Vasilis Thanopoulos
Η παιδική κακοποίηση και η σιωπή μια κλειστής κοινωνίας που ξέρει και δεν μιλά, στοιχειώνουν τα δυο κορίτσια. Παλεύουν για να γκρεμίσουν όλα τα φαντάσματα, και να διεκδικήσουν την ζωή τους. Δύο αδελφές εγκλωβισμένες στο πατρικό τους σπίτι, αλλά και σε κάτι μεγαλύτερο, στον παρελθόν τους. “Οι χρωματιστές γυναίκες” είναι μια σκηνική ελεγεία για τη χαμένη ελευθερία και την απελπισία της ανθρώπινης ύπαρξης, που παρουσιάζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Οι πρωταγωνίστριες της παράστασης, Βιργινία Ταμπαροπούλου και Μυρτώ Γκόνη παίρνουν τον λόγο…
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση.
Bιργινία: Βρισκόμαστε σε ένα απομονωμένο νησί, μια κοινωνία εγκλωβισμένη σε στερεότυπα, σε προκαταλήψεις. Δύο πλάσματα, δύο αδερφές, η Έλλη και η Άννα, συναντιούνται ξανά μετά από πολλά χρόνια απουσίας της δεύτερης και καλούνται να αντιμετωπίσουν τα φαντάσματα του παρελθόντος, το τραύμα της παιδικής κακοποίησης, την ένοχη σιωπή μιας ολόκληρης κοινωνίας, για να βγουν στο φως και να λυτρωθούν.
Mυρτώ: Η παράσταση είναι ένα σκηνικό ποιητικό θρίλερ χωρίς αρχή- μέση και τέλος, μια βουτιά στο υποσυνείδητο μιας κακοποιημένης ύπαρξης.
Ποιος είναι ο ρόλος σου;
B: Εγώ υποδύομαι την Έλλη, το κορίτσι που υπέστη την κακοποίηση, όχι μόνο του πατέρα, αλλά και ολόκληρου του νησιού, το οποίο έστεκε βουβό κι ατάραχο μπρος στην αποτρόπαια αυτή πράξη. Η Έλλη είναι ένα πλάσμα, γερασμένο μέσα στη νιότη του, χαμένο ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις φαντασιώσεις, φοβικό, κι ανίκανο να αγκαλιάσει και να διεκδικήσει τη ζωή του. Είναι το αποτύπωμα της χαμένης παιδικής αθωότητας.
M: Εμένα ο ρόλος μου είναι η Άννα που δραπέτευσε από΄ το κολαστήριο- σπίτι στα 14, έγινε σεξεργάτρια και τώρα μετά τον θάνατο των γονιών επιστρέφει να τα βάλει με το παρελθόν και να σώσει την αδερφή της από την άρνηση και τον φόβο.
Τι θέλει να μας πει η παράσταση για την ελληνική πραγματικότητα;
B: Το έργο αυτό, θίγει βαθιά ζητήματα που, δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, είναι πολύ επίκαιρα. Ο συντηρητισμός, οι θρησκοληψίες, η αδράνεια μας, απέναντι σε πραγματικά δολοφονικές ενέργειες -με πιο πρόσφατη την ιστορία του Ζακ-,η φασιστική αυτή μυρωδιά που είναι πιο έντονη από ποτέ είναι βασικά ζητήματα που θίγονται στο έργο αυτό του Ζιώγα. Το φύλο, το χρώμα, η σεξουαλική ταυτότητα του καθενός ορίζουν τη μοναδικότητά του κι οφείλουν να είναι σεβαστά. Στο έργο αυτό, δυο πλάσματα αθώα, βιάζονται και καταδικάζονται να ζουν ανάμεσα σε σκιές. Αυτό πρέπει να πάψει να υπάρχει.
M: Η κοινωνία μας ακόμα περνάει πολύ σκοτεινά χρόνια. Η σεξουαλικότητα προς οποιαδήποτε κατεύθυνση είναι αμαρτία, η διαφορετικότητα είναι απειλή η αυτοδιάθεση θανάσιμο αμάρτημα. Ο φόβος έχει ποτίσει την συνείδησή μας και επιβιώνουμε προσπαθώντας να διατηρήσουμε ό,τι έχει απομείνει από την υπόληψή μας, το σπίτι μας, τη δουλειά μας. Μας καταπατούν το στοιχειώδες δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και στην ζωή. Αυτό όμως δεν πρέπει να τους δώσουμε. Όχι χωρίς να πολεμήσουμε. Οφείλουμε όπως οι ηρωίδες του έργου σκοτώνουν το δικό τους δράκο του παρελθόντος, ο καθένας να βρει τον καλά κρυμμένο δικό του δράκο και να κάνει αυτό που πρέπει για να κερδίσει την ζωή.
Πώς αντιλαμβάνεσαι τον όρο διαφορετικότητα;
B: Ως κανονικότητα. Ο κάθε άνθρωπος, είναι μοναδικός μέσα στην κανονικότητα του. Είναι τόσο υπέροχο, που διαφέρουμε οι άνθρωποι, που μοιάζουμε χωρίς να μοιάζουμε, που το σώμα μας κι η ψυχή μας, όλη μας η ύπαρξη είναι μία και μοναδική στον κόσμο. Αυτό είναι καταπληκτικό! Η διαφορετικότητα είναι γοητεία, είναι ζωή, είναι η ίδια η φύση του καθενός μας, η τόσο ξεχωριστή.
M: Διαφορετικότητα για μένα είναι αυτό που ανατινάζει τους μέσους όρους. Την μετριοπαθή, καλά οργανωμένη και τακτοποιημένη ταυτότητα που οι άλλοι θέλουν από τον καθένα μας για να μπορούν να μας ορίσουν, να μας αναγνωρίσουν και άρα να μην μας φοβούνται. Το ανοίκειο είναι περιπετειώδες και άγνωστο. Άρα εχθρικό.
Εσύ γιατί αισθάνεσαι διαφορετική;
B: Αισθάνομαι μοναδική και προσπαθώ να εκτιμώ και να υπερασπίζομαι αυτό που είμαι.
M: Γιατί είμαι γυναίκα ηθοποιός στην Αθήνα του 2019, δουλεύω μόνη μου, είμαι πανύψηλη, φωνάζω πολύ, έχω εξοργιστικά μεγάλη σωματική δύναμη και κυρίως είμαι Τοξότης με Λέοντα και σελήνη στον Κριό (και όπως θα συμπλήρωνε και μία φίλη) και Δράκος στο κινέζικο (λολ).
Θεωρείς ότι η τέχνη μπορεί να κάνει να συμβάλλει στην καταπολέμηση των κοινωνικών στερεοτύπων; Αν ναι, με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει;
B: Η τέχνη οφείλει να συμβάλλει στην καταπολέμηση των στερεοτύπων. Είτε επιλέγοντας έργα που προβάλουν καθαρά κι ειλικρινά, θέματα ταμπού, όπως η κακοποίηση, ο ρατσισμός λόγω ταυτότητας φύλου, λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, λόγω χρώματος. Είτε συμμετέχοντας ενεργά σε δράσεις που αφορούν την στηλίτευση και την εξάλειψη όλων αυτών των άρρωστων προκαταλήψεων. Προσωπικά συμμετέχοντας μέχρι πρόσφατα, στην παράσταση «Το κάλεσμα της Λορίν», που μιλούσε για το θέμα της σεξουαλικής ταυτότητας, και τώρα συμμετέχοντας στις «Χρωματιστές γυναίκες», που αφορά στην σεξουαλική παιδική κακοποίηση, νομίζω ότι νιώθω την συνείδησή μου λίγο πιο καθαρή.
M: Πιστεύω ότι αν μπορούσε να συμβάλλει, τόσο χρόνια που υπάρχει η Τέχνη, θα το είχε κάνει ήδη. Οπότε μάλλον όχι γιατί βλέπω ότι τα κοινωνικά στερεότυπα αν και λειαίνονται στις γωνίες τους, στον πυρήνα τους μένουν απαράλλαχτα. Η τέχνη όμως μπορεί να παρηγορεί αυτούς που πλήττονται από τα στερεότυπα. Και αυτό είναι δεν είναι λίγο.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να στείλεις στην ελληνική ΛΟΑΤ+ κοινότητα;
B: Νιώθω μέλος αυτής της κοινότητας, είμαι κομμάτι αυτού του
υπέροχου κόσμου, ενός κόσμου αγάπης, κατανόησης, δικαιοσύνης και γενναιοδωρίας
Είμαι πάντα εκεί, είμαι μαζί σας, είστε μαζί μου κι οι αγώνες μας θα κερδίζονται ένας ένας…
M: Ο αγώνας κάθε καταπιεσμένου είναι αγώνας ολόκληρης της κοινωνίας. Όσο ομαδοποιούμαστε και βάζουμε ταμπέλες σεξουαλικού, εθνικού, ή φυλετικού προσδιορισμού χάνουμε την μεγάλη συμμαχία και τον μεγάλο αγώνα που στον συγκεκριμένο κόσμο είναι ο ταξικός. Η ελληνική ΛΟΑΤ+ κοινότητα έχει καταφέρει μεγάλες νίκες και έχει δώσει σημαντικές μάχες με την άγρια ελληνική κοινωνία. Αλλά όσο περιορίζεται στα δικά της ειδικά χαρακτηριστικά τόσο θα αυτοπροσδιορίζεται και θα χάνει την μεγάλη μάχη που έχει διακύβευμα την πραγματικά ολοκληρωτική ελευθερία του Ανθρώπου. Θα ήθελα στην επόμενη απεργία να δω τους ΛΟΑΤ+, τους Κινέζους, τους Αλβανούς, τους πρόσφυγες, τους γέροντες, τους μαθητές τους ειδικών αναγκών, τους πάντες. Ο αγώνας είναι ένας και είναι ενάντια στον καταπιεστή από τον καταπιεζόμενο.
iNFO
Χρωματιστές γυναίκες, του Βασίλη Ζιώγα. Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Καραντινάκης. Μουσική: Νίκος Πλατύραρχος. Κοστούμια: Γιούλα Ζωιοπούλου. Παίζουν: Μυρτώ Γκόνη, Βιργινία Ταμπαροπούλου. Έως 21.4.2019, Κάτω Χώρος, Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους & Θαρύπου).
