Συνέντευξη στo Thecaller.gr και την Ειρήνη Αρβανίτη, έδωσε ο Αναστάσιος Ζαρίφης, μιλώντας για την απόφαση του να κατέβει στις δημοτικές εκλογές αλλά και για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα τρανς άτομο στη Θεσσαλονίκη.
«Η πρόταση μου έγινε από την ίδια την κυρία Νοτοπούλου. Ήταν μία πρόταση τιμητική για εμένα, που πρώτα συζήτησα με τους γονείς μου που μάλιστα με παρότρυναν να συμμετέχω στα κοινά, και με την οργάνωση που δραστηριοποιούμαι, το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών που μου είπαν ότι στηρίζουν την συμμετοχή των τρανς ανθρώπων σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής για την προαγωγή της ορατότητας. Δέχτηκα, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Η συμμετοχή μου είναι και συμβολική, αλλά και ουσιαστική. Συμβολική γιατί η ορατότητα των τρανς ανθρώπων στην πολιτική, είτε στην αυτοδιοίκηση, είτε στην κεντρική πολιτική σκηνή, έχει ισχυρό συμβολικό χαρακτήρα, αλλά και ουσιαστική: τα θέματα που θα ήθελα να προβάλω και εάν εκλεγώ να εστιάσω, είναι τα ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης».
Γιατί επέλεξε τον συνδυασμό της κας Νοτοπούλου;
«Κατ’ αρχήν, και στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές στον συνδυασμό αυτό που υποψήφιος Δήμαρχος ήταν ο κύριος Τριαντάφυλλος Μηταφίδης αν θυμάστε, και η κυρία Νοτοπούλου ήταν στο ψηφοδέλτιο και ήταν από τις επικεφαλείς του ψηφοδελτίου, υπήρξε πάλι υποψήφια τρανς γυναίκα. Είναι ένας συνδυασμός για την τοπική αυτοδιοίκηση της πόλης μας, αλλά και η ίδια, που έχει στηρίξει υποψηφιότητες, την ορατότητα και γενικότερα τις διεκδικήσεις της κοινότητάς μας. Αυτό που εισπράττω από την ίδια είναι η επιθυμία για μία ανοικτή πόλη για την προαγωγή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και γι’ αυτό δέχτηκα».
Η συζήτηση με τον Αναστάσιο Ζαρίφη δεν θα μπορούσε να μείνει μόνο στην πολιτική καθώς και η προσωπική του ζωή έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μας μιλά για τον τόπο που μεγάλωσε, πότε κατάλαβε το πραγματικό του φύλο αλλά και για τους γονείς του.
«Οι γονείς μου δεν είχαν ποτέ ασχοληθεί με τα κοινά. Το μόνο που μου είπαν ήταν: ‘’Πάλεψε για τα δικαιώματα σου. Τώρα είναι η ώρα σου’’. Γεννήθηκα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και τη δεκαετία του ’90 μετακομίσαμε στην δυτική Θεσσαλονίκη. Τελείωσα το λύκειο με την κατεύθυνση των δομικών έργων. Επίσης σχολή Δέλτα κατεύθυνση μουσική με τεχνολογία. Έκανα την πρακτική μου στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ 3 και πήρα και την πιστοποίηση».
Στην ερώτησή μας πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώσει στην τοπική κοινωνία όντας διεμφυλικός η απάντηση είναι…
«Ήταν δύσκολο και για μένα, αλλά και για όλους τους τρανς ανθρώπους, να μεγαλώνουν σε μία κοινωνία, που υπάρχουν αρνητικά στερεότυπα και προκαταλήψεις. Μιας κοινωνίας που όχι μόνο δεν είναι ανεκτική στη διαφορετικότητα, αλλά είναι φοβική και συχνά εχθρική προς αυτήν. Μιας κοινωνίας που μέχρι πριν από 2 χρόνια, δεν αναγνώριζε το πραγματικό φύλο μου, αλλά μου επέβαλλε να έχω μια ταυτότητα που δεν ανταποκρινόταν σ’ αυτό. Μιας κοινωνίας που θέλει τα τρανς άτομα στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής. Και γι’ αυτό άλλωστε συμμετέχω: Γιατί όλα αυτά πρέπει να αλλάξουν. Οι τρανς άνθρωποι δεν είναι ‘’εγκλωβισμένοι σε λάθος σώμα’’. Δεν υπάρχει κάτι ‘’λάθος’’ με τους τρανς ανθρώπους. Αυτά είναι ένα από τα στερεότυπα που αναφέρθηκα προηγουμένως. Οι τρανς είμαστε άνθρωποι με τις ίδιες ανάγκες και επιθυμίες με όλους τους άλλους, με τη διαφορά ότι το φύλο που μας αποδόθηκε κατά τη γέννηση, το βιολογικό μας φύλο, διαφέρει από την εσωτερική μας αίσθηση για το φύλο. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Δεν κάνουν όλοι οι τρανς άνθρωποι χειρουργικές επεμβάσεις ή άλλες ιατρικές παρεμβάσεις, άλλωστε. Και ακόμη και όταν προχωρούν σε ιατρικές ή και χειρουργικές παρεμβάσεις, αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι θεωρούν ότι κάτι είναι «λάθος». Αλλά γιατί αυτή η αίσθηση του φύλου είναι τόσο έντονη, που είναι απαραίτητο και αναγκαίο γι’ αυτά να επαναπροσδιορίσουν το φύλο τους. Δεν σας ψέγω που με ρωτάτε, αντίθετα θεωρώ καλό να διευκρινίζουμε κάποια θέματα.
Αν με ρωτάτε πότε κατάλαβα ότι το πραγματικό μου φύλο δεν είναι αυτό με το οποίο καταγράφηκα, άρχισα να το καταλαβαίνω από την ηλικία των 3 ετών. Από τότε είχα την έντονη αίσθηση, ότι το πραγματικό μου φύλο δεν είναι αυτό που μου αποδόθηκε κατά τη γέννηση. Αυτό βεβαίως το εξέφρασα ανοικτά πολύ αργότερα, και όπως καταλαβαίνετε σε μία κοινωνία που υπάρχει άγνοια ή και προκατάληψη, δεν είναι και ότι πιο εύκολο. Η γνωστοποίηση είναι μία δύσκολη διαδικασία. Και για σένα τον ίδιο, αλλά και για την οικογένειά σου. Αυτό έγινε σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία, γνωρίζοντας και άλλα τρανς άτομα, και όταν ήρθα σε επαφή με την οργάνωσή μου, με το ΣΥΔ. Η επαφή μου με βοήθησε να καταλάβω και να εξωτερικεύσω στους γονείς μου. Βεβαίως ήταν αρκετά δύσκολο, διότι λείπει η παιδεία σ’ αυτά τα θέματα. Όμως οι σωστοί γονείς που αγαπούν πραγματικά τα παιδιά τους, καταλαβαίνουν και στηρίζουν. Σ’ αυτό υπήρξα τυχερός, με στήριξαν, γιατί υπάρχουν άλλα παιδιά που εκδιώκονται απ’ τις οικογένειές τους.
Η γραφειοκρατία, από την άλλη είναι δύσκολη για όλους μας. Πόσο μάλλον για ανθρώπους που στερούνται των δικαιωμάτων τους. Πριν αλλάξω την ταυτότητά μου, πριν 2 χρόνια, δεν μπορώ να σας περιγράψω τα προβλήματα και τα εμπόδια. Ας πούμε όταν έπρεπε να πάω στην τράπεζα, ή στο ταχυδρομείο, ή σε οποιαδήποτε υπηρεσία και να δείξω την ταυτότητά μου που με ανέφερε με γυναικεία στοιχεία, ενώ είχα αρχίσει ήδη την μετάβασή μου, και η εμφάνισή μου ήταν πλέον αντρική. Εκεί δημιουργούνταν προβλήματα ταυτοπροσωπίας, γιατί άντε να εξηγήσεις ότι είσαι εσύ και δεν είσαι ελέφαντας. Αλλά ακόμη και η τωρινή διαδικασία που αλλάζεις τα έγγραφά σου είναι γραφειοκρατική και χρονοβόρα, γιατί παραμένει, δυστυχώς δικαστική. Και ακόμη και μετά τη δικαστική απόφαση, πρέπει να αλλάξεις μια σειρά από έγγραφα που πρέπει και εκεί καταλαβαίνετε τι αντιμετωπίζεις στις διάφορες υπηρεσίες που πάλι πρέπει να εξηγείς. Και η γραφειοκρατία, είναι το ελάχιστο που μπορείς να αντιμετωπίσεις. Γιατί υπάρχουν και οι προσβλητικές συμπεριφορές, συχνά, όταν καταλαβαίνει ο άλλος ότι είσαι τρανς».
Με την ιδιότητα του γραμματέα Περιφέρειας του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών έχει μιλήσει για τον αποκλεισμό, την βια αλλά και την περιορισμένη πρόσβαση σε διάφορους τομείς της ζωή στα διεμφυλικά άτομα.
«Οι διακρίσεις, η λεκτική ή και σωματική βία, το μπούλινγκ που δέχονται τα τρανς παιδιά και έφηβοι στο σχολείο, οι αποκλεισμοί στην εργασία δεν είναι κάτι θεωρητικό. Τα βιώνουν σχεδόν όλοι οι τρανς άνθρωποι. Στο σχολείο, από το δημοτικό ακόμη είχα δεχτεί μπούλινγκ, υπό τη μορφή σωματική βίας. Με είχαν κτυπήσει και κλειδώσει στη τουαλέτα του σχολείου. Μετέπειτα όταν έπρεπε και αφού τελείωσα τις σπουδές μου να αναζητήσω εργασία, δεν μπορούσα να βρω εργασία, όχι βέβαια λόγω της ανεργίας που είναι πρόβλημα για όλους τους συμπολίτες μου, αλλά γιατί ήταν αδύνατο να με δεχτεί να εργαστώ κάποιος εργοδότης όταν τα στοιχεία της ταυτότητάς μου, δεν αντιστοιχούσαν με την εξωτερική εμφάνιση του φύλου μου. Αποκλεισμός. Οι διακρίσεις και οι αποκλεισμοί των τρανς ανθρώπων, αποτελεί καθημερινότητα για τους τρανς ανθρώπους. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Αλλά μην πάτε μακριά: Εδώ υπάρχουν δημοσιεύματα σε εθνικιστικά μπλογκ που μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς μου με στοχοποιούν με υβριστικά σχόλια, με μόνο λόγο ότι είμαι τρανς. Αυτό θα γινόταν με οποιονδήποτε άλλο υποψήφιο;».
