Πολλά πράγματα μπορεί να σκεφτεί κανείς με αφορμή την εμπρηστική επίθεση που δέχθηκε προχθές το Checkpoint κι όλα καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα. Τα πράγματα κάποιες φορές μπορεί να γίνουν πολύ επικίνδυνα εκεί έξω.
Από εχθές, αρκετός κόσμος (πολιτικός και μη) που ενημερώθηκε για το περιστατικό, έσπευσε να το καταδικάσει. Δηλώσεις, σχόλια, ευχές και rainbow σημαίες ως ένδειξη υποστήριξης σε έναν οργανισμό που δέχθηκε μια αισχρή επίθεση με έντονες ομοφοβικές αποχρώσεις ή για να είμαστε πιο ακριβείς μια επίθεση με ρατσιστικά κίνητρα απέναντι στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Η σημαία που κλάπηκε και που μαρτυρά τα κίνητρα των δραστών ήταν σύμβολο όχι μόνο της ομοφυλοφιλικής αλλά ολόκληρης της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Και αυτό το επισημαίνω, γιατί πρέπει να δούμε το πραγματικό εύρος του μίσους που πιθανότατα κρύβεται πίσω απ΄αυτή την επίθεση. Ένα μίσος που δεν περιορίζεται δυστυχώς στην εικόνα ενός ομοφυλόφιλου ατόμου αλλά επεκτείνεται και στην εικόνα όλων αυτών που πρεσβεύουν τη λεγομένη διαφορετικότητα.
Τι είναι αυτό όμως που κάνει έναν άνθρωπο ή μια ομάδα ανθρώπων να προβεί σε μια τέτοια εγκληματική ενέργεια; Πώς μια πολύχρωμη σημαία μπορεί να οδηγήσει κάποιον σε ένα έγκλημα μίσους;
Δεν σας κρύβω ότι τα ερωτήματα αυτά ήταν που μας απασχόλησαν λίγο πολύ και στη δίκη του Αμβρόσιου.
“Μπορεί ο κακοποιητικός λόγος να οδηγήσει σε εχθροπραξία εις βάρος μιας ατομικότητας ή συλλογικότητας; Μπορεί η ρητορική μίσους να δημιουργήσει πρόσφορο έδαφος για ένα έγκλημα μίσους;”
Τότε το δικαστηρίου αποφάσισε πως “πιθανότατα μπορεί”. Η προχθεσινή επίθεση το επιβεβαίωσε. Γιατί κανείς δεν φτάνει σε τέτοιο βαθμό ρατσισμού και εγκληματικής παραβατικότητας επειδή απλά γεννήθηκε έτσι. Κάπου έμαθε γι΄αυτό το μίσος και κάπου εθίστηκε σ΄αυτό λόγω της συνεχούς αναπαραγωγής του.
Σίγουρα, δεν ήταν ο Αμβρόσιος ή ο Κατσίκης ή ο Άνθιμος ή ο Σεραφείμ ή κάποιοι εξωγήινοι που πραγματοποίησαν την επίθεση στο Checkpoint. Ήταν όμως η ρητορική μίσους της οποίας είναι συχνά κοινωνοί. Μιας ρητορικής μίσους που δηλητηριάζει την κοινωνία, δικαιολογεί το μίσος, χτυπά, βρίζει και που μάλλον βάζει και φωτιές.
Ας συνεχίζουμε να καταδικάζουμε τέτοιες επιθέσεις με όποιον τρόπο μπορούμε από όποια θέση κι αν κατέχουμε (ένα τσικ παραπάνω αν είναι πολιτική). Αν δε βγούμε όμως τώρα να καταδικάσουμε κι όλους αυτούς που με τα λόγια τους κηρύττουν αυτό το μίσος και που δημιουργούν τις προϋποθέσεις για τέτοια εγκλήματα, τότε δεν κάνουμε τίποτα περισσότερο από μια κίνηση εντυπωσιασμού και προσωπικής διαφήμισης.
Να το καταλάβουμε αυτό, έτσι;
