Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες διαβάζω διάφορα άρθρα που προβληματίζονται σχετικά με την σκοπιμότητα των Pride. Ακούω ανθρώπους να μου εξηγούν γιατί φέτος επέλεξαν να μην κατέβουν και άλλους να με ρωτούν για το αν συμφωνώ με την αισθητική τους. “Γιατί υπάρχει ακόμη το Pride;”, “μα πώς κυκλοφορούν έτσι;”, “μπορώ να φέρω τα παιδιά μου;”. Ένας μικρός μηχανισμός κριτικής παίρνει εμπρός με στόχο την αξιολόγηση μέχρι και τον αφορισμό του μοναδικού θεσμού που μας αναλογεί. Άλλους/ες τους ενοχλεί η λέξη υπερηφάνεια κι άλλους/ες οι εξαντρίκ εμφανίσεις, κάποιοι/ες δε συμφωνούν με τα συνθήματα ενώ υπάρχουν και εκείνοι/ες που μάχονται την όποια εμπορευματοποίηση.
Απόψεις, γνώμες και σκέψεις για κάτι που ξεκίνησε για έναν μικρό αριθμό ανθρώπων και έμελλε να πάρει παγκόσμιες διαστάσεις. Τη δέχομαι την κριτική και μπράβο σας που την ασκείτε. Αλλά ξέρετε κάτι, κουράστηκα. Κουράστηκα να πρέπει να απαντώ στα ερωτήματα αυτά, να διαχειρίζομαι την εσωτερικευμένη ομοφοβία σας, να διαβάζω τα χαζά του κάθε νεοφασίστα και κυρίως κουράστηκα αυτή την αστυνόμευση του πώς πρέπει να είμαστε. Λες και υπάρχει ένα πρωτόκολλο που πρέπει να ακολουθήσουμε με συγκεκριμένο dress code και κάποια pride εκδοχή του Ζαμπούνη που πρέπει να μελετήσουμε για να μπορούμε να διαδηλώσουμε με ευπρέπεια. Δεν σας αρέσει μην έρθετε, δε συμφωνείτε κάντε υπομονή. Έχετε άλλες 364 μέρες για να χαρείτε. Δε θέλετε να φέρετε τα παιδιά σας, μην τα φέρετε. Ίσως έρθουν μόνα τους αργότερα.
Μην ξεχνάτε όμως πως κάθε pride σ΄αυτό το πλανήτη, μικρό ή μεγάλο, radical ή mainstream έχει ένα βαθύ πολιτικό περιεχόμενο με χαρακτηριστικά διαδήλωσης. Εμείς που κατεβαίνουμε σ΄αυτό, πέρα από οτιδήποτε άλλο διαδηλώνουμε. Υπέρ της διαφορετικότητας μας, κατά του περιθωρίου μας. Και μαζί μ΄αυτή τη διαδήλωση χορεύουμε, γιορτάζουμε, φιλιόμαστε κάνουμε καμάκι και γελάμε. Θυμόμαστε πως τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι και καταλαβαίνουμε ότι πολύ εύκολα μπορούν να αλλάξουν. Ακούω συχνά να αποκαλούν το pride φεστιβάλ ορατότητας. Διαφωνώ. Το pride είναι ένα φεστιβάλ συνειδητοποίησης πως αν δεν κουνήσουμε τον κώλο μας και δε βγούμε στους δρόμους, δεν θα αργήσει η μέρα που θα χάσουμε όλα αυτά που σήμερα θεωρούμε κεκτημένα. Είναι όμως και ένα φεστιβάλ μνήμης για όλα αυτά τα άτομα που πάλεψαν για να μπορούμε σήμερα εμείς να προβληματιζόμαστε για το τι pride θέλουμε. Γι΄αυτά που έμειναν χωρίς σπίτι, χωρίς οικογένεια, με δάκρυα στα μάτια και με τραύματα στο σώμα και την ψυχή. Γι΄αυτά που έσπασαν βιτρίνες και αποκάλυψαν τον φασισμό μας αλλά και γι΄αυτά που έβαλαν τέλος στη ζωή τους γιατί τους έπληξε ο φόβος. Να τις βράσω λοιπόν τις αντιρρήσεις σας αν αυτές σας κρατούν από το να βγείτε στους δρόμους μένοντας περιχαρακωμένοι στον ιντελεκτουέλ ρατσισμό σας. Σύμφωνα με το φετινό σύνθημα του Athens Pride, “ο δρόμος έχει τη δική μας ιστορία”. Μόνο που σ΄αυτή την περίπτωση κανείς δεν την έγραψε στον τοίχο με μπογιά. Δυστυχώς με κάτι άλλο γράφτηκε. Και έχουν περάσει μόλις πενήντα χρόνια από τότε. Λίγος καιρός δηλαδή.
Στο νέο μας τεύχος μετράμε πίσω αυτά τα χρόνια και θυμόμαστε την ιστορία μας. Και ενώ το κάνουμε, κρατάμε την αναπνοή μας και ευχόμαστε να μην επιστρέψουν αυτοί οι καιροί. Αλλά ακόμη κι αν επιστρέψουν να υπάρξουν πάλι εκείνοι και εκείνες που δε θα φοβηθούν να βγουν στους δρόμους για να διεκδικήσουν το αυτονόητο. Σ΄αυτά τα άτομα είναι αφιερωμένος αυτός ο μήνας Υπερηφάνειας. Στους ήρωες του τότε και του σήμερα, στους δικούς τους και στους δικούς μας. Τα υπόλοιπα τα λέμε από κοντά στον δρόμο! Happy Pride!
