίρια έπαιζα στην παραλία της Ερεσού με παιδάκια που κάποιες φορές είχαν δύο μαμάδες. Ότι ζω στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία 9 χρόνια και πλέον έχω τη δική μου ομάδα χορού με το όνομα Angry Feminists, η οποία είναι ένας ασφαλής χώρος για τα μέλη της ομάδας να είναι “τα εαυτά” τους χωρίς κριτική και μίσος και στην οποία ο καθένας και η καθεμιά είναι ελεύθερος/η να διδάξει και να διδαχθεί διαφορετικά είδη χορού. Ότι δεν πιστεύω στον απόλυτο διαχωρισμό αρρενωπότητας/θηλυπρέπειας.
