Σχεδόν πάντα υπάρχει μια ασυλία σε συρτάρια, σε τσέπες – συνήθως ατσαλάκωτων παντελονιών-, σε “οικογενειάρχες”, σε επίορκους μπάτσους κ.ο.κ. Μια ασυλία απέναντι στο χειραγωγήσιμο, στο αδύναμο, στο να παραπαίεις ανάμεσα στο ανάθεμα και το πρέπει.
Είμαι πολύ θυμωμένη με το θέμα του “πρώην δεξιού” κατακαθιού. Τα λαλίστατα-σε άλλες περιπτώσεις-κοκόρια του Μητσοτάκη (αυτού που έχει εξ αγχιστείας συγγένεια με τον Ε.Τ.) ο Άδωνις ή ο μούσκουλας βαρύμαγκας Βορίδης, σφράγισαν τα στενά χειλάκια τους και κρύφτηκαν σε λαγούμια;
Όλοι οι δεξιόστροφοι γκράντε δημοσιογράφοι, που όταν πήραν φωτογραφία τη Βαγενά να κοιμάται σε διάδρομο της βουλής, το πιπιλούσαν δέκα μέρες, τώρα κάνουν μόκο. Τώρα η ουρά στα σκέλια και ποστάρουν παραδοσιακή ταραμοσαλάτα για την Καθαρά Δευτέρα.
Αν ο οποιοσδήποτε κοινός θνητός πιανόταν στα πράσα να ενισχύει και να ενδυναμώνει τη σωματεμπορία-κοινώς trafficκing- και μάλιστα με παιδιά 15 χρόνων, θα είχε λιντσαριστεί πρώτα στα πρωτοσέλιδα και μετά στο Σύνταγμα. Αν δε ήταν και αλλοδαπός… η φαντασία σας μπορεί να οργιάσει.
Κι αυτή μπορεί να οργιάζει όσο θέλει. Είναι ακίνδυνη. Όταν όμως ένας ατσαλάκωτος πολιτικός με «λαμπρό μέλλον» στη μεγαλύτερη παράταξη μιας χώρας κωλοχανείου και το παρόμοιο παρεάκι του, πραγματοποιούν άρρωστες φαντασιώσεις ,έχουμε τεράστιο θέμα και μηδενική ανοχή στο ζελαρισμένο μαλλί με τις κρυφές ανταύγειες.
Πάντα όταν έκανα νταραβέρι με παρόμοιους τύπους, μου απεδείκνυαν σαδιστικά θα έλεγα, πόσο καταπιεσμένα όντα είναι. Το καμουφλάζ του συνήθως γκρι κοστουμιού με τη σφιγμένη γραβάτα και τον ιδρώτα να εξέρχεται απ’ τους πόρους, πριν ακόμη βγάλουν το σακάκι, είναι ίδιο με ένα κόκκινο ακριβό χαλί με χρυσοποίκιλτα κρόσσια που όταν το σηκώσεις λίγο, σέρνονται σκουλήκια και μια δυσωδία που ούτε η καμφορά την καλύπτει.
Θα μου πει κάποιος: “Ρε Άννα, χρόνια γίνονται αυτά. Τα ξέρουμε. Τα κάνουμε κιόλας. Τι με νοιάζει εμένα αν είναι θύμα εκμετάλλευσης το άτομο που θα πληρώσω για να κάνω σεξ;”
Ναι, τα διαβάζω, τα ακούω και αυτά. Αυτή η απαξία για αυτά τα παιδιά ή ενήλικα άτομα, είναι σοβαρότερη αρρώστια, απ το ίδιο το γεγονός.
Δεν περνά καν απ’ το μυαλό του- κάτω κεφαλιού θα μου πεις -ότι θα μπορούσε υπό κατάλληλες συνθήκες- είναι τόσο πουτάνα η ζωή- να είναι δικά του παιδιά. Αν του το ψιθυρίσεις αυτό στο αυτί, θα πεταχτεί όρθιος και θα ουρλιάζει με αγανάκτηση: «αν τολμήσει να το κάνει κανείς στο παιδί μου, θα του δώσω τα άντερα του να τα φάει». Και να έμπαινε εκείνη τη στιγμή ο πατέρας αυτού του παιδιού -αν δεν το πουλάει ο ίδιος- να ξεκοιλιάσει τον εύθικτο πατέρα και συνεργό συνάμα σε ένα έγκλημα που δυστυχώς παίρνει τεράστιες διαστάσεις. Ευχολόγια. Και με αυτά τίποτα δεν γίνεται.
Δεν υπήρχαν θύματα στη δίκη του πρώην βουλευτή ούτε μάρτυρες, λένε αγκομαχώντας, ως ρανίδα υπόληψης, οι υποστηρικτές του.
Στου Γιαννακόπουλου τη δίκη- παρότι είχε καταδικαστεί στο παρελθόν για διακίνηση γυναικών- δεν υπήρχαν επίσης τα τρία θύματα trafficking που τον «έδωσαν» στην ασφάλεια. Ούτε στα ψιλά γράμματα άρθρων επί άρθρων και ρεπορτάζ δεν αναφέρθηκε αυτό. Πάλι η επιλεκτική αίσθηση δικαίου, που βολεύει την τσέπη και τον καβάλο.
Αυτά τα τρία κορίτσια είναι σίγουρα νεκρά- αφού δεν τα προστάτεψε κανείς μα κανείς. Είναι απλοί αριθμοί γι αυτούς. Σε πρόσωπο και σε χρήμα. Σε άλλη περίπτωση, ένα θύμα σωματεμπορίας βρήκε το κουράγιο και κατέδωσε τον δυνάστη της. Αποτέλεσμα της δικαιοσύνης, απέλαση. Να πάει που ρε αλήτες; Αν θα προλάβει να πάει. Έπρεπε να παρέμβει ο αρμόδιος υπουργός, μετά από πίεση,για να γίνει το αυτονόητο.
Δεν καταλαβαίνουν ότι γίνονται συνεργοί, παίζοντας το παιχνίδι της “Μαρίας της σιωπής”; Όταν ξέρεις και δεν μιλάς, είσαι συναυτουργός. Τέλος.
Και ο Αμβρόσιος- που το μόνο του πρόβλημα είναι οι ομοφυλόφιλοι- συμφωνεί προφανώς με αυτές τις πρακτικές. Αλλά δεν συμφέρει μάνα μου. Βλέπεις στη συγκεκριμένη περίπτωση τα θύματα είναι παιδιά και μάλιστα αγόρια. Εκεί λοιπόν, υπάρχει ψωμί στην υπόθεση. Κι ας είναι μουχλιασμένο.
Και εμφανίζονται δικηγορίσκοι -δεξιότατοι φυσικά- να προσθέτουν και να αφαιρούν νομικά τερτίπια για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα.
Σε σενάριο δηλαδή επιστημονικής φαντασίας ζητούν από τον διακινητή διαβατήριο για να βεβαιωθούν ότι πληροί όντως το ηλικιακό όριο, το θύμα αγόρι. Αν, ας πούμε είναι 14 χρόνων και 363 ημερών; Θα αρνηθούν και μάλιστα θιγόμενοι, πώς τόλμησαν να τους προτείνουν κάτι τέτοιο!
Βάζουν τεράστιες παρωπίδες για να πιαστούν απ’ το νομικό κομμάτι μια και η ηθική δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο τους και στις παράνομες κι επαίσχυντες δραστηριότητες τους.
Όντας σε ξένη χώρα ο παιδεραστής, χρησιμοποιεί το προνόμιο της διπλωματικής ασυλίας και κοιμάται ήσυχος αγκαλιά με το άλλοθι του. Όπως κοιμούνται ήσυχοι όλοι αυτοί που τα θέλουν όλα δικά τους, ξεχνώντας πως κανείς δεν τα έχει.
Έχει σημασία αλήθεια αν πρόκειται για αγόρι, κορίτσι ή τρανς θύμα;
Έχει σημασία πόσα έδινε κάθε φορά που επισκεπτόταν επί τούτου αυτές τις ερωτικές συντροφιές;
Έχει σημασία με ποιο τρόπο χρησιμοποιούσε την αρρωστημένη σεξουαλικότητα του πάνω σε κορμάκια σχεδόν ήδη κατεστραμμένα;
Για μένα όχι.
Σημασία για μένα έχει, πως αν δεν είχε αποκαλυφθεί αυτή η εν ψυχρώ «δολοφονική» στάση απέναντι σε αυτά τα παιδιά, το λαμπρό του μέλλον θα ήταν ήδη παρόν και θα χειροκροτούσατε ένα φασιστοειδές ακόμη.
Κλείνω με μια εικόνα που έχω από την Ξάνθη, όταν δούλευα σε οίκο ανοχής της πόλης και ήμασταν τρία σπίτια, κοντά το ένα στο άλλο, σε μια αλάνα.
Μικρό κορίτσι, όχι όμορφο, αλλά τα νιάτα κάνουν τη διαφορά. Και το χαμένο βλέμμα που στέκεται σε μια εικόνα αρκετή ώρα. Προβληματικό παιδί. Το μυαλό του «πειραγμένο». Του είπαν τι να κάνει και το έκανε, χωρίς μορφασμούς. Εντύπωση; Οι πολλοί γέροι. Πάρα πολλοί. Και μισή ώρα στο δωμάτιο. Πολλά απομεσήμερα παρακολουθούσα μέσα απ’ τους βασιλικούς που διακοσμούσαν το παράθυρό μου, αλλά είχαν και ρόλο καμουφλάζ.
Κομμένο το ρεύμα. Γι’ αυτο κι άνοιγαν μετά τις 3.00, που έκλεινε η ΔΕΗ. Κομμένο το νερό. Μια «υπηρεσία» κουβαλούσε διαρκώς εμφιαλωμένα μπουκάλια. Την είδα δυο φορές ανάμεσα απ’ τα μυρωδάτα φύλλα τη μικρή. Ασταθές βήμα. Μπορεί να ήταν και τσιγγάνα. Δεν παίρνω όρκο, αλλά όχι ότι έχει και σημασία.Τέσσερις φορές έμεινε έγκυος από πελάτες. Προφυλακτικό έμπαινε μόνο μετά από απαίτηση κάποιου πελάτη που σεβόταν τον εαυτό του και την οικογένεια του.
Την έχω τόσο ζωντανά μπροστά μου την εικόνα. Απλανές το μάτι. Έρμαιο το κορμί σε τραντάγματα και άτσαλα χέρια. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Άναρθρες κραυγούλες σε άγνωστη γλώσσα, μη τυχόν και ακούσει η τσατσά απ’ έξω και διαμαρτυρηθεί στον νταβατζή.
Αυτό είναι trafficking. Δεν είναι πορνεία. Είναι απανθρωπιά. Κλωτσιά στην ανθρώπινη ύπαρξη υποβασταζόμενη από «παλικάρια» με κουμπούρια, παρωχημένες με γλοιώδη πρόσωπα τσατσάδες με κατεστραμμένες ζωές.
Λίγο φαντασία στο τι μπορεί να συμβαίνει σε μεγαλύτερες «επιχειρήσεις» και κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια παίρνει άλλη μορφή. Σιχαίνεσαι που ανήκεις στο ανθρώπινο είδος. Και συνήθως εν γνώσει των αρχών, ειδικά σε επαρχιακές πόλεις.Θέλησα να μιλήσω. Φώναξα, γιατί δεν κάνετε κάτι;
«Φοβόμαστε». Όλη η πόλη στα πόδια τους. Χρήμα. Πολύ χρήμα. Σ’ έναν χώρο αρκετά βρώμικο, σ ένα καλαθάκι λίγα προφυλακτικά χρησιμοποιημένα και τα υπόλοιπα άθικτα. Ένα κορμί απλωμένο σε κλαρωτά σεντόνια, που δεν θα είναι ποτέ έτοιμο να αντιληφθεί πως η ζωή της πήγε στα χαμένα.
Λες κι άκουγα παιδικές φωνούλες. Από «κατά λάθος» εκσπερματώσεις.
Άννα Κουρουπού
