Αισθάνομαι πάντα μια δυσφορία όταν καλούμαι να διαχειριστώ τον όρο “διαταραχή”. Κυρίως λόγω της κακοποίησης που έχει προσφέρει τόσα χρόνια στις ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητες (κι όχι μόνο). Δεν έχει περάσει δα και τόσος καιρός, από τότε που εμείς οι ομοφυλόφιλοι αναγνωριζόμασταν από την κοινωνία και την επιστήμη ως ψυχικά διαταραγμένοι, ακόμη λιγότερος για τα τρανς άτομα.
Οι άνθρωποι συνηθίζουν να χρησιμοποιούν αυτό τον όρο για να περιγράψουν άτομα και καταστάσεις που δεν καταλαβαίνουν και που πολλές φορές φοβούνται.
Το παράδοξο είναι όμως, πως τον τελευταίο καιρό υπάρχει η τάση να χρησιμοποιείται για να δικαιολογηθούν αποτρόπαια εγκλήματα και συμπεριφορές που καταλήγουν σε θύματα, σε νεκρούς και τραυματίες.
Αν ρίξετε μια ματιά στο διαδίκτυο και στις ειδήσεις που αφορούν στον Μπρέντον Τάραν, τον Aυστραλό ακροδεξιό εξτρεμιστή που κατηγορείται για το μακελειό σε δύο τεμένη της Κράιστσερτς με 50 νεκρούς την περασμένη Παρασκευή, θα δείτε πολύ συχνά να χρησιμοποιούν όρους όπως “διαταραχή”, “διαταραγμένη προσωπικότητα”, κ.ο.κ.
Φοβάμαι όμως ότι μ΄αυτόν το τρόπο προσφέρουμε μια δικαιολογία σε έναν άνθρωπο που επέλεξε να κάνει το μίσος και τον φασισμό του δόγμα για να σκοτώσει αθώους ανθρώπους. Όλα όσα έκανε ήταν αποτέλεσμα μια συγκεκριμένης φιλοσοφίας, που δυστυχώς συναντάται σε κάθε σημείο του πλαντήτη αλλά και σε πολλά ανθρώπινα μυαλά. Μια φιλοσοφία που βασίζεται στο μίσος για το διαφορετικό και που αποτελεί προϊόν εκπαίδευσης, σκέψης και μεθοδολίας.
Δεν είναι διαταραχή ο φασισμός αλλά συγκεκριμένη πολιτική πράξη και οι κοινωνοί του άνθρωποι που τον αποδέχονται συνειδητά. Μόνο μ΄αυτόν τον τρόπο μπορούμε να αναγνωρίσουμε το πραγματικό μέγεθός του και να τον καταδικάσουμε χωρίς παραθυράκια (στον νόμο και τη σκέψη μας).
