Κάθε φορά που ένας άντρας βιάζει ή δολοφονεί βίαια μια γυναίκα με αποτέλεσμα να γίνεται εξώφυλλο, ο πιο συνήθης χαρακτηρισμός που θα ακουστεί είναι «ψυχασθενής» , «ψυχικά διαταραγμένος» ή «ψυχοπαθής» . Αυτοί είναι όροι που επικαλούνται ακόμα και καλοπροαίρετοι, ακόμα και άτομα με φεμινιστικές ανησυχίες που προσπαθούν να εκφράσουν την αγανάκτησή τους για τον εγκληματία. Μόνο που η απόδοση τέτοιων εγκλημάτων στην ψυχική κατάσταση του δράστη συσκοτίζει τις ρίζες της έμφυλης βίας και εν τέλει καταλήγει να την κανονικοποιει.
Αν οι άντρες σκοτώνουν τις συντρόφους τους, ή βιάζουν γυναίκες, επειδή είναι «τρελοί» θα πρέπει να μας εξηγήσει κάποιος γιατί οι «τρελές» γυναίκες δεν κάνουν το ίδιο. Ποια είναι αυτή η ψυχασθένεια που χτυπάει μόνο τους άντρες; Ποια είναι αυτή η «παράνοια» που παίρνει αυτήν την τόσο συγκεκριμένη μορφή όσον αφορά το φύλον τόσο του θύτη όσο και του θύματος; Αν οι άντρες σκοτώνουν και βιάζουν γυναίκες σε τόσο μεγάλα νούμερα, επειδή έχουν ψυχολογικά προβλήματα, γιατί δε βλέπουμε σχεδόν ποτέ γυναίκες με ψυχολογικά προβλήματα να σκοτώνουν και να βιάζουν άντρες, όταν αυτοί τις απορρίπτουν; Αν οι τραυματικές εμπειρίες και τα σύνδρομα εγκατάλειψης ενός άντρα λόγω της μητέρας του τον οδηγούν στον φόνο -σύμφωνα με ένα δημοφιλές ψυχολογικού τύπου σενάριο- θα πρέπει να μας εξηγήσουν γιατί οι γυναίκες που έχουν εγκαταλειφθεί από την μητέρα τους ή τον πατέρα τους (που έχουν “daddy issues” όπως ειρωνικά τα αποκαλούν) δε σκοτώνουν εξίσου συχνά άντρες.
Είναι σαν αυτοί που ερμηνεύουν τις γυναικοκτονίες και τους βιασμούς ως «ψυχική διαταραχή» , να αδυνατούν να ενώσουν τις τελίτσες ανάμεσα στην κυρίαρχη ρητορική που παρουσιάζει τις γυναίκες ως «καργιόλες» και «πουτάνες» και την βία που έρχεται να τις τιμωρήσει. Είναι σαν όλοι αυτοί να βλέπουν από τη μία τα χιλιάδες σχόλια αντρών που φαίνεται πόσο άχτι έχουν τις γυναίκες και πόσο κομμάτι της «ανδρικής φύσης» θεωρούν το βιασμό, και από την άλλη τους άντρες που το κάνουν αυτό πράξη και να αδυνατούν να συλλάβουν μια αιτιώδη σχέση ανάμεσα στα δύο. Είναι τρομαχτικό να βλέπεις σχόλια που επικροτούν γυναικοκτόνους και βιαστές κάτω από τις ειδήσεις γυναικοκτονιών και βιασμών και την ίδια ώρα η κοινωνία να θεωρεί τις φεμινίστριες υπερβολικές που απλά βλέπουν τη συσχέτιση ανάμεσα στην ρητορική και την πράξη.
Στην ουσία, αυτοί που επικαλούνται την ερμηνεία της ψυχικής διαταραχής παρουσιάζουν τα γεγονότα ως απόκλιση, αντί ως την mainistream αντίληψη, η οποία τίθεται σε εφαρμογή, και έτσι αγνοούν το πραγματικό πρόβλημα, δηλαδή την πατριαρχική, μισογυνική νοοοτροπία. Σε μια κοινωνία που παρουσιάζει τις γυναίκες ως σεξουαλικά αντικείμενα και κτήματα των αντρών, οι βιασμοί και οι γυναικοκτονίες δεν είναι πράξεις «παράλογες»,. Αντιθέτως, ακολουθούν κυριολεκτικά την πατριαρχική λογική. Κι αν διαπράττουν εγκλήματα τόσο προφανή, δεν είναι επειδή τρελαίνονται και χάνουν τον έλεγχο, αλλά ακριβώς, επειδή η πατριαρχία τους κάνει να θεωρούν την πράξη τους τόσο δικαιολογημένη που μπορεί να αναμένουν να μείνει ατιμώρητη. Η στάση τους απέναντι στις γυναίκες δεν εκδηλώθηκε αυθόρμητα και στιγμιαία ως ένστικτο, αλλά έχει σφυρηλατηθεί μέσω μιας μακράς διαδικασίας πατριαρχικής κοινωνικοποίησης. Γι’ αυτό άλλωστε και τόσοι πολλοί ψύχραιμοι άντρες που δεν βρίσκονται εν βρασμώ ψυχής αλλά είναι αποστασιοποιημένοι από την κατάσταση εκφράζουν συχνά την συμπαράστασή τους και την πλήρη ταύτιση τους με τον δράστη.
Ταυτόχρονα, η επίκληση στην ψυχική υγεία των δραστών στιγματίζει τα άτομα με ψυχικές ασθένειες τα οποία στατιστικά είναι πιθανότερο να υπάρξουν θύματα παρά θύτες βίας. Το στερεότυπο του «μανιακού δολοφόνου» που αρπάζει το αλυσοπρίονο και αρχίζει να σκοτώνει άσχετους δεν είναι παρά μία εξαίρεση. Στην πραγματικότητα οι γυναικοκτόνοι και οι βιαστές ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν, δε βιάζουν και σκοτώνουν άγνωστες αλλά συνήθως γυναίκες πάνω στις οποίες η πατριαρχία τους καλλιεργεί την αντίληψη ότι έχουν δικαιώματα -συζύγους, κόρες, γυναίκες που βγήκαν μαζί τους ραντεβού και άρα θεωρούν οτι τους χρωστάνε σεξ- ή γυναίκες που ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες και άρα κανείς δε θα ασχοληθεί πραγματικά μαζί τους.
Όπως λέει και το γνωστό φεμινιστικό ρητό «οι βιαστές δεν είναι ράτσα ειδική, είναι άντρες καθημερινοί» . Που απλά αποφάσισαν να κάνουν τα λόγια της πατριαρχίας πράξη.
