Μια δηλητηριώδης κωμωδία για τις σχέσεις εξάρτησης, που συχνά διατηρούμε με την οικογένειά μας, παρουσιάζεται στο θέατρο Γκλόρια Μικρό σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα, με τον Θανάση Δήμου και τον Θάνο Τοκάκη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Εμείς μιλήσαμε με τον Θανάση Δήμου για να μάθουμε περισσότερα.
Μίλησέ μας για την παράσταση και τον ρόλο που υποδύεσαι.
Είναι μια μαύρη κωμωδία. Δύο ετεροθαλή αδέλφια αλληλοσπαράζονται πάνω από την ετοιμοθάνατη μητέρα τους. Ο Κάρλος ο ρόλος που παίζω, είναι ο πιο υστερικός κι αδύναμος (εξωτερικά) από τους δύο. Αυτός που προσέχει την άρρωστη μητέρα και ζει μαζί της. Δασκαλάκος, καταπιεσμένος, με αμφίβολη ερωτική ζωή. Ένας μεσήλικος ανήλικος. Αν τους έπαιζαν ο Χοντρός κι ο Λιγνός είναι ο Λιγνός. Αν τους έπαιζαν ο Ματάου και ο Λέμον θα ήταν ο Λέμον. Ο πιο υστερικός και εξωτερικά αδύναμος του ντουέτου.
Τι δυσκολίες έχει μια κωμωδία;
Η κωμωδία είναι η απόλυτη έκθεση για τον ηθοποιό. Η πέτυχες ή απέτυχες και το εισπράττεις εκείνη την ώρα. Όταν πετυχαίνει όμως είναι πολύ ωραία! Μου αρέσει η κωμωδία, η άμεση επαφή με το κοινό, το μέτρημα του ρυθμού, η μουσική αναμέτρηση. Και το έργο μας είναι μια πολύ καλογραμμένη μαύρη κωμωδία-φάρσα. Επίσης μου αρέσει η έννοια του ντουέτου. Το έργο είναι γραμμένο για δύο. Ελπίζω να πετύχουμε την ύψιστη συγκίνηση που είναι το μεγάλο γέλιο που είναι στριμωγμένο κάπου μέσα μας.
Η παράσταση θίγει – ανάμεσα σε άλλα – το θέμα της οικογένειας. Υπάρχει τέλεια οικογένεια; Και ποια είναι αυτή;
Γνωρίζουμε όλοι τις παθογένειες της ελληνικής οικογένειας. Φαντάζομαι ότι και οι Ισπανοί ως μεσογειακοί θα έχουν τα ίδια προβλήματα. Οι ήρωες του έργου είναι σχεδόν μεσήλικοι ανήλικοι εξαρτημένοι από την κατάκοιτη μητέρα τους. Στην ίδια κατάσταση είμαστε οι σημερινοί σαραντάρηδες. Είμαστε μια κοινωνία ανηλίκων.
Πόσο διαφορετικοί είμαστε τελικά Ισπανοί και Έλληνες σε εποχή κρίσης;
Με βάση την εικόνα της Ισπανίας που βγαίνει από το έργο είμαστε ” una faccia una razza “. Αν οι ήρωες δε λέγονταν Χουάν και Κάρλος θα λέγονταν άνετα Τάκης και Μπάμπης.
Πώς αντιλαμβάνεσαι εσύ τον όρο διαφορετικότητα;
Είναι ένας όρος που πολυχρησιμοποιείται στις μέρες μας. Πρακτικά οι κοινωνίες έχουν να κάνουν ακόμα πολύ δρόμο για την πραγματική -κι όχι την politically correct- αποδοχή του διαφορετικού σε έναν κόσμο που διαρκώς μεταβάλλεται. Τα στοιχήματα είναι καθημερινά για τον καθένα μας.
Θεωρείς ότι η τέχνη μπορεί να κάνει να συμβάλλει στην καταπολέμηση των κοινωνικών στερεοτύπων; Αν ναι, με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει;
Πάντα η Τέχνη προπορευόταν της κοινωνίας στην αποδοχή του διαφορετικού, του αποκλίνοντος, του αιρετικού. Πάντα οι ποιητές, οι συγγραφείς, οι ηθοποιοί, είναι άνθρωποι που ζορίζονται από τα κοινωνικά στερεότυπα και αυτή τους την εσωτερική σύγκρουση την εκτονώνουν μέσω της δουλειάς τους κάνοντάς την δημιουργικό έργο-αν την εξωτερίκευαν θα ήταν επαναστάτες. Η δημιουργία είναι εξομολόγηση σε δεύτερο πλάνο. Αυτή η εξομολόγηση όταν παίρνει καλλιτεχνική μορφή είναι λυτρωτική και για τον θεατή, τον αναγνώστη, τον ακροατή. Η μεγάλη σύγχυση της εποχής είναι ότι οποιοσδήποτε εκφράζει κάτι βαφτίζεται καλλιτέχνης. Η έκφραση μπορεί να ανακουφίζει αυτόν που εκφράζεται αλλά όχι τους άλλους. Ο καλλιτέχνης εκφράζει και τους άλλους. Άλλο έκφραση άλλο Τέχνη.
Info
Θέατρο Γκλόρια Μικρό: Ιπποκράτους 7, Αθήνα. Παραστάσεις: Έως 21 Απριλίου 2019. Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετάρτη, Κυριακή στις 19:00, Πέμπτη,Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00
