H Κατερίνα Στικούδη κυνήγησε το όνειρό της και από μία έφηβη πρωταθλήτρια κολύμβησης έγινε τραγουδίστρια. Πριν λίγο καιρό την είδαμε να διαπρέπει με τις ερμηνείες και τις μεταμορφώσεις της στην τελευταία σεζόν του Your Face Sounds Familiar. Η Κατερίνα Στικούδη πρόκειται να πραγματοποιήσει άλλη μία επιθυμία της, κόντρα σε ό,τι θα περίμενε κανείς: Να λάβει μέρος σε δύο μεγάλες διοργανώσεις της LGBT κοινότητας.
Antivirus: Φέτος θα σε δούμε τόσο στη σκηνή του Thessaloniki Pride, όσο και και σ’ αυτή του Europride στη Βιέννη; Πώς προέκυψε αυτό;
Κατερίνα Στικούδη: Δεν σου κρύβω πως το Thessaloniki Pride το γλυκοκοιτούσα από καιρό. Κατάγομαι από τη Θεσσαλονίκη, οπότε θέλω πολύ να κάνω μια ωραία συναυλία στην πόλη, στην οποία μεγάλωσα. Είχαν γίνει αρκετές συζητήσεις στο παρελθόν, αλλά δεν είχε τύχει να προχωρήσουμε. Επίσης, το κοινό του Pride αγαπάει πάρα πολύ τη μουσική και κυρίως την ποπ μουσική κουλτούρα. Γι’ αυτό και θέλω να ζήσουμε όλοι μια ωραία εμπειρία, ένα μουσικό ταξίδι επί σκηνής. Τώρα για τη Βιέννη, ούτε που φανταζόμουν ότι θα κάνω αυτό το ταξίδι εκπροσωπώντας ως πρέσβειρα την Ελλάδα και το Thessaloniki Pride, για να φέρω τον θεσμό του Europride στη Θεσσαλονίκη. Είμαι πολύ συγκινημένη με όλο αυτό.
A.V.: Εσύ όταν έμαθες ότι το Europride θα έρθει στη Θεσσαλονίκη και ότι η καρδιά της ευρωπαϊκής ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας θα χτυπά εκεί του χρόνου, πώς αισθάνθηκες;
Κατερίνα Στικούδη: Δεν είναι τιμητικό να γίνει αυτό; Μέσα από ένα πάρτι, από ένα μουσικό γεγονός ενώνονται οι χώρες, ενώνονται οι άνθρωποι. Όλο αυτό το βλέπω σαν ένα μεγάλο πολιτιστικό γεγονός.
A.V.: Πιστεύεις ότι θα υπάρξουν κάποιοι που δε θα δουν με καλό μάτι όλο αυτό;
Κατερίνα Στικούδη: Για να είμαι ειλικρινής δεν με νοιάζει το πώς θα το δουν κάποιοι ή αν θα αντιδράσουν αρνητικά. Επίσης, πιστεύω πως δεν μπορείς να κρατήσεις κακία σε κάποιον που δεν καταλαβαίνει και δεν αντιλαμβάνεται την ελευθερία που πρέπει να έχει ένας άνθρωπος. Είτε αυτή έχει να κάνει με τη σεξουαλικότητα είτε με τις φιλίες του, τη δουλειά του, το οτιδήποτε. Εμένα το κοινό μου ούτως ή άλλως ξέρει κάποια πράγματα όσον αφορά στο πώς βλέπω γενικότερα τους ανθρώπους και το πόσο αγαπώ την LGBT κοινότητα. Εγώ μεγάλωσα σε μία οικογένεια που δεν ήταν συντηρητική, ήταν αυστηροί αρκετά οι γονείς μου γενικά, στο πώς θα μεγαλώσω, τι ώρα θα γυρίσω στο σπίτι κ.λπ. Αλλά οι γονείς μου μου μάθανε ότι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει αυτό που τον ευχαριστεί και δεν υπάρχει αστυνόμευση στην ψυχή και στο τι θα κάνει τον καθένα χαρούμενο. Υπάρχει κάποιος νόμος που λέει το πώς θα ζήσουμε; Το τι είναι σωστό και το τι είναι λάθος, ποιος το ορίζει;
A.V.: Σε μαγαζιά της κοινότητας πηγαίνεις;
Κατερίνα Στικούδη: Ναι, πολύ συχνά. Μ’ αρέσει να συχνάζω σ’ αυτά τα μαγαζιά, γιατί γουστάρω, γιατί περνάω καλά, γιατί μ’ αρέσει η μουσική, χορεύω και κάνω ό,τι θέλω χωρίς να με κοιτάξει κάποιος παράξενα. Όταν πολλές φορές βρίσκομαι σε παρέες με ανθρώπους που ίσως δεν καταλαβαίνουν όλη αυτή την κουλτούρα και μου λένε “καλά, τι κάνεις εκεί;”, τους απαντώ: “Ό,τι κάνεις και εσύ όταν βγαίνεις κάπου; Βγαίνω για να περάσω καλά”. Θα σου πω πως ακόμα και η φράση “πάω σε γκέι μπαρ” με ενοχλεί. Πάω σ’ ένα μπαρ με φίλους. Τα έχω απλοποιήσει αρκετά στο μυαλό μου. Τι να πω 2019 έχουμε…
A.V.: Μια ταμπέλα κάνει δύο πράγματα. Από τη μία ναι μεν στιγματίζει, διαφοροποιεί, από την άλλη όμως σου δείχνει και κάτι. Έχει σημασία πώς τη χρησιμοποιείς.
Κατερίνα Στικούδη: Το καταλαβαίνω αυτό. Έκανα μια τέτοια συζήτηση και με κάτι φίλους μου, που ανήκουν στην κοινότητα, τότε που έκανα την Conchita στο Your Face Sounds Familiar (YFSF). Πώς πρέπει να μιλάω. Τι είναι κακό. Ποια λέξη δεν πρέπει να λέω.
A.V.: Και τι σου απάντησαν;
Κατερίνα Στικούδη: Να ηρεμήσω και να μιλήσω φυσιολογικά κι όπως γουστάρω. Απλά να μην προβώ σε χαρακτηρισμούς.
A.V.: Η μελέτη που έκανες για την Conchita σ’ έκανε να μάθεις κάτι; Κάτι που δεν ήξερες;
Κ.Σ.: M’ έκανε να μάθω την ιστορία αυτού του ανθρώπου. Για το τραγούδι, τις λέξεις, το μήνυμα που ήθελε να περάσει. Δεν ήταν απλά μια γενειάδα και ένα φόρεμα. Είχε να κάνει με πολλά περισσότερα.
A.V.: Για την drag σκηνή έμαθες κάτι;
Κ.Σ.: Το πόσο απενοχοποιημένη είναι ως τέχνη.
A.V.: Αν δεν κάνουμε λάθος είχες εμφανιστεί και στο Athens Pride πριν 5-6 χρόνια. Θες να μας πεις γι’ αυτή την εμπειρία;
Κ.Σ.: Ήθελα να εμφανιστώ κι εμφανίστηκα και χόρεψα και τραγούδησα. Γούσταρα που πήγα τότε και τραγούδησα σε κόσμο, που ήξερε τα τραγούδια μου και περνούσα ωραία.
A.V.: Στο παρελθόν είχες δεχθεί έντονη κριτική για την απόφασή σου να ασχοληθείς με τη μουσική. Σε ενόχλησε ποτέ αυτό;
Κ.Σ.: Δεν φανταζόμουν, καθώς θα μεγαλώνω ότι θα ενοχλούνταν τόσοι πολλοί με κάτι που θα διάλεγα να κάνω. Διαλέγεις να τραγουδήσεις. Ποιον ενοχλείς; Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί. Γουστάρεις να μ’ ακούσεις; Μπορείς να μ’ ακούσεις. Δε γουστάρεις; Μη μ’ ακούσεις ποτέ. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους. Πιο μικρή θύμωνα. Αλλά όλος αυτός ο θυμός έβγαινε στη δημιουργικότητα. Δεν έβγαινε στο να τα παρατήσω. Στο να με λυγίσει όλο αυτό. Μ’ έκανε πιο δυνατή. Απλά αυτή τη στιγμή, που είμαι και λίγο πιο ώριμη, αν θέλεις, δικαιολογώ κάποιους ανθρώπους που μπορεί να πουν κάτι αρνητικό όταν υπάρχει άγνοια. Οπότε στα πλαίσια της άγνοιας θα πεις και μια βλακεία, θέλω να το βλέπω έτσι.
A.V.: Θεωρείς ότι τα σχόλια αυτά – που επικεντρώνονταν συχνά και στην εμφάνισή σου – είχαν περιεχόμενο μισογυνισμού;
Κ.Σ.: Ξεκάθαρα. Είναι ανδροκρατούμενη η κοινωνία. Γι’ αυτό καλά θα κάνουμε να το συνειδητοποιήσουμε και οι γυναίκες και να στηρίζει η μία την άλλη, ακόμα κι αν διαφωνούμε.
A.V.: Πώς αντιλαμβάνεσαι τον όρο διαφορετικότητα;
Κ.Σ.: Εγώ θα ήθελα να ζήσω σε έναν κόσμο που – μάλλον ένα ροζ συννεφάκι θα ‘ταν αυτό – δεν θα μπαίναμε στη διαδικασία να κατηγοριοποιήσουμε και να διαφοροποιήσουμε κανέναν. Αγαπάς, αγκαλιάζεις έναν άνθρωπο. Διαλέγεις έναν άνθρωπο. Γιατί να πρέπει να μας χαρακτηρίζει αυτό; Όλοι μας είμαστε ξεχωριστοί. Με την έννοια ότι κανένας δεν είναι ίδιος με κανέναν, έχουμε άλλα ονόματα, έχουμε άλλο DNA, είμαστε όμως όλοι άνθρωποι.
A.V.: Είχες ποτέ κάποια εμπειρία με άτομο του ίδιου φύλου;
Κ.Σ.: Δεν έχει τύχει να νιώσω έλξη για γυναίκα. Επίσης, δεν έχει τύχει να πειραματιστώ. Όπως θα θαυμάσω ένα ωραίο αντρικό κορμί, με τον ίδιο τρόπο θα θαυμάσω κι ένα ωραίο κορμί γυναικείο. Και σχόλια κάνω δηλαδή. Δε θα ντραπώ να το πω. Δε θα νιώσω ενοχές, αλλά έλξη δεν έχω νιώσει ποτέ. Τώρα βέβαια ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις. Καλό είναι να μη λέμε ποτέ, γιατί η ζωή έχει ανατροπές και δεν ξέρεις ποτέ σε τι δρόμο μπορεί να σε φέρει.
A.V.: Στο παρελθόν σε ρωτούσαν συχνά για το πότε θα παντρευτείς…
Κ.Σ.: Από τη μέρα που αναπνέω. Τώρα που παντρεύτηκα με ρωτούν για το αν θα κάνω παιδί.
A.V.: Σ’ ενοχλεί;
Κ.Σ.: Φυσικά, είναι ό,τι πιο αδιάκριτο μπορείς να κάνεις. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει πιο αδιάκριτη ερώτηση.
A.V.: Η Κατερίνα Στικούδη αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει ομοφοβία στην Ελλάδα;
Κ.Σ.: Ναι, δυστυχώς.
A.V.: Μπορείς να μας περιγράψεις ένα περιστατικό που εσύ έχεις βιώσει, έχεις δει, έχεις ακούσει, που να δείχνει αυτή την ομοφοβία;
Κ.Σ.: Κρατούσα την κολλητή μου από το χέρι σε κεντρικό δρόμο στην Αθήνα… γενικά είμαι άνθρωπος που μ’ αρέσει να αγκαλιάζω τους αγαπημένους μου φίλους, είμαι και υπερπροστατευτική, δοτική πολύ και της είχα πιάσει το χέρι και περάσαμε τη διάβαση κι άκουσα έναν άσχημο χαρακτηρισμό.
A.V.: Τι χαρακτηρισμό;
Κ.Σ.: Δε θέλω να σου το πω, γιατί είναι σα να συνεχίζουμε τη μ@λ@κία του.
A.V.: Στο σχολείο είχες ποτέ πέσει θύμα εκφοβισμού για κάτι;
Κ.Σ.: Θυμάμαι πήγαινα κολυμβητήριο κι επειδή μύριζα χλώριο, γιατί όσο και να τριφτείς το κακόμοιρο, υπάρχει λίγο πάνω σου, με φωνάζανε «χλωριοκάτι girl». Μπαίνει η ταμπέλα εύκολα, ειδικά στα παιδάκια. Δεν σκέφτονται ότι μπορούν να πληγώσουν το άλλο, οι χαρακτηρισμοί δίνουν και παίρνουν στα σχολεία, δεν ξέρω αν αυτό το πράγμα σταματήσει ποτέ. Mου μιλούν κάποια παιδιά στο instagram για τον φόβο που νιώθουν να μιλήσουν στο περιβάλλον τους και στις οικογένειές τους. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχουν γονείς που φέρονται άσχημα, διώχνουν τα παιδιά τους από το σπίτι και δεν τα στηρίζουν. Δεν αφορά κανέναν τι θα κάνεις εσύ στη ζωή σου. Είναι δική σου, σου ανήκει. Δεν μπορούμε να βάλουμε αστυνόμους στην ψυχή και στο ποιον θα αγαπήσεις.
A.V.: Θέλεις να προσθέσεις κάτι;
Κ.Σ.: Όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα, δεν ήταν ο δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα, δεν είχα τη σπιταρόνα και μια οικογενειακή κατάσταση να μπορεί να με ζήσει οπουδήποτε ήθελα και με οποιοδήποτε τρόπο. Έφυγα από το σπίτι μου 18 χρονών, πήγα στη Λάρισα να σπουδάσω, δεν μου άρεσε καθόλου αυτό που έκανα εκεί, ήθελα να γίνω οδοντίατρος, τέλος πάντων, ας πούμε ότι είχα έναν στόχο.
Εκεί μέσα στη σχολή φρίκαρα, δεν μου άρεσε καθόλου και πήρα την απόφαση να πάω στα καλλιστεία του ΑΝΤ1 το 2005. Ήμουν αρκετά τυχερή, δεν είχα γνωριμίες, δεν ήξερα κανέναν. Είχα βγει τότε Μις Ελλάς και δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ, γιατί κάποιοι το θεωρούν, ξέρεις, beauty queen, λίγο ειρωνικό, λίγο υποτιμητικό. Καθόλου, ήταν η αρχή. Αν δεν είχε γίνει αυτό, δεν θα ήμασταν εδώ να μιλάμε.
Οι γονείς μου είχαν προβληματιστεί, ήθελαν να γυρίσω πίσω στη σχολή. Οπότε σταμάτησε η οποιαδήποτε επιχορήγηση. Όχι από κακία, αλλά θέλαν να με «στριμώξουνε». Όπως καταλαβαίνεις εγώ κυνήγησα τo όνειρo μου, δεν το ‘βαλα κάτω και τουλάχιστον ο πρώτος χρόνος ήταν αρκετά δύσκολος στο κομμάτι της επιβίωσης και γι’ αυτό θεωρώ ότι κυνήγησα και πάρα πολύ τη δουλειά μου. Μετά ήρθε η τηλεόραση, ήρθαν άλλα πράγματα, που κατάφερα και έμεινα στην Αθήνα και μπόρεσα όλο αυτό το πράγμα να λειτουργήσει θετικά. Αυτό που σου λέω τώρα δεν το ‘χω πει πουθενά και δεν θεωρώ ότι πρέπει να λέμε και πολύ, ξέρεις, κάποιες ιστορίες, γιατί ο κόσμος νομίζει ότι θέλεις να γίνεις συμπαθής. Δεν μ’ ενδιαφέρει αυτό.
Θέλω όμως να στείλω ένα ένα μήνυμα ελπίδας. Ότι δεν πρέπει να σταματάς τα όνειρά σου και τον στόχο σου ό,τι και να σου λέει το περιβάλλον, γιατί αν πραγματικά έχεις διαλέξει και ξέρεις τι σ’ αρέσει, θα το κάνεις καλά στο τέλος της ημέρας.
A.V.: Καλλιτεχνικά σχέδια;
Κ.Σ.: Θα κάνω αυτά τα φανταστικά Pride στις 15 Ιουνίου και 22 Ιουνίου. Μετά θα κάνω συναυλίες πολύ επιλεκτικές στην Ελλάδα, την Κύπρο και μπορεί και εξωτερικό. Τον Σεπτέμβρη ετοιμάζω πολύ ωραία πραγματάκια και σε κάποια ωραία μουσική σκηνή.
Ας κλείσουμε μ’ έναν στίχο σου.
Κ.Σ.: Δε με νοιάζουν των άλλων οι γνώμες, δεν τρομάζω από τους χειμώνες και δυο μέτρα κάτω από το χώμα, η φωνή μου θα ακούγεται ακόμα. Να μην τρομάζεις, να μην φοβάσαι, να ζεις όπως γουστάρεις.
