Με αφορμή τη σημερινή ημέρα της μητέρας, το newsfeed μου στο Facebook (φαντάζομαι και το δικό σας) έχει γεμίσει από φωτογραφίες παιδιών που εύχονται στις μητέρες τους χρόνια πολλά και που τις ευχαριστούν για όσα έχουν κάνει γι΄αυτά.
Συγκινητικά μηνύματα που γιορτάζουν τη μητρική αγάπη και που σε βάζουν στη λούμπα να αξιολογήσεις τη σχέση που έχεις εσύ με τη μητέρα σου (αλήθεια, εγώ της ευχήθηκα;). Και αφού καταλήξεις – αν καταλήξεις – με ασφάλεια στο συμπέρασμα ότι οι σχέσεις σας είναι καλές, ξεφυσάς με ανακούφιση και αποφασίζεις για την επόμενή σου κίνηση. Γλυκά, λουλούδια ή έστω ένα απλό τηλεφώνημα του στυλ “χρόνια πολλά, μαμά”.
Κρύβει, όμως, κάτι το ενοχικό αυτή η ημέρα δεν νομίζετε; Μια ενοχή για όλα αυτά τα παιδιά, που η σημερινή ημέρα είναι απλά όπως οι υπόλοιπες, Για τα παιδιά που δεν έχουν, δεν γνώρισαν, δεν χρειάστηκαν ή που κάποια στιγμή -για το δικό τους καλό- έπρεπε να αποφασίσουν ότι δεν έχουν μια μαμά να τους προσέχει. Ειδικά αυτό το τελευταίο παίζει αρκετά στην κοινότητα μας. Προσωπικά, γνωρίζω τουλάχιστον 3 περιπτώσεις παιδιών που οι μανάδες τους τους έδιωξαν όταν έμαθαν για την ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητά τους. Τι έχουν να γιορτάσουν σήμερα αυτά τα παιδιά. Άδικο δεν είναι;
Είναι και έτσι όπως το βλέπω εγώ η αδικία βρίσκεται στο ότι καταλήγουμε να ταυτίζουμε τη λεγόμενη “μητρική αγάπη” με ένα και μόνο συγκεκριμένο πρόσωπο. Έχουμε συνηθίσει το πρόσωπο αυτό να είναι η μητέρα μας, αλλά δεν είναι πάντοτε έτσι. Για κάποιους/ες αυτό το πρόσωπο μπορεί να είναι η γιαγιά, ο μπαμπάς, η φίλη, ο/η σύντροφος κ.α. Όσο ετυμολογικά ασυνεπές κι αν ακούγεται, αυτή είναι αλήθεια. Όλοι έχουμε ανάγκη από μητρική αγάπη, αλλά όχι απαραίτητα από μια μητέρα.
Συνεπώς η σημερινή ημέρα είναι, τουλάχιστον για εμένα, αφιερωμένη στη μητρική αγάπη. Χρόνια πολλά, λοιπόν, σ΄αυτόν/ην που μας/σας την έδωσε.
