“Δεν είναι μία στιγμή υπέρβασης και γιορτής η δέσμευση των υποψήφιων δημάρχων για στήριξη στη Γραμμή Ψυχολογικής Στήριξης 11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ…”
Στις συνεντεύξεις των υποψηφίων δημάρχων της Αθήνας στο τελευταίο τεύχος του antivirus διαβάσαμε, ότι ο κ. Γερουλάνος, ο κ. Ηλιόπουλος κι ο κ. Μπακογιάννης συμφώνησαν ως προς τη σημαντικότητα της LGBTQI+ Γραμμής Ψυχολογικής Στήριξης 11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ και δεσμεύτηκαν να τη στηρίξουν. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;
Το 11528 από την αρχή της λειτουργίας του, για μία σειρά από λόγους, που αποτυπώνονται με στατιστικά, αριθμούς και δείκτες, προσφέρει υπηρεσίες ζωτικής σημασίας. Δε θα κουράσω με την παράθεση ποσοστών, έχουν δημοσιευτεί και μπορεί κανείς να βρει, θα μείνω όμως στο εξής: Το 11528, αυτήν την στιγμή, είναι η μόνη οργανωμένη κοινωνική υπηρεσία, που ειδικεύεται καθολικά στα LGBTQI+ ζητήματα, όπου τα LGBTQI+ άτομα αισθάνονται ασφαλείς, αντιμετωπίζονται με σεβασμό και δεν παθολογικοποιούνται, όχι μόνο στον τομέα της ψυχικής υγείας, αλλά εν γένει. Πρόκειται για το μοναδικό έργο, που αναγνωρίζεται από το σύνολο της LGBTQI+ κοινότητας, συμβάλλοντας σε κοινωνικό, θεσμικό και συμβολικό επίπεδο και κρατά τον καθρέφτη, που αντανακλά αυτό που συμβαίνει μέσα στις οικογενειακές και συντροφικές σχέσεις, στις παρέες, στους εργασιακούς και δημόσιους χώρους. Αντικατοπτρίζει, ακόμη, το πώς τα βγάζει πέρα η LGBTQI+ κοινότητα στην Ελλάδα, με τις διακρίσεις, το μίσος, τον φόβο, τον θάνατο, την άγνοια, αλλά και την ανάγκη της για ενδυνάμωση, σεβασμό, αναγνώριση, υπέρβαση, ανάληψη ευθύνης, ανάκτηση προσωπικής ισχύος, διεκδίκηση της ορατότητας και της ευτυχίας στη ζωή.
Όλοι οι υποψήφιοι, λοιπόν, φαίνεται ότι συμφώνησαν και δεσμεύτηκαν σε δύο πρακτικά πράγματα: στη στήριξη της λειτουργίας της LGBTQI+ Γραμμής Ψυχολογικής Στήριξης 11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ και στη στήριξη του Athens Pride. Από τη μία μεριά, πραγματοποιείται ένα άνοιγμα, πέρα από τον υπαρκτό συντηρητισμό και είναι αισιόδοξο το γεγονός ότι αναγνωρίζεται το έργο που γίνεται, από τρεις λευκούς, cis και ετεροκανονικούς πολιτικούς άνδρες. Αδιαμφισβήτητα θα ήταν τεράστια η απογοήτευση, αν ο Δήμος της Αθήνας, που από το 2017 μέχρι και σήμερα προσφέρει ένα φιλόξενο σπίτι και στηρίζει με θέρμη τη Γραμμή και το Pride, ξαφνικά σταματούσε να το κάνει. Από την άλλη αναρωτιέμαι: Αυτά τα δύο, το 11528 και τo Athens Pride, όσο σημαντικά και ουσιώδη κι αν είναι σε επίπεδο κοινωνίας και LGBTQI+ κοινότητας, δεν είναι τα εντελώς μίνιμουμ από πλευράς Πολιτείας; Ποιος, ακριβώς, πήχης είναι ψηλά, όταν οι τρεις υποψήφιοι, από κοινού, κάνουν αυτές τις δύο δεσμεύσεις; Πόσο θεωρείται ότι μια τέτοια δέσμευση αποτελεί καινοτομία και εξυπηρετεί την πρόοδο; Σε αντίθεση με τι ακριβώς, αυτή η δέσμευση είναι οκ;
Στην πραγματικότητα, οι υποψήφιοι δεσμεύτηκαν, επαναλαμβάνω, από κοινού (όπως οφείλει κάθε προοδευτικός δημοκρατικός άνθρωπος να κάνει, σε μία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, εν έτη 2019) να στηρίξουν τα δύο πράγματα, που η ελληνική LGBTQI+ κοινότητα χρειάστηκε να δημιουργήσει από το μηδέν και να χτίσει με κόπο, φόβο, αγώνα και αγωνία όλα αυτά τα χρόνια. Η στήριξη σ’ αυτά δε θα έπρεπε να είναι αυτονόητη; Αν η συζήτηση γίνεται με όρους αλλαγής και προόδου, τότε, αναρωτιέμαι, δε χρειάζεται να πάμε πέρα από αυτά και να μιλήσουμε, για παράδειγμα, για πρόληψη; Συμβαίνουν φρικτά πράγματα, λόγω των διακρίσεων, της ανισότητας, της ομοφοβίας, της λεσβιοφοβίας, της τρανσφοβίας, της αμφιφοβίας, με τη Γραμμή να αναλαμβάνει να μαζέψει τα σπασμένα για να ξαναδώσει ζωή, με τα Pride να δίνουν μία μεγάλη ανάσα, που κρατάει μέχρι το πρωί της επόμενης μέρας και με το σύνολο των οργανώσεων και των μελών της LGBTQI+ κοινότητας να αισθάνεται ότι δεν κάνει ποτέ αρκετά, παρόλο που τα δίνει όλα.
Κι έπειτα έρχεται ο δημόσιος διάλογος για πρόοδο και γίνεται με όρους δυσκολίας αλλαγής: της Αθήνας, της νοοτροπίας, της κοινωνίας. Μιας δυσκολίας που παρουσιάζεται ως ανυπέρβλητη. Η συζήτηση, μάλιστα, εντείνεται, όταν η εστίαση γίνεται στην LGBTQI+ κοινότητα. Σίγουρα το έχετε παρατηρήσει, ότι ειδικά στον πολιτικό λόγο, κάθε φορά που γίνεται αναφορά στα LGBTQI+ άτομα/ζητήματα/δικαιώματα, υπάρχει ξάφνου μία πηγαία, σχεδόν πυρηνική, ανάγκη να γίνει μνεία και σε άλλες κοινωνικές μειονοτικές ομάδες, σε άλλες περιθωριοποιημένες κοινότητες, ή ακόμη περισσότερο, σε όλες τις κοινότητες, στα δικαιώματα όλων των ανθρώπων. Κι αυτή η δυσκολία εστίασης, που εκδηλώνεται στον τρόπο που μιλάμε, υπάρχει στη σκέψη μας, αναδύεται ύπουλα, δήθεν αθώα και μας κρατάει πίσω. Παρόλο, που οι απαντήσεις των υποψηφίων φιλοξενήθηκαν σε ένα LGBTQI+ περιοδικό, με απεύθυνση, κατά κύριο λόγο, στο LGBTQI+ κοινό, σε ορισμένες τοποθετήσεις τους, αντιμετώπισαν την ίδια δυσκολία. Όσο σκληρό κι αν είναι, η δυσκολία αυτή είναι δική τους. Με την προϋπόθεση ότι ισχύει η πολιτική τους βούληση, χρειάζεται να αναλάβουν και την πολιτική ευθύνη να αντιμετωπίσουν την όποια δυσκολία.
Γιατί, όσο η πραγματικότητα των LGBTQI+ ατόμων διέπεται από μία ευτυχία, που δεν είναι δικαιωματικά δική τους, όσο η ζωή τους είναι μία σειρά καθημερινών διεκδικήσεων, όσο οι πόλεις, τα σχολεία και τα σπίτια δεν είναι ασφαλείς χώροι για την LGBTQI+ νεολαία, όσο στο 11528 η ζωή κι η χαρά των ανθρώπων γίνονται κρατούμενα… “μέχρι η κοινωνία να ωριμάσει” γιατί “είναι δύσκολη η αλλαγή” , τόσο LGBTQI+ άτομα θα δολοφονούνται μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας. Κι όποια/ος έχει σκοπό να συνεχίσει να προβάλει την προσωπική του αποτυχία αντιμετώπισης της όποιας “δυσκολίας” του, παζαρεύοντας το βαθμό στήριξής της/του στην LGBTQI+ κοινότητα, ενώ δηλώνει υπέρμαχος, τουλάχιστον, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καλύτερα να μη σπαταλά άλλο τον χρόνο της. Καλύτερα, να μη σπαταλάτε άλλο τον χρόνο της.
Δεν είναι μία στιγμή υπέρβασης και γιορτής η δέσμευση των υποψήφιων δημάρχων για στήριξη στη Γραμμή Ψυχολογικής Στήριξης 11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ, είναι η ελάχιστη υποχρέωση απόδοσης σεβασμού στην κληρονομιά της LGBTQI+ κοινότητας, που με εθελοντισμό, γενναιότητα, αποφασιστικότητα, κόπο και πίστη στην αλήθεια του ανθρώπου, κατάφερε να οικοδομήσει, όταν όλα ήταν εναντίον της.
Η LGBTQI+ κοινότητα παραμένει ανοιχτή στο διάλογο, με σπουδαία μέλη της να διαπρέπουν στους τομείς εξειδίκευσής τους, γνωρίζοντας τι είναι απαραίτητο για την επόμενη μέρα κι έχοντας κάνει το μέρος που της αναλογεί. Οι υποψήφιοι δήμαρχοι, θέλω να πιστεύω, ότι θα κρατήσουν τον λόγο τους σ’ αυτά τα δύο μίνιμουμ, αλλά ελπίζω να μην επαναπαυτούν εκεί. Ο πήχης, για να είναι αντικειμενικά ψηλά, χρειάζεται να γίνουν περισσότερα, ανεξάρτητα από τη θέση που θα βρεθούν οι υποψήφιοι την επόμενη μέρα των εκλογών. Κι αυτό, γιατί το μέτρο δεν τίθεται από την πολιτική σκηνή και το πού ήταν η χώρα δέκα χρόνια πριν. Το ύψος του πήχη, τίθεται από την LGBTQI+ κοινότητα του σήμερα, εκείνη θα κρίνει, εκείνη θα αποφασίσει πόσο ψηλά είναι καλά να βρεθεί ο πήχης, γιατί εκείνη έχει εμπειρικά, ηθικά και δικαιωματικά κάθε προνόμιο να το κάνει. Κι αυτό το προνόμιο, δεν της το παίρνει κανείς και καμία.
Κλεοπάτρα Οικονομίδου
Διευθύντρια του 11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ
