Πόσους “κακούς” μπορείς να μετρήσεις τελευταία;
Μια γυναίκα μπαίνει αιμόφυρτη σε ένα ταξί κι ο οδηγός δεν τη βοηθάει αλλά τη διώχνει για να μη λερώσει το ταξί του. Ένας άνθρωπος λιντσάρεται μέχρι θανάτου μέρα μεσημέρι και κανείς δεν κάνει τίποτα, για να μην μπλέξει, για να μη “βρωμίσει” τα χέρια του. Και το ερώτημα των 1.000 ευρώ. Πόσοι είναι οι θύτες στις παραπάνω ιστορίες; Ένας, δύο ή περισσότεροι;
Πριν αρχίζεις να μετράς, θα σου πω ότι δική μου η απάντηση είναι ΌΛΟΙ. Όλοι αυτοί που βρέθηκαν άθελά τους στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή και που φοβήθηκαν να μη “λερωθούν”. Όλοι εμείς που θα βρεθούμε άθελα μας μπροστά σε αντίστοιχα περιστατικά και που θα προτιμήσουμε να διατηρήσουμε την προσωπική μας ησυχία από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ακόμη και από την ίδια την ανθρώπινη ζωή (αρκεί να μη είναι η δική μας). Όλοι εμείς που μάλλον είμαστε ήδη θύτες και εγκληματίες και που μάλλον δεν το έχουμε καταλάβει.
Και δεν χρειάζεται να μετρήσεις τα θύματα σε πτώματα για να το καταλάβεις. Αρκεί να μετρήσεις τις φορές που είπες στον εαυτό σου εκείνο το “που να μπλέκω, τώρα;” προσφέροντας νομιμοποιήση στην οποιαδήποτε αδικία συνέβαινε μπροστά σου.
Αυτό όμως που πρέπει να καταλάβεις κι εσύ (κι όλοι μας) είναι ότι στις μέρες μας οι άνθρωποι προπυλακίζονται, βιάζονται και δολοφονούται όχι μόνο γιατί κάποιοι άλλοι θέλουν το κακό τους αλλά επειδή και εμείς λειτουργούμε ως σύνεργοί τους, παραμένοντας ουδέτεροι και αμέτοχοι. Ότι στον πραγματικό κόσμο οι “κακοί” της υπόθεσης δεν είναι μόνο αυτοί που έχουν όπλα, σκοτεινά πρόσωπα και επικίνδυνα μυστικά. Αλλά και αυτοί που κρατούν σκούπες, οδηγούν ταξί και θέλουν να κοιτούν μόνο την πάρτη τους.
