Σ’ έναν χώρο, δύο άνθρωποι, έχουν ανάγκη να αναπνεύσουν μαζί με άλλους ανθρώπους. Να επικοινωνήσουν. Το θέμα της συζήτησης, η πραγματικότητα, η ζωή τους τώρα. Ποια είναι αυτά που λέγονται και ποια είναι αυτά που κρύβονται;
Οι δύο ηθοποιοί (Πάνος Παπαδόπουλος και Νάνσυ Μπούκλη) μας μιλούν μαζί για τη συμμετοχή τους στην παράσταση “Γελώντας άγρια”, που παίζεται – για λίγες μέρες ακόμη – στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
Μίλα μας λίγο για την παράσταση.
Πάνος: Βρισκόμαστε σε μια αίθουσα κινηματογράφου. Δύο πρόσωπα μόνα, που δεν αγαπούν αρκετά τον εαυτό τους, αναζητούν (στα πρόθυρα της νευρικής κρίσης) ένα νόημα. Τον λόγο που θα συνεχίσουν να σηκώνονται το πρωί. Μας μιλούν απευθείας για τις φοβίες, τις ανασφάλειές, τις ενοχλήσεις και τη δύσκαμπτη ερωτική ζωή τους. Ψαχουλεύουν το παρελθόν, «γελώντας άγρια», όπως το λέει και ο Μπέκετ, «εν τω μέσω αδυσώπητης θλίψης»…
Νάνσυ: Κάποιοι άνθρωποι βρίσκονται στον ίδιο χώρο. Στον Κάτω Χώρο, του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Επίσης, κάποιοι ήρθαν για ν’ ακούσουν και κάποιοι για να μιλήσουν. Νομίζουν πως τους συνδέουν μόνο αυτά. Πως μάλλον δεν έχουν τίποτε άλλο κοινό. Μήπως μερικοί έχουν ξανασυναντηθεί και δεν το θυμούνται; Μήπως άλλοι συναντήθηκαν και ήταν αφορμή για να μας μιλήσουν γι’ αυτά που νιώθουν ή που δεν νιώθουν τον τελευταίο καιρό; Μήπως όσο περνάει η ώρα θα καταλάβουμε πως αρκετοί σ’ αυτόν τον χώρο, έχουμε παρόμοιες ανησυχίες;
Πώς αντιλαμβάνεσαι τον όρο διαφορετικότητα;
Π: Δεν θέλω να αισθάνομαι διαφορετικός για κάτι. Αυτή η λέξη μου ακούγεται λίγο περίεργη. Είναι σαν κάποιος να μην ανταποκρίνεται σε ορισμένες απαιτήσεις, (αμφιβόλου ποιότητος), τις οποίες ασπάζεται μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου και αυτό με κάνει επιφυλακτικό. Θα προτιμούσα να αισθάνομαι ξεχωριστός, όπως και όλος ο υπόλοιπος κόσμος, για τα προτερήματα και τα ελαττώματά μου…
Ν: Ως μοναδικότητα. Ο καθένας μας είναι μοναδικός, δεν υπάρχει ίδιος, φέρει την ξεχωριστή του προσωπικότητα. “Διαφορετικοί άνθρωποι κυνηγούν την ευτυχία με διαφορετικούς τρόπους και διαφορετικά μέσα, και έτσι φτιάχνουν για τον εαυτό τους νέους τρόπους ζωής” Αριστοτέλης.
Εσύ γιατί αισθάνεσαι διαφορετική;
Ν: Εγώ είμαι διαφορετική από πέρσι και θα είμαι διαφορετική σε 10 χρόνια. Εδώ βουρτσίζω τα δόντια μου διαφορετικά από προχτές! Άρα διαφορετικός είναι και αυτός που, σε σύγκριση με τον εαυτό του και μόνο πάντα, αλλάζει και μεταβάλλεται.
Θεωρείς ότι η τέχνη μπορεί να κάνει να συμβάλλει στην καταπολέμηση των κοινωνικών στερεοτύπων; Αν ναι, με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει;
Π: Χρειαζόμαστε περισσότερες ιστορίες τέτοιου τύπου. Καλύτερα κείμενα και ωραίους χαρακτήρες. Ήδη έχει γίνει ένα μεγάλο βήμα στο εξωτερικό και σιγά, σιγά έρχεται και προς τα ‘δώ. Παρ’ όλα αυτά δεν είναι ακόμη αρκετά ισχυρό.
Ν: Κακά τα ψέμματα, τους περισσότερους ανθρώπους τρομάζει οτιδήποτε δεν μοιάζει με τους ίδιους ή όταν κάτι φαίνεται να είναι μακρινό και απλησίαστο. Η τέχνη και γενικότερα η εκπαίδευση, εξοικειώνει και στρογγυλεύει αυτές τις γωνίες που προκύπτουν από τη μη γνώση. Νομίζω πως γίνεται με πολλούς τρόπους και σιγά σιγά θα γίνεται και με ακόμη περισσότερους.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να στείλεις στην ελληνική ΛΟΑΤ+ κοινότητα;
Π: Να συνεχίσουν ν’ αγαπούν τον άνθρωπο και τις πτυχές του. Να μάχονται για το κοινό καλό, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη.
Ν: Συμφωνώ με τον Πάνο και προσθέτω! Να περνούν ωραία, να ζουν τη ζωή τους όπως θέλουν, να είναι χαρούμενοι και να έχουν ό,τι ποθούν. Ό,τι ακριβώς εύχομαι σε όλους μας δηλαδή!
Κάτω Χώρος – Θέατρο Νέου Κόσμου
Έως 4.6.2019
