Εντάξει, είναι πλέον σαφές, ειδικά μετά τα χθεσινά, ότι η Γιουροβίζιον δεν είναι το χαζό πανηγυράκι που κάποιοι πίστευαν, αλλά ούτε κι ένας απολιτίκ μουσικός διαγωνισμός που “ενώνει” τον κόσμο, κωφεύοντας επιδεικτικά απέναντι σε κάθετι μπορεί να απειλήσει τη διαθεματικότητά του. Αντιθέτως, είναι ένας ζωντανός πολιτισμικός οργανισμός που αποτυπώνει με τον πιο ξεδιάντροπο – θα έλεγα- τρόπο το όποιο πολιτικό μας γίγνεσθαι.
Χωρίς αμφιβολία, η φετινή Γιουροβίζιον ήταν η πιο queer στην ιστορία της. Τίποτα κάτω από το χαλάκι. Ομόφυλα φιλιά (εσκεμμένα ή μη), ιστορίες διαφορετικότητας και ενδυνάμωσης και μεγάλα gay είδωλα επί σκηνής.
Για να είμαι ειλικρινής, η φετινή διοργάνωση έκανε αυτό που οι άλλες φοβόντουσαν να κάνουν και που είχαμε βαρεθεί να περιμένουμε. Κατέβασε το δάχτυλο, χωρίς πια να μπορεί να κρύψει τη LGBT+ εκδοχή της, όπως κάνουμε για παράδειγμα εδώ στην Ελλάδα.
Μέσα από τη φετινή Γιουροβίζιον ο μάτσο Ελληναράς, είδε άνδρες να φιλιούνται μεταξύ τους και να χορεύουν με τακούνια, ανοιχτά τρανς ταυτότητες, γυναίκες να τραγουδούν για τον εαυτό τους (κι όχι για κάποιον άνδρα) και ΑμεΑ να μην περιθωριοποιούνται. Κι αυτό είναι πέρα από υπέροχα προκλητικό ήταν και βαθιά πολιτικό.
‘Οπως πολιτικό ήταν και το αίτημα για μποϊκοτάζ της χώρας διεξαγωγής (βλ. Ισραήλ), εξ αιτίας των εγκλημάτων πολέμου εις βάρος του λαού της Παλαιστίνης, όπως αυτά έχουν καταγραφεί/καταδικαστεί από τον ΟΗΕ και τη Διεθνή Αμνηστία.
Ένα μποϊκοτάζ που άνοιξε τη συζήτηση για τον τρόπο με τον οποίο το Ισραήλ χειρίζεται τη ΛΟΑΤΚΙ+ ατζέντα με έννοιες, όπως το pinkwashing να μπαίνουν δυναμικά στο γλωσσικό μας συνειδητό και που κάλεσε τις queer κοινότητες να σταθούν αλληλέγγυες και να πάρουν θέση.
Σ΄αυτό το σημείο να πω, πως δυσκολεύομαι να απαντήσω σε τι βαθμό έγινε αυτό όπως ακριβώς δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω -όπως έκαναν κάποιοι – την “πολιτική κίνηση/αντίδραση” της Μαντόνα με τις παλαιστινιακές σημαίες, όταν και τα λεφτά της πήρε και το νέο της άλμπουμ διαφήμισε.
Αυτό όμως που καταλαβαίνω είναι πως η χθεσινή διοργάνωση μας έδειξε πολλά πράγματα. Κυρίως το πόσο βαθιά πολιτικό χαρακτήρα έχει ο θεσμός. Είναι επομένως απαραίτητο να τον αναγνωρίσουμε και να αρχίσουμε να τον μεταδίδουμε μέσα από τις εθνικές μας αποστολές, προβάλλοντας και εμείς “ξεδιάντροπα” τη διαφορετικότητά μας και παίρνοντας σαφή και ξεκάθαρη θέση απέναντι σε ζητήματα, όπως αυτό της Παλαιστίνης. Αλλιώς ο πολιτικός αφορισμός του θεσμού είναι αναπόφευκτος.
Μπορεί η μουσική να ενώνει αλλά η πολιτική είναι αυτή που μας κρατά ελεύθερους και ζωντανούς.
